του Νίκου Παλάτου

Το αμέσως προηγούμενο παιδικό animation που βρήκε τον δρόμο του για τις ελληνικές αίθουσες, ήταν οι «Γοριλομπελάδες», μια παραγωγή του 2011 που… έξι χρόνια μετά ανακαλύφθηκε από την ελληνική διανομή (γιατί την «Ταινία LEGO Ninjago», που μεσολάβησε, δεν τη λες και ακριβώς για παιδιά). Τούτο εδώ πηγαίνει στο άλλο άκρο, μιας κι έχει ημερομηνία εξόδου για τις ΗΠΑ τον Μάρτη του 2018, καθιστώντας έτσι τη χώρα μας την πρώτη στην οποία προβάλλεται (αν έχει προηγηθεί και κάποια άλλη, ζητούμε την κατανόησή σας). Δυστυχώς, εκ του αποτελέσματος, προκύπτει πως η ταχύτητα διανομής μιας ταινίας δεν συναρτάται με την απόλαυση που μπορεί να προσφέρει. Είτε με καθυστέρηση, είτε γρήγορα, ένα και το αυτό στην προκειμένη περίπτωση.

Το στόρι θα ήθελε να είναι ένας συνδυασμός του σκοτεινού κόσμου του Τιμ Μπέρτον, εφηβικής σχολικής κωμωδίας και περιπέτειας δράσης. Εκεί που τα καταφέρνει καλύτερα είναι στο δεύτερο εξ αυτών, αφού η στερεοτυπική απεικόνιση των εξαρτημένων από το Wi-Fi και το κινητό τους τηλέφωνο μαθητών ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα, λειτουργώντας μάλιστα σχεδόν καυστικά ως προς το γεγονός αυτό. Στα υπόλοιπα δεν μπορούμε να πούμε πως πετυχαίνει κάτι το σπουδαίο, καθώς η εξ ορισμού σουρεάλ υπόθεση οδηγεί σε μια ακαταλαβίστικη (ακόμη και για τους ενήλικες) πλοκή, όπου ταξίδια στον χωροχρόνο μπλέκουν με διακοσμητικούς ομιλούντες νάνους, ενώ πύλες εισόδου ενός άγνωστου στη Γη κόσμου καταλήγουν στο σπίτι της Κλοέ, με κάτι τερατάκια που μοιάζουν λες και οι καραμέλες Μ&Μ’s την έχουν δει Γκρέμλινς (για να έχουν και κάτι να νοσταλγήσουν οι γονείς συνοδοί), αλλά στο κατά πολύ λιγότερο ευφάνταστο, ασφαλώς.

Η προσπάθεια της Κλοέ να πιάσει φιλία με τις τρεις μοδάτες και πιο δημοφιλείς μαθήτριες του σχολείου της, που συστήνονται ως Μπρι-Τι-Τσι από τα αρχικά των ονομάτων τους, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσει να νιώσει δημοφιλής (σε μια τύπου «Heathers» φάση, που καθόλου δεν θα γίνει κατανοητή ως σημείο αναφοράς από τους μικρούς, προφανώς), κρύβει το ηθικό δίδαγμα πως πάντα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Τουλάχιστον ως προς την περιγραφή του σχολικού περιβάλλοντος, που μένει σε δεύτερο πλάνο ως πλοκή, οι προθέσεις είναι σαφείς και σχετικά στο πνεύμα της σύγχρονης εποχής. Όσον αφορά το κυρίως στόρι, άβυσσος η ψυχή των έξι σεναριογράφων (αλλά και των οκτάχρονων θεατών, εδώ που τα λέμε…), μιας και το μείγμα επιστημονικής φαντασίας, παραμυθιού, action movie καταστροφής, με ολίγη από θρίλερ και φυσικά κωμωδία, που περιλαμβάνει επιπλέον εμβόλιμα άσματα της δημοφιλούς στον νεαρόκοσμο (της Αμερικής, τουλάχιστον) Becky G, δημιουργεί σοβαρότατο σκεπτικισμό στο τι ακριβώς είδους διασκέδασης πρεσβεύει, αλλά και σε ποιους ακριβώς απευθύνεται. Το δε σχέδιο, που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι το πρωτεύον σε μια ταινία animation, δεν μπορούμε να πούμε πως σκίζει ακριβώς με τον πλούτο του μεγαλείου του, μιας και στις σκηνές που διαδραματίζονται εκτός σπιτιού (ειδικά), η φτώχεια της παραγωγής βγάζει μάτι.