της Βαρβάρας Κοντονή

Αχ, έρχεται το καλοκαιράκι, το νιώθετε κι εσείς; Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει ακόμα, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στον κινηματογραφικό προγραμματισμό των ερχόμενων εβδομάδων, εκεί όπου οι γαλλικουργιές έχουν ήδη πάρει τη θέση τους, παρέα με το έτερο ξεφόρτωμα της καθιερωμένης εποχικής σκαρταδούρας, μια παγιωμένη πλέον τακτική που υπόσχεται ηχηρές απουσίες από τα θερινά και μπόλικες ώρες αγνού, κακού σινεμά. Το πιστόλιασμα (δεν) άργησε (ούτε) μια μέρα κι εφέτος. Στην προκειμένη θα ασχοληθούμε με το «Amityville: Το Ξύπνημα», το νέο horror (ο Θεός να το κάνει) του Φρανκ Καλφούν, μια ταινία που πασχίζει να βρει τον δρόμο προς τη μεγάλη οθόνη από το… 2012 (γέλια στο βάθος), με τη διανομή της να έχει αναβληθεί τουλάχιστον επτά φορές τα τελευταία έξι χρόνια (περισσότερα γέλια), μέχρι που τελικά αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει σε περιορισμένο release τον περασμένο Οκτώβρη και να καταλήξει σε DVD και Blu-Ray έναν μήνα μετά. Ναι, αυτή την ταινία θα κληθείς να στηρίξεις εσύ τώρα στις ελληνικές αίθουσες!

Προσπαθώντας να εξασφαλίσει χρήματα για την ακριβή ιατρική περίθαλψη του γιου της, Τζέιμς (Μόναχαν), που βρίσκεται σε κώμα, η Τζόαν (Λι) θα αποφασίσει να μετακομίσει με την οικογένειά της σε ένα καινούργιο, πιο ευρύχωρο σπίτι που πέτυχε σε «τιμή ευκαιρίας». Η αλλαγή περιβάλλοντος δεν θα γίνει αποδεκτή με τον ίδιο τρόπο από όλους και κυρίως από την έφηβη κόρη της, την Μπελ (Θορν), η οποία θεωρεί πως μετά το ατύχημα του δίδυμου αδελφού της η μητέρα της έχει πάψει πλέον να ενδιαφέρεται για την ίδια και για τη μικρότερη αδελφή της, Τζούλιετ (Γκρέις). Όταν μια σειρά από περίεργα φαινόμενα αρχίσουν να εκδηλώνονται στο σπίτι, με αποκορύφωμα την… ως εκ θαύματος ραγδαία βελτίωση της υγείας του Τζέιμς, η Μπελ θα βρει τις απαντήσεις που ζητά στο παρελθόν της περιοχής – όταν συνειδητοποιήσει πως μέσα στο νέο τους σπίτι, σαράντα χρόνια πριν, ο Ρόναλντ ΝτεΦέο διέπραττε ένα πλέον διαβόητο φονικό, δολοφονώντας εν ψυχρώ τους γονείς και τα αδέλφια του, περνώντας έτσι στην ιστορία ως «ο δολοφόνος του Amityville». Τώρα, η Μπελ θα πρέπει να πείσει τη μητέρα της για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν, πριν «ακολουθήσουν» τη μοίρα των ΝτεΦέο. Μήπως, όμως, είναι ήδη αργά;

Το μόνο σίγουρο; Είναι ήδη αργά για την καριέρα του Καλφούν, ο οποίος με τούτη εδώ την ταινία προσθέτει μια ακόμη τρομολαγνική πανωλεθρία στη φιλμογραφία του, γεγονός που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζει να το «παλεύει» ακόμα με το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, αφού το πράγμα ξεκάθαρα δεν τσουλάει. Εν προκειμένω, το «Amityville: Το Ξύπνημα», εκτός από ένα πέρα ώς πέρα βαρετό φιλμ τρόμου που κάνει το λάθος να παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, επιχειρεί παράλληλα να συστηθεί και ως η meta προσθήκη ενός ομολογουμένως κακού franchise, με εξαίρεση ίσως το original φιλμ του 1979 (και αυτό μόνο για το cult της υπόθεσης). Για να καταλάβετε τι εννοώ, η πρωταγωνίστριά μας Μπελ, ένα πάλαι ποτέ άγριο goth νιάτο, δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πού μετακομίζει (αλήθεια τώρα;), μέχρι τη στιγμή που στο σχολείο αρχίζουν να τη δουλεύουν ψιλό γαζί, ζωγραφίζοντας στον φωριαμό της σπιτάκια με διαβολικά μάτια (for Christ’s sake, δηλαδή)! Κάπου εκεί θα σκάσει μύτη ο κλασικός χαρακτήρας (εδώ ένας αδιάφορος συμμαθητής) για το απαραίτητο exposition, προτείνοντάς της να δουν τις… πραγματικές ταινίες που έχουν γυριστεί για το περιστατικό στο Άμιτιβιλ, το πρώτο φιλμ δηλαδή και τα επακόλουθα remake, τα DVD των οποίων κουβαλά όλως τυχαίως στην τσάντα του. Πόσο τρολάρισμα να αντέξουμε κι εμείς οι θεατές;

Ο Καλφούν προφανέστατα θεωρεί πως η meta-ψακτική του σεναρίου του είναι αρκετή για να στηρίξει μια ολόκληρη ταινία (εχμμμ… όχι!), με αποτέλεσμα να βολεύεται γρήγορα σε παραδοσιακά jump scares, τύπου ξαφνικές αντανακλάσεις σε καθρέφτες συνοδεία μουσικής κορύφωσης, σανίδια που τρίζουν και πόρτες που ανοίγουν μόνες τους, μέχρι το #wtf plot twist, που το βλέπεις να έρχεται «καλπάζοντας» από μακριά ως η μόνη λογική (λέμε τώρα) εξήγηση τούτης της περίπτωσης οικογενειακής παράκρουσης. Επειδή, όμως, η ταινία απευθύνεται και σε ένα συγκεκριμένο ηλικιακό κοινό, καταλήγοντας από R σε PG-13 για ευνόητους λόγους… κατανάλωσης, υπάρχουν στιγμές που μπορείς να απολαύσεις είτε το φούξια βρακί της Μπέλα Θορν (αν μη τι άλλο πιο εμφανές από το «υποκριτικό» της ταλέντο), είτε τους κολασμένους (so many puns intended) κοιλιακούς του αδελφού της, οπότε μη σκας, θα έχεις και τρομάρα και κορμάρα μαζί! Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο κρίμα αυτής της παραγωγής είναι η συμμετοχή της Λι, η οποία με μια καριέρα σε ανάκαμψη, πλέον, μάλλον θα θέλει να ξεχάσει ότι πρωταγωνίστησε σε αυτή την ταινία. Το ίδιο και εμείς.