του Νίκου Παλάτου

Ο Μπραντ είναι ένας ιδιαίτερα αγχωμένος μεσήλικας πατέρας. Ταλαιπωρείται από αϋπνίες, σπάνια γελάει, ενώ μοιάζει να είναι δυσαρεστημένος με το καθετί που συμβαίνει τριγύρω του. Έχει, πάντως, τη δική του δουλειά, μια ΜΚΟ μέσω της οποίας μαζεύει χρήματα για ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη, έχει κι ένα όμορφο σπίτι στα προάστια του Σακραμέντο, μια δραστήρια γυναίκα με την οποία δεν αντιμετωπίζει κανένα απολύτως πρόβλημα και έναν έξυπνο γιο με ταλέντο στην κλασική μουσική. Παρ’ όλα αυτά, η έλλειψη μεγάλης οικονομικής άνεσης τον έχει οδηγήσει σε έναν κυκεώνα ανασφαλειών, που φαινομενικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Τον ταλαιπωρούν, όμως, γιατί αυτό που περισσότερο φαίνεται να λαχταρά ο Μπραντ είναι η κοινωνική αναγνώριση. Θέλει απλά να είναι αρεστός και επιθυμητός από όλους. Είναι αυτή η έλλειψη status που ακυρώνει οτιδήποτε καλό του συμβαίνει, με τον ίδιο να δείχνει απογοητευμένος, γνωρίζοντας πως μάλλον ποτέ δεν θα πετύχει αυτό που ονειρεύεται. Γιατί καλά και άγια όλα, χωρίς το αναθεματισμένο status, όμως, είσαι ένα τίποτα τη σήμερον ημέρα, σύμφωνα με το σκεπτικό του Μπραντ.

Η βασική αιτία της νευρικής κρίσης που περνά ο ήρωας του φιλμ, οφείλεται στην εξέλιξη που είχαν στις ζωές τους οι τέσσερις παλιοί του φίλοι από το Πανεπιστήμιο, από τους οποίους ενώ έδειχνε πως ξεχώριζε, τυγχάνοντας μάλιστα της εύνοιας του αγαπημένου τους καθηγητή, ουδέποτε κατάφερε να συναγωνιστεί στη μετέπειτα υπερεπιτυχημένη καριέρα τους. Με τον ίδιο να έχει βαλτώσει σε μια βαρετή καθημερινότητα, φαντάζεται με θλίψη τον βίο που διάγει ο καθένας από αυτούς: ο ένας είναι διάσημος συγγραφέας – πολιτικός αναλυτής με άκρες στον Λευκό Οίκο, ο άλλος ζάπλουτος επιχειρηματίας, ο τρίτος λαμπρός σκηνοθέτης του Χόλιγουντ και ο τέταρτος τα έχει καταφέρει τόσο καλά, ώστε να την περνάει φίνα δίχως απολύτως καμία έγνοια στην εξωτική Χαβάη. Όταν λέμε πως αυτά τα φαντάζεται, κυριολεκτούμε, αφού σε ένα έξυπνο εύρημα του φιλμ, ο Μπραντ αντλεί πληροφορίες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την κατάσταση των φίλων του (δίνοντας στη λέξη status του αυθεντικού τίτλου μια διττή έννοια αφενός, κάνοντας αφετέρου τον ελληνικό να φαντάζει εντελώς άστοχος, καθώς παραπέμπει περισσότερο σε φαρσοκωμωδία). Αφού «φορτώνει» στο κεφάλι του αυτά που βλέπει στην οθόνη τού κινητού του, μέσω μιας ταιριαστά άχρωμης voice-over αφήγησης από τον ίδιο, βλέπουμε επί της οθόνης τον τρόπο με τον οποίο εκείνος πιστεύει πως η παλιά του παρέα περνά τη ζωή της, αποκαλύπτοντας κάπως έτσι τις ενδόμυχες επιθυμίες του, που περισσότερο σε φθόνο φέρνουν για όσα οι άλλοι έχουν καταφέρει, σε αντίθεση με τις αποτυχίες εκείνου.

Τα οράματα του Μπραντ δεν έχουν μόνο σαν αποτέλεσμα να δίνουν στην ταινία ένα παιχνιδιάρικο, χιουμοριστικό στυλ (όταν εμφανίζονται), αλλά τονίζουν με έναν σκληρό τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα (του διαδικτύου, του facebook και των λοιπών σύγχρονων μέσων επικοινωνίας) και τη σκληρή ενίοτε αλήθεια, την οποία μαθαίνει σταδιακά, γκρεμίζοντας την glamorous ιδέα που έχει σχεδιάσει στο μυαλό του για τους ανθρώπους που ζηλεύει. Ταυτόχρονα, δείχνει να παλεύει με τα συναισθήματά του, έχει πλήρη επίγνωση των αδυναμιών του (κάτι που τον κάνει μάλλον συμπαθή στα μάτια του θεατή, παρά τον συνεχή του ανταγωνισμό με όλους, ακόμη και με τον γιο του, για τον οποίο μάλλον φοβάται πως θα γίνει πολύ πιο επιτυχημένος από αυτόν, με την επικείμενη αποδοχή του από το Χάρβαρντ), έχοντας αποκτήσει με την πάροδο των ετών μια κυνική αντιμετώπιση των πραγμάτων, με τα όποια νεανικά ίχνη ιδεαλισμού του να έχουν περάσει στην άκρη.

Ο σκηνοθέτης Μάικ Γουάιτ, ενώ τα καταφέρνει καλά στη σκιαγράφηση του βασικού του ήρωα, παίρνοντας από τον Μπεν Στίλερ μια συγκρατημένη ερμηνεία που ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και την ειρωνεία, τονίζει τα αδιέξοδα της γονικής μέριμνας και υποδηλώνει με σαφή τρόπο τις ανασφάλειες ενός άνδρα μέσης ηλικίας, αδυνατώντας να οδηγήσει όλα όσα έχει χτίσει σε ένα αντάξιο φινάλε, το οποίο έρχεται εντελώς ξαφνικά, άτσαλα και ανούσια. Σε κάποια στιγμή τού φιλμ, ο Μπραντ κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της καριέρας του, αναφέρει πως ασχολούμενος για ένα διάστημα με την αρθρογραφία, δυστυχώς, κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν θέλει πλέον να διαβάζει μακροσκελή άρθρα, προτιμώντας τις επικεφαλίδες από την ουσία. Εμείς συνήθως γκρινιάζουμε για τις… μακροσκελείς σε διάρκεια ταινίες, αλλά σε τούτη την περίπτωση ο Μπραντ ήθελε λίγο παραπάνω χρόνο για να δώσει μια ολοκληρωμένη υπόσταση στο status του.