του Νίκου Παλάτου

Έως πότε θα μας κυνηγάει η κατάρα της απροσδόκητα τεράστιας επιτυχίας στα ντόπια ταμεία, του «Θεέ μου, τι σου Κάναμε;» (2014). Άραγε, ο Κριστιάν Κλαβιέ να γνωρίζει πως στη χώρα μας θεωρείται κάτι σαν καλοκαιρινό είδωλο, μιας και οι ταινίες του αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της θερινής κινηματογραφικής σεζόν; Η αξιοσέβαστη (κατά τα άλλα) Κατρίν Φρο να έχει υπογράψει τίποτε γραμμάτια που κινδυνεύουν να διαμαρτυρηθούν και να έχει βρεθεί κάπως έτσι στη δυσάρεστη ανάγκη άμεσης εξεύρεσης μετρητών, με αποτέλεσμα η μόνη της ερώτηση όταν έλαβε το σενάριο τούτο να είναι… πού πρέπει να υπογράψει;

Είναι μερικές από τις απορίες που στριφογύριζαν στο κεφάλι μου, καθώς κατέβαλα φιλότιμες προσπάθειες να παρακολουθήσω αυτή την «ξεκαρδιστική κωμωδία του καλοκαιριού», η θέαση της οποίας, παρά το σύντομο της διάρκειάς της, απαιτεί γερές αντοχές και ατσάλινα νεύρα. Πρόκειται περί ενός απερίγραπτου εγχειρήματος, που αν κάτι ουσιαστικό καταφέρνει είναι να κάνει την περυσινή ταινία του Κλαβιέ «Βρε Καλώς Τους!» να μοιάζει με ένα μικρό διαμάντι της comédie française. Όχι ό,τι πιο θελκτικό, δηλαδή.

Βασισμένη σε επιτυχία του γαλλικού θεάτρου, τούτη η «Μαμά από το Πουθενά» στέλνει τα μηνύματα για τις… «ομορφιές» που θα ακολουθήσουν από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς, όπου εντός μεγάλου supermarket τυπικό ζεύγος Γάλλων της αστικής τάξης ονόματι Πριού πραγματοποιεί τα ψώνια της εβδομάδας. Ο σύζυγος παρενοχλείται από παράξενο νεαρό άνδρα ο οποίος μοιάζει να βρίσκεται τουλάχιστον σε σύγχυση, δεν του δίνει σημασία προσπαθώντας να τον αποφύγει, για να τον βρει, τελικά, μέσα στο ίδιο του το σπίτι άμα τη επιστροφή του εκεί! Η γυναίκα του αντιλαμβάνεται πως δεν πρόκειται για κάποιον τρελό, όπως εσφαλμένα είχαν αρχικά πιστέψει, αλλά για έναν… κουφό άνδρα (εξ ου και η δυσκολία στην επικοινωνία), ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι ο γιος που ποτέ δεν γνώρισαν.

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, η κυρία Πριού θεωρεί ορθό όχι να καλέσει τις Αρχές προκειμένου να ξεκαθαριστεί το μυστήριο, αλλά να δεχτεί τα λόγια τού αγνώστου, δανείζοντάς του μάλιστα και το αυτοκίνητο του συζύγου της, ώστε ο υποτιθέμενος γιος της να φέρει στο σπίτι και τη γυναίκα του, έτσι ώστε η όμορφη οικογένεια να επανασυνδεθεί! Εκτός, βέβαια, εάν η madame Πριού κάτι κρύβει (όσο μπορεί να κρυφτεί μια ανεπιθύμητη παρελθούσα εγκυμοσύνη) ή εάν ο «ένοχος» της υπόθεσης είναι ο monsieur Πριού, ο οποίος παραδεχόμενος μια σύντομη μεν, ανάρμοστη δε εξωσυζυγική… σωματική επαφή, στρέφει τις υποψίες μαζί και την οργή της νέας «μαμάς» επάνω του.

Από την επίσκεψη με σκοπό το ξεμπρόστιασμα στο σπίτι της (πλέον γηραιάς) κάποτε ερωμένης, στην οποία οι σεναριογράφοι, λες και γνωρίζουν πως απευθύνονται αποκλειστικά στο ντόπιο καλοκαιρινό κοινό, έχουν δώσει… ελληνική καταγωγή και το όνομα κυρία Παπαρόπουλος (mon Dieu, πάει το επίπεδο τούτης της… μπαλαφάρας), μέχρι την έλευση της τυφλής εγκύου συζύγου του κουφού γιου (δεν υπάρχει Θεός, στην κυριολεξία όμως), παρακολουθούμε μια κομεντί καταστάσεων για όλη την οικογένεια (αλίμονο), επιπέδου βιντεοπαραγωγής της θρυλικής Γκρέκα Φιλμ, με τη διαφορά πως εκείνες ουδείς τολμούσε να διανείμει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Έτσι, ο πατέρας προσπαθεί να αποδείξει πως ο τύπος που έχει στρογγυλοκαθίσει σπίτι του είναι ένας απατεώνας και του πετά δυναμιτάκια (!) για να τον τρομάξει, η μητέρα ανακαλύπτει το μητρικό της ένστικτο βλέποντας με συμπάθεια τον απρόσκλητο επισκέπτη, το δε νιόπαντρο ζευγάρι των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες έχει τα δικά του σοβαρά θέματα (εγκυμοσύνης συμπεριλαμβανομένης) ώστε να μπορέσει να ξεκαθαρίσει το μπέρδεμα που έχει δημιουργηθεί. Αποδεικνύεται, βέβαια, πως οι δυο τους, παρά τα ανίατα προβλήματa υγείας που αντιμετωπίζουν, μπορούν να έχουν πολύ πιο ορθολογικό τρόπο σκέψης από τους «φυσιολογικούς» νέους «γονείς» τους, είναι όμως τόσο προσβλητικά θλιβερές οι δήθεν κωμικές περιπέτειες όλων των εμπλεκομένων, ώστε τέτοια κοινωνικού τύπου μηνύματα – τα οποία υποτίθεται ότι καυτηριάζουν τον σουρεαλισμό της σημερινής εποχής – ουδόλως αφορούν και προβληματίζουν.