του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ας αρχίσουμε από τα καλά. Το «Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ» είναι μια καλοφτιαγμένη, καλαίσθητη ταινία, με ένα συνεπές καστ. Μια ρομαντική ιστορία σε πολεμικό περιβάλλον, χωρίς την αγριότητα του μετώπου και λίγο σασπένς για το τι θα απογίνουν οι εραστές. Είναι το είδος της ταινίας που αρέσει στις… μαμάδες μεγαλύτερης ηλικίας ή που θα μπορούσες να δεις στη βραδινή ζώνη της κρατικής τηλεόρασης. Άλλωστε, πρωταγωνίστρια είναι η Λίλι Τζέμις του «Downton Abbey». Πέρα από αυτά τα στοιχεία, όμως, τούτο το «Φιλί» δεν αποτελεί την εξαίρεση στο τι μπορείς να περιμένεις από μια ταινία με τέτοιο θέμα. Αποτελεί ένα «ευγενικά» γυρισμένο δράμα από τον θεατρικό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λεβό, αλλά η ανατροπή στην οποία μπορεί να ελπίζεις… δεν έρχεται ποτέ.

Ο Γερμανός αξιωματικός Στέφαν Μπραντ, έπειτα από μια αποστολή που δεν πήγε καλά, βρίσκεται υποβιβασμένος, μέχρι που του ανατίθεται να πάει στην Ολλανδία προκειμένου να αναλάβει τη φύλαξη του Κάιζερ Γουλιέλμου ΙΙ, ο οποίος ζει αποσυρμένος σε μια έπαυλη από τη στιγμή που έχασε τον θρόνο. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η απόφαση. Ο Μπραντ το θεωρεί μη πολεμική αποστολή. Ο Κάιζερ δεν συμπαθεί το καθεστώς του Χίτλερ και προτιμά να περνά την ώρα του κόβοντας ξύλα και ταΐζοντας πάπιες, ενώ η σύζυγός του ονειρεύεται μια θριαμβευτική επιστροφή στο Βερολίνο.

Την προσοχή τού Μπραντ θα τραβήξει από την πρώτη κιόλας στιγμή μια νεαρή υπηρέτρια, η Μίκε, νέα στην υπηρεσία τού Κάιζερ. Η έλξη θα είναι άμεση και μεταξύ τους θα προκύψει μια ερωτική ιστορία. Ταυτόχρονα, ωστόσο, υπάρχουν πληροφορίες ότι κοντά στον Κάιζερ ίσως βρίσκεται ένας Βρετανός πράκτορας και το τοπικό τμήμα της Γκεστάπο αναζητά ποιος μπορεί να προσπαθεί να πλησιάσει τον τέως Αυτοκράτορα. Το μυστικό δεν θα αργήσει να αποκαλυφθεί. Η Μίκε ομολογεί στον εραστή της ότι είναι Εβραία, περιμένοντας να δει αν ο Μπραντ είναι όπως οι περισσότεροι Γερμανοί αξιωματικοί, τυφλά αφοσιωμένος στην πατρίδα, ή αν αποτελεί μια εξαίρεση.

Με τα γεγονότα να διαδραματίζονται το 1940, πριν να ξεχυθεί η απόλυτη βαρβαρότητα του ναζιστικού καθεστώτος, η ιστορία ασχολείται με πιο «αθώα» πράγματα. Λίγος έρωτας, λίγη κατασκοπεία, λίγη νοσταλγία για τη χαμένη μοναρχία. Επομένως, τα διλήμματα για τους ήρωες δεν είναι τόσο αβάσταχτα, αφού ο πόλεμος δεν βρίσκεται ακόμη στη φάση της μεγαλύτερής του φρίκης. Μια ένδειξη για το τι θα ακολουθήσει δίνει ο Χίμλερ, μιλώντας για χημικά πειράματα σε παιδιά, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στον Κάιζερ, ένα από τα αρκετά μυθοπλαστικά στοιχεία που συμπληρώνουν την ιστορία και, τελικά, μάλλον την αποδυναμώνουν.

Από τη μία πλευρά έχουμε μια ρομαντική πλοκή, που στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, ακόμη και με τον κάπως ξύλινο αξιωματικό που υποδύεται με αντίστοιχη διάθεση ο Τζάι Κόρτνεϊ, και από την άλλη τη φιγούρα του Κάιζερ και της τύχης του με (μια ακόμη) πολύ καλή ερμηνεία από τον Κρίστοφερ Πλάμερ. Αν το ενδιαφέρον της ταινίας έπεφτε ακόμη περισσότερο επάνω του, θα βοηθούσε και την ίδια…