της Βικτωρίας Μιχαήλ

Τι, μόνο οι Αμερικανοί θα τα κάνουν; Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία κωλιά του, το franchise που (μάλλον το μόνο για το οποίο) έχει να καυχιέται (είναι) ότι πρωτοέβαλε στη θέση τού συνοδηγού σε κινηματογραφικό όχημα την άσημη Μαριόν Κοτιγιάρ ξαναπαίρνει μπροστά – ίσως επειδή κάπως έτσι ρεφάρει κατά τι η Europacorp για εισπρακτικά μεγα-τράκα σαν το «Ο Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες». Η λέξη-κλειδί (όχι στη μίζα) είναι το «εισπρακτικά», καθώς καλλιτεχνικά ο Θύμιος Λυμπερόπουλος του παριζιάνικου studio, Λικ Μπεσόν, ακόμη κι αν καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες στο βολάν επίσης της γραφίδας, εξυπηρετεί πλέον τους πολύ χάχες της πλέμπας με κάτι που ίσως σταθεί κατώτερο των προσδοκιών του crowd τής πούρας action αυτοκίνησης ως η γαλλική απάντηση στη μεγάλη μάρκα τού είδους, το «Fast and Furious».

Οι ομοιότητες μοστράρονται σε μπρος και πίσω καθρέφτη ήδη με το που πρωτοβλέπεις τον Τορέτο των βατραχοπόδαρων, Φρανκ Γκασταμπίντ, αλλά στον ρόλο τού συχωρεμένου του Πολ Γουόκερ, δηλαδή του μπάτσου. Τα «Pattaya» και «Porn in the Hood» του, ως σκηνοθέτη και εναριογράφου aussi, όπως κι εδώ, τα γλιτώσαμε εν Ελλάδι, αυτό το καινούργιο κάψιμο φλάντζας μαζί με το παρεάκι του των Μαλίκ Μπενταλιά και Ανουάρ Τουμπαλί, όχι. Ο δεύτερος είναι ο νάνος (και μην με κατηγορήσετε για ρατσισμό, ως τέτοιος χρησιμοποιείται προς άγραν θεαμάτων τσίρκου) του μάλλον μοναδικού municipal Τμήματος στον πλανήτη που προσλαμβάνει άτομα με σωματικές αναπτυξιακές διαταραχές, ο πρώτος υποδύεται τον λιγότερο καραγκιόζη Μάρτιν Λόρενς (όπως «Κακά Παιδιά», το δεύτερο made in USA μαϊμού ανταλλακτικό) της υπόθεσης, απλώς δεν είναι ένστολος αλλά ο μικροκακοποιός ανιψιός τού ταρίφα του «Taxi 4». Δεν ξέρει καν να οδηγεί; Μικρό το κακό, καθώς εξασφαλίζει το πολύ πειραγμένο (μία λέξη για όσους δεν έχουν δει το προηγούμενο φιλμ: πτερύγια) Peugeot 407 στον κουρούπα ώστε να πάρουν από πίσω τους εγκληματίες, με αντάλλαγμα να βρίσκεται στο διπλανό κάθισμα και να κάνει τον σαχλαμαράκια… οδηγώντας το ντουέτο από τη μία νίλα στην άλλη.

Ένα χορευτικό striptease για ξανθό έτερον ήμισυ στη σπιταρόνα τού VIP μπαμπά της, που καταλήγει μέσω μικροπυρκαγιάς κι άλλων ατυχημάτων στο σχόλασμα του νεαρού, βάζει μπρος για το convoy των γκαγκ που επί 90 λεπτά υπόσχονται να βγάλουν από τον δρόμο κάθε μη κάτοχο επαγγελματικού διπλώματος στην παρακολούθηση του αβρών τόνων burlesque που παρκάρει συχνά-πυκνά τέτοια εποχή στις εγχώριες σινέ πιάτσες. Άδειασμα πυροσβεστήρα σε μούτρα αθώων (δις, σε διαφορετικά άτομα), ηλεκτρικές εκκενώσεις σε αχαμνά, κώλοι κολλημένοι σε καρέκλες, ανεπιθύμητα συναπαντήματα με θαλάσσιους ελέφαντες ενυδρείων και το απόλυτο σκατολογικό χουνέρι της σεζόν από μια ευρεσιτεχνία που ονομάζεται «Κακά 2000» δεν είναι όμως τα μόνα που σκάνε μαζί με την εξάτμιση στα μούτρα σου σ’ αυτό το ρυπαντικό μείγμα των «Μ.Α.T. Μονάδα Αποδόμησης Τάξης» και «Baywatch».

Πρώιμες δειγματοληπτικές φλασιές και στις τέσσερις προηγούμενες διαδρομές του μοντέλου για να κατατοπιστούν άνευ λόγου και αιτίας οι άμαθοι νέοι επιβάτες σε πρόσωπα και πράγματα. Η ραδιο-ενότητα υπηρεσιακής μουροχαβλίασης, την οποία συμπληρώνουν μία χοντρή flic, ένας πέρα βρέχει σκιτσογράφος, ένας αγροίκος μουστάκιας κ.ο.κ., που τηρεί τον ΚΟΚ της «κουλής» φάρσας σε σημείο ξεφουσκώματος των λαστίχων τού minimum excentrique μπουφόνικου πνεύματος. Μια κλοπή πολύτιμων λίθων που, στερούμενοι μια απ’ τις απολαύσεις του ride του genre, δεν βλέπουμε πώς λαμβάνει χώρα. Η Σαμπρίνα Ουαζανί με πεντακάθαρο limited μπλουζάκι Tommy Hilfiger στο συνεργείο όπου κάνει μηχανολογικά θαύματα να καθίσταται το άκρον άωτον του product placement, εκτός του ότι το στόρι τη σπρώχνει με το ζόρι ως μαγκρεμπίνα Μισέλ Ροντρίγκεζ στον ρομαντικό τάχαμου συμπλέκτη. Και μόνο μία πραγματικά θεαματική extravaganza σε 2, 3 ή 4 ρόδες (μια καραμπόλα σε επεισόδια, διανθισμένα από την κυριολεκτικά και μεταφορικά αλλού καταδίωξη μιας κίτρινης Ferrari), αφού οι άλλες δύο τέτοιες είτε κινούνται σε ελεγχόμενο οδόστρωμα (η κοντρίτσα με τους μαφιόζους) είτε αποτελούν κινούμενα τεκμήρια του ότι μια κασκάντα – κλου δεν υποκαθιστά ένα κραυγαλέα στερούμενο επικίνδυνων παντιλικιών σιρκουί (το εποχούμενο τελικό ξεκαθάρισμα προ του πήδου στο κότερο).

Το point system δεν θα πιάσει σίγουρα το μοντάζ, που αλλάζει σωστά ταχύτητες, και τα εφέ, που κάνουν καλή δουλειά σε χρωμίωση και κέρωμα. Ο πιο παλιός στη σημαία, ο Μπερνάρ Φαρσί, στον ρόλο του Δημάρχου πια, πιάνει ανά σημεία επιδόσεις Comedie Française παίρνοντας κεφάλι. Οι φάτσες των δύο κακών γράφουν καλά στο κοντέρ εν αντιθέσει προς αρκετές από τις πράξεις με τις οποίες φορτώνει την καρότσα τους η συχνά φαιδρή μη λογική των καταστάσεων. Και απόπειρες για drifting σε αστεϊσμούς (ας πούμε το αλγερινό smiley ή οι καβάντζες όπλων, φούντας κ.λπ. του σπιούνου-του-εαυτού-του καρντάση) αφήνουν κάποια ίχνη, ακόμα κι αποτυχημένες. Αλλά στην εποχή του Uber (κι αυτό παίζει απέξω απέξω στην πλάκα, για πολλοστή φορά σε φετινό 2CV στο πανί, πολύ φλέγον θέμα πρέπει να ‘ναι για τη χώρα του Μακρόν…) να κυνηγάς το ραντεβού με «φτιαγμένη» αντίκα; Πρέπει να ‘σαι χαϊβάνι ή τουρίστας. Πελάτες μου, μη σας κλέψουν πάλι…