του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στα «Μυστήρια της Σικελίας» οι Γκρασαντόνια και Πιάτσα, οι οποίοι στο παρελθόν έχουν ασχοληθεί ξανά με τη Μαφία (στην προηγούμενη ταινία τους, το «Salvo»), μπλέκουν μια αληθινή ιστορία με τον κόσμο των παραμυθιών και της φαντασίας. Η υπόθεση της απαγωγής του Τζουζέπε είναι αληθινή. Συνέβη το 1993 στη Σικελία, όταν μαφιόζοι απήγαγαν το αγόρι και το κράτησαν αιχμάλωτο για δύο χρόνια, ώστε να πιέσουν τον πατέρα του να μη μιλήσει στις Αρχές για τη δράση των πρώην συνεργατών του. Η μαρτυρική αιχμαλωσία έληξε με τον στραγγαλισμό του παιδιού, το πτώμα του οποίου έλιωσαν σε οξύ. Οι δύο συν-σκηνοθέτες κρατούν τον βασικό κορμό της πραγματικής ιστορίας, αλλά την έχουν εντάξει στο πλαίσιο ενός παραμυθένιου νεανικού love story με ένα φανταστικό πρόσωπο.

Η συμμαθήτρια του Τζουζέπε, η Λούνα, δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της για το αγόρι. Τον ακολουθεί μετά το σχολείο σε μια βόλτα του στο δάσος. Έχει γράψει γι’ αυτόν ένα ερωτικό γράμμα. Εκείνος την προστατεύει από ένα άγριο σκυλί, την πάει βόλτα με το μηχανάκι του και της δείχνει το άλογό του. Κανονικός ιππότης. Η ρομαντική σκηνή διακόπτεται όταν φτάνει ένα περιπολικό και δύο άνδρες λένε στον Τζουζέπε ότι θα τον πάνε να δει τον πατέρα του. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για πρώην συνεργάτες εκείνου, που οδηγούν το παιδί σε ένα απομονωμένο σπίτι και το κρατούν αλυσοδεμένο.

Πίσω στο χωριό, η Λούνα είναι το μοναδικό πρόσωπο που δείχνει να δίνει σημασία στην απουσία του Τζουζέπε, ακόμη και αρκετές μέρες μετά. Οι Σικελοί, μαθημένοι στον «νόμο της σιωπής», δεν ανακατεύονται και δεν αντιδρούν, ούτε κι όταν η Λούνα κάνει μεγάλη φασαρία και πηγαίνει στο σπίτι του παιδιού ζητώντας εξηγήσεις. Αντίθετα, βρίσκει τον μπελά της από την αυστηρή της μητέρα. Όλα αυτά, όμως, δεν είναι αρκετά να κάμψουν το πείσμα της. Προσπαθεί ξανά και ξανά, ενώ ο χρόνος περνά και ο Τζουζέπε εξασθενεί όλο και περισσότερο στο κελί του.

Πέρα από την προσθήκη του χαρακτήρα της Λούνα, που αρχικά ξενίζει κάπως σαν πρόσθετο στοιχείο σε μια αληθινή ιστορία, οι δύο σκηνοθέτες έχουν χρησιμοποιήσει ένα πλήθος αναφορών σε παραμύθια και μύθους, που συνδέουν το πραγματικό με το φανταστικό. Ένα «μαγεμένο» δάσος, ζώα που εμφανίζονται και επηρεάζουν τη δράση, όπως ο άγριος σκύλος και μια κουκουβάγια που έρχεται κατά διαστήματα, η μητέρα της Λούνα με το ντύσιμο και τη συμπεριφορά μιας κακιάς μητριάς (και με μια υπερβολική ερμηνεία). Τα παιδιά, αν και βρίσκονται σε απόσταση, βρίσκουν τον τρόπο να είναι κοντά. Ονειρεύονται το ένα το άλλο και «επικοινωνούν», έστω κι αν είναι μάταιο. Σαν έφηβοι Ρωμαίος και Ιουλιέτα στη φαμίλια της Μαφίας…