του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε σε ταινία την αντιπαράθεση δύο αδελφών. Είναι, άλλωστε, ένα πολύ συνηθισμένο μοτίβο στη μυθοπλασία, από την εποχή του Κάιν και του Άβελ μέχρι… τον Θορ και τον Λόκι. Ο Κένι και ο Ντέιβ, οι ήρωες των «Αρδεννών», δεν έχουν τίποτα θεϊκό επάνω τους. Είναι κακοποιοί και ούτε καν σ’ αυτό δεν είναι σημαντικοί. Σε μια ληστεία, ο ένας τους, ο Κένι, θα συλληφθεί και θα μπει στη φυλακή, ενώ έξω θα μείνουν τόσο η γκόμενά του, Σιλβί, όσο και ο αδελφός του, Ντέιβ. Ο Κένι δεν θα μιλήσει και δεν θα αποκαλύψει την εμπλοκή των άλλων. Το παίρνει πάνω του και μένει μόνος, έγκλειστος για λίγα χρόνια.

Όταν βγει, περιμένει ότι θα επιστρέψει στη ζωή του όπως την άφησε, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο Ντέιβ έχει «καθαρίσει», δουλεύει σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων και δεν θέλει πια να έχει σχέση με το έγκλημα. Το ίδιο και η Σιλβί. Δουλεύει σε ένα club, έχει κόψει ποτά και ναρκωτικά, πάει σε group therapy. Η σημαντικότερη αλλαγή, όμως, είναι ότι οι δυο τους έχουν πλέον σχέση και περιμένουν παιδί, εν αγνοία του Κένι. Η επιστροφή του, λοιπόν, κάνει την κατάσταση ιδιαίτερα αμήχανη για όλους, ακόμη και για τη μητέρα τους.

Η φυλακή σίγουρα δεν έχει αλλάξει τον Κένι. Φωνακλάς και σαματατζής, θεωρεί τουλάχιστον περίεργη την αλλαγή στη ζωή τού Ντέιβ και σκοπεύει να ζητήσει τα ρέστα από τη Σιλβί που απομακρύνθηκε, χωρίς καν να ξέρει τι έχει μεσολαβήσει. Για ένα διάστημα όλοι συνεχίζουν έτσι, χωρίς να βρίσκουν το θάρρος να του πουν την αλήθεια. Θα εμπλακεί τυχαία και αρκετά ουσιαστικά ένα ακόμη πρόσωπο, ο ιδιοκτήτης του club. Ο Κένι τον θεωρεί ένοχο, υπεύθυνο για τη μεταστροφή της Σιλβί και τον βγάζει απ’ τη μέση. Θα αναγκάσει τον Ντέιβ να τον βοηθήσει να ξεφορτωθούν το πτώμα, πηγαίνοντας στο βουνό το οποίο επισκέπτονταν μικροί, στις Αρδέννες, τόπο της ιστορικής μάχης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί, ένας πρώην συγκρατούμενος και ο φίλος του, ένας ηλικιωμένος ημι-trans, θα κάνουν ακόμη πιο παράξενη την όλη υπόθεση και τα πτώματα θ’ αρχίσουν να γίνονται περισσότερα, σε μια εντελώς διαφορετική και καθόλου ένδοξη «μάχη».

Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Βέλγο Ρόμπιν Προντ, και αυτό που (κυρίως) καταφέρνει είναι να μεταφέρει πειστικά μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στη σχέση μεταξύ των ηρώων. Οι χαρακτήρες του, όμως, μαστίζονται από πολλά σεναριακά κενά. Ο Κένι είναι ένας μονοκόμματος ήρωας, από τον οποίο δεν περιμένεις κάτι περισσότερο από το να βάζει τις φωνές και να κάνει νταηλίκια. Η εξέλιξη της Σιλβί και του Ντέιβ μένει μετέωρη, όπως και το πώς αυτοί οι δύο βρέθηκαν να είναι μαζί (πόσο στερεότυπη «ανατροπή»). Το ίδιο κενό υπάρχει και στο παρελθόν τους. Η μάνα τους εμφανίζεται σαν μια ξαφνική «ένθεση», δίχως να μαθαίνουμε ποτέ πώς και τα δύο της παιδιά βρέθηκαν στο έγκλημα. Στο τελικό μέρος του φιλμ, μερικές εντελώς αδέξιες σκηνές (όπως μια επίθεση… στρουθοκαμήλων!) ακυρώνουν και το δράμα και την προσπάθεια να κορυφωθεί η ιστορία με ένταση.