της Βαρβάρας Κοντονή

Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας, τούτο το αχρείαστο sequel ενός ισπανικού animation με πρωταγωνιστές έναν κατά φαντασία Ιντιάνα Τζόουνς και ένα στρογγυλεμένο κακέκτυπο της Λάρα Κροφτ ονόματι Σάρα Λαβρόφ (για το ξεκάρφωμα, ντε!), (επαν)έρχεται σχεδιαστικά αδιάφορο και αναμενόμενα βαρετό, με μια ξαναζεσταμένη συνταγή που κανείς δε ζήτησε.

Έχοντας πια επιστρέψει στα καθημερινά του καθήκοντα ως οικοδόμος, ο Ταντ αφήνει στην άκρη τα όνειρά του για μια καριέρα στην Αρχαιολογία, εγκαταλείποντας μαζί και τις όποιες ελπίδες του να ξαναδεί την όμορφη Σάρα, η οποία συνεχίζει να οργώνει τον κόσμο σε αναζήτηση της επόμενης αρχαιολογικής (της) συγκίνησης. Όταν, τελικά, η Λαβρόφ βρεθεί μπροστά σε μια μυθική ανακάλυψη, ο Ταντ θα βρει την κατάλληλη ευκαιρία να την ξαναδεί και να της εκμυστηρευτεί τον έρωτά του για εκείνη. Τα πράγματα, όμως, δεν θα εξελιχθούν και τόσο καλά για τον ίδιο, όταν για κακή του τύχη ένας αδίστακτος πολυεκατομμυριούχος που έχει βάλει στο μάτι τα ευρήματα της νεαρής αρχαιολόγου την απάγει, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για να καρπωθεί την τρομερή ανακάλυψη προς δικό του όφελος. Τώρα ο Ταντ θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την ευρηματικότητα και το πάθος του, ώστε να σώσει την ανθρωπότητα αλλά και το κορίτσι που αγαπά.

Υπάρχει ένα γενικό μοτίβο που ακολουθείται εδώ και που παραπέμπει ξεκάθαρα σε ταινίες τύπου Ιντιάνα Τζόουνς και Λάρα Κροφτ, με τους ήρωες να συλλέγουν στοιχεία και να ακολουθούν τα ίχνη του χαμένου βασιλιά από πόλη σε πόλη, εξερευνώντας τα πέρατα του κόσμου με μια προοδευτική επαναληπτικότητα, η οποία δεν αφήνει περιθώρια ως προς την πασιφανή αναφορά σε pop κλισέ του action genre, ακολουθώντας πιστά ακόμη και τις σκηνογραφικές, ενδυματολογικές ή άλλες ασυνέπειες που συναντά κανείς συχνά στα παρεμφερή χολιγουντιανά blockbuster. Στην περίπτωση του εν λόγω sequel, υπάρχει μια σεκάνς κατά την οποία η Λαβρόφ ξεκινάει την ανάβαση ενός βουνού φορώντας μόνο ένα κοντομάνικο φανελάκι και χωρίς κανέναν άλλο εξοπλισμό, μόνο για να καταλήξει στην χιονισμένη κορυφή του με… χοντρό poncho και γάντια, όλα κομπλέ! What kind of sorcery is this?

Αν είχες συνοδέψει το βλαστάρι σου στην πρώτη ταινία αυτού του «πάω να γίνω και franchise», τότε ούτε εσύ ούτε και το παιδί σου (που, πια, δεν το λες και πιτσιρίκι…) έχετε να κερδίσετε κάτι από την καινούργια ανιματζίδικη περιπέτεια του Ταντ και της παρέας του, καθότι τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ, ούτε καν το μετριότατο glossy σχέδιο που σχεδόν αντικατοπτρίζει το φως πάνω στα λεία και στερούμενα λεπτομερειών σώματα των χαρακτήρων. Κατά τα άλλα, ο Ενρίκε Γκάτο που αυτή τη φορά συν-σκηνοθετεί μαζί με τον Νταβίντ Αλόνσο, παραδίδει μια ταινία με έντονη την αίσθηση του déjà vu, αφού τα μόνα που αλλάζουν σε τούτη τη συνέχεια είναι οι συνθήκες του επικού (;) ταξιδιού τής πρωταγωνιστικής ομάδας, που εντούτοις δεν μοιάζουν αρκετά για να δικαιολογήσουν μια τόσο καθυστερημένη συνέχεια – και μάλιστα με μηδενική νέα έμπνευση.