της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο πιο εμπορικά πετυχημένος (μπορούμε να το πούμε με σιγουριά μετά το «Έβερεστ») Σκανδιναβός που δουλεύει στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια είναι εκείνος που δεν θα περίμενε κανείς ότι θα τα κατάφερνε καθώς προέρχεται απ’ τη χώρα – φτωχό συγγενή στη Βαλτική, αλλά κι επειδή είναι μάλλον ο… λιγότερο ταλαντούχος. Όσον αφορά το τελευταίο θα μπορούσε κανείς να του αναγνωρίσει το ελαφρυντικό ότι για τις από κακές έως μέτριες παραγγελιές του φταίνε οι Γιάνκηδες σεναριογράφοι και παραγωγοί, εάν ψεγάδια πάσης φύσεως δε μάστιζαν και τις ισλανδικές ταινίες που πατριωτικά κι εργασιομανώς επιμένει να γράφει και να γυρίζει ο Μπάλτασαρ Κορμάκουρ – στο απρόβλητο εδώ τελευταίο του, «Eiðurinn», πρωταγωνιστούσε κιόλας. Εάν έχει κάποια σημασία, ξανά ως filmer και μόνο, όντως δεν είναι ο κυρίως υπεύθυνος για ένα ακόμα καλλιτεχνικό ψιλοναυάγιο, στο οποίο οδηγήθηκε με διαπιστευτήριο το ακραίων υδάτινων συνθηκών «The Deep», για ένα ταξίδι το… στίγμα τού οποίου τοποθετείται κάπου ανάμεσα στο «Κον-Τίκι» και το «Όλα για την Αγάπη», και πολύ κάτω τους.

Αυτά καθώς το ερμηνευτικό κουπί της πρωταγωνίστριας του ανωτέρω, Σεϊλίν Γούντλεϊ, η στ’ ανοιχτά φωτογραφία τού θρύλου του φακού Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον και ο πουνέντες λύτρωσης στο δέσιμο στο λιμάνι δεν επαρκούν ως σωσίβια ενός άγρια σαρβαϊβορικού ιστιοπλοϊκού love s(t)or(r)y, που στη ναύλωση to know us better ερωτευμενακίων πλατσουρίζει στο «Η Παραλία» (με απόνερα «Γαλάζιας Λίμνης» σε μια εξωτικά ειδυλλιακή μέχρι αηδίας σκηνούλα σε ακτούλα). Για δύο και πολύ πιο θαλασσόλυκους εννοείται, αφού τα τζόβενά μας είναι γεννημένα για ν’ αρμενίζουν με μπουνάτσες και μποφόρια (το ξέρουν ανέκαθεν βαθιά μέσα τους) και γεννημένα το ένα για το άλλο (το αντιλαμβάνονται γρήγορα, πολύ πριν βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα). Αυτή είναι Καλιφορνέζα με πατρικό έλλειμμα, αυτός Άγγλος μικρορφανεμένος από μάνα, και οι δύο όπου-φυσάει-ο-άνεμος-φτάνει-να-πιάνει-λιμάνι, καταπώς τους φωτίζει ο φάρος της γραφίδας. Μέχρις εδώ ας πούμε καλά, γιατί γρήγορα οι τόνοι μπατάρουν επί μακρόν καθώς αυτή επιμένει επί ώρα να χαμογελάει χαζοχαρούμενα κι αυτός να συμπεριφέρεται σαν να προσπαθεί να τη ρίξει, σε ρηχές στιχομυθίες, παρότι τα έχουν φτιάξει με το καλημέρα και πάνε παντού σετάκι, κατά προτίμηση με το σκαρί που ο μάγκας έχει λέει φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια.

Πρόκειται για την εκνευριστικά γλυκανάλατη επιλογή της Lakeshore, κυρίως να καθελκύσει ένα boy meets girl για το «δυναμικό κοινό» της star τού «Η Τριλογία της Απόκλισης» κι ενός jeune première του «Αγώνες Πείνας» και λιγότερο να βρει γερό αγκυροβόλιο για τους δύο χαρακτήρες που θα βάλει στις φουρτούνες μιας αρχικά πλήρους νηνεμίας κοινής ωκεάνιας περιπέτειας, αφού το εκ περιτροπής με την πρύμνη στο παρελθόν και με την πλώρη στο παρόν τους ημερολόγιο καταστρώματος της αφήγησης μας έχει στην ουβερτούρα συστήσει την κοπέλα να βολοδέρνει μόνη στην πλημμυρισμένη καμπίνα χτυπημένου από άνευ προηγουμένου μπουρίνι κότερου ιδιοκτησίας μεσόκοπων γνωστών τού γκόμενου το οποίο είχαν επ’ αμοιβή αναλάβει να οδηγήσουν στο Σαν Ντιέγκο. Ο εξαφανισμένος (όπως κι η λέμβος) αγαπητικός έχει πάει στον πάτο ή μπας και γλίτωσε αλλά το ρεύμα τον έχει παρασύρει; Μόνη ή μαζί του, 41 μέρες στον Ειρηνικό, η βλάμισσα θα τα καταφέρει;

Μέχρι να μάθεις, θα σου ψήσουν sushi το ψάρι στα χείλη η πιο γελοία (ελέω κι ενός χορού σε couleur locale club) διασκευή του «Manha de Carnaval» που ακούστηκε ποτέ στην οθόνη, και η πολυτεχνίτισσα κι ερημοσπίτισσα ζαργάνα μας ενώ ράβει το λαβωμένο μέτωπό της ή σηκώνει άλμπουρο ολομόναχη. Αφού μάθεις, θα σου ψήσει sushi το ψάρι στα χείλη η ίδια ζαργάνα καθώς χρησιμοποιεί εξάντα κι υπολογίζει γεωγραφικό μήκος και πλάτος παρότι κατά δήλωσή της δεν μπορεί τα μαθηματικά, τραγουδάει παίζοντας κιθαρίτσα προς εμψύχωση, αντλεί δύναμη από τη… στάση του λωτού, ακούει (μεταξύ άλλων πολύ ούριων – λαμβανομένης υπόψιν της κρισιμότητας της κατάστασης – φληναφημάτων) τη φράση «Exhausted, dehydrated, delirious. Yes. But not dead» – πρόσεξε, ένα από τα επίθετα είναι ενδείκτης.

Στο σπατσάρισμα μετά την παλίρροια και την άμπωτη των δύο εναλλάξ χρονοεπιπέδων ιστόρησης σχέσης, η… έκτης αίσθησης ανατροπή (όχι του yacht) ούτε έχει τηλεγραφηθεί ως SOS ούτε είναι για πνίξιμο, αλλά κυρίως επειδή νοτίζεται αφενός από την καλαίσθητα στον εφετζίδικο αφρό οπτικοποίηση του στο-μάτι-του-κυκλώνα ατυχήματος πριν, αφετέρου από τον έλεγχο της ρότας ελπίδας μετά, με σωτήριους φλόκους τη μουσική και τη Γούντλεϊ, που δαγκώνει το μήλο με σκασμένο χείλι αφού το μυρίζει και πιστεύεις ότι όντως βολόδερνε λιμασμένη, ρε παιδάκι μου (συγχαρητήρια και στο μακιγιάζ που δεν το ξεφτίλισε, αφήνοντάς την επιμελώς άβαφη ακόμη και στις στεριανές σεκάνς του flirt). Ο έλεγχος της σκότας σ’ αυτό το τελευταίο ούτε 10λεπτο είναι τέτοιος ώστε στο φινάλε ακόμα και το σύνηθες ντοκιμαντερίστικο κυαλάρισμα προς το πραγματικό περιστατικό που ενέπνευσε τη μυθοπλασία επιπλέει. Άσε ότι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς έκαναν να μοιάζει τόσο «λάδι» η βουτιά της κάμερας (πήδηξε ο στεντικαμίστας ή είχαν κάθετο traveling;) δίπλα στον παίδαρο από το κατσάβραχο και μέσα στο νερό. Αλλά γλυφό το ρομάντζο, παλιολινάτσα κι η νιτσεράδα τού πλυμένου με δαύτο μοτίβου ελπίδας κι αυτοσυντήρησης, τη φούνταραν τη Φανερωμένη. Βίρα γι’ αλλού, κάπτεν…