ΟΜΙΧΛΗ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ (2016)
(NEBEL IM AUGUST)
- ΕΙΔΟΣ: Ιστορικό Δράμα Περιόδου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κάι Βέσελ
- ΚΑΣΤ: Ίβο Πίτσκερ, Σεμπάστιαν Κοχ, Τόμας Σούμπερτ, Φρίτσι Χάμπερλαντ, Χενριέτε Κονφούριους, Μπράνκο Σαμαρόφσκι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 121'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE
Παιδί νομά βρίσκει πρόχειρο καταφύγιο σε κλινική – θεραπευτήριο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ο πατέρας του αγωνίζεται να βρει τρόπο ώστε να μεταναστεύσουν μαζί για Αμερική. Σταδιακά, θα ανακαλύψει τα αίτια των πολυάριθμων θανάτων των εκεί τροφίμων, που μόνο από βρογχοπνευμονία δεν «αποδημούν»…
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Ντόμες, η «Ομίχλη τον Αύγουστο» αφηγείται την αληθινή ιστορία του 13χρονου Έρνστ Λόσα, ενός από τα ελάχιστα αρτιμελή παιδιά που είχαν την κακή τύχη να εγκλειστούν σε μια από τις κλινικές που το Τρίτο Ράιχ μετέτρεψε σε «εργαστήρια» ευθανασίας για τους συμπατριώτες που δεν είχαν τα «φόντα» να ανήκουν στην περίφημη «Αρία» φυλή.
Έτσι, η ιστορία του μικρού ήρωα γίνεται το όχημα – αφορμή για μια «παρασκηνιακή» ενδοσκόπηση ενός από τα πιο στυγερά εγκλήματα αυτού του φρικτού πολέμου, με τους Γερμανούς αξιωματούχους και τους επιστήμονες / ιατρούς να παίζουν τον ρόλο του Θεού, επιλέγοντας το δικαίωμα ή όχι στη ζωή για αμέτρητες ανθρώπινες ψυχές, στην προκειμένη μικρών παιδιών (ως επί το πλείστον). Μακριά από το περισσότερο χρησιμοποιημένο στο σινεμά σκηνικό των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των θαλάμων αερίων τους, το σκηνικό μιας κλινικής στην οποία το έγκλημα διαπράττεται μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων τροφίμων / ασθενών μοιάζει ακόμη πιο απάνθρωπο, χωρίς όμως να αποφεύγεται και μια αίσθηση εύκολης συγκινησιακής φόρτισης, καθώς ο θεατής έχει τον χρόνο να γνωρίσει καλύτερα τα θύματα ενός «κατώτερου Θεού».
Ο μικρός αλητάκος Έρνστ σου επιτρέπει άμεσα την ταύτιση μαζί του και γρήγορα θα νιώσεις ότι η συνείδησή του είναι τίμια, παίρνοντας το μέρος τού καλού και επιχειρώντας να σώσει όσο περισσότερα παιδιά γίνεται από το «φάρμακο» της ευθανασίας, με συνεργάτιδα μια θαρραλέα καλόγρια – νοσηλεύτρια που δεν συμπορεύεται με τις νοσηρές αποφάσεις των ανωτέρων της.
Η ακαδημαϊκής ματιάς σκηνοθετική προσέγγιση της αφήγησης, τα δραματικά στερεότυπα και η σχετικά μεγάλη διάρκεια του φιλμ δεν επιτρέπουν στις λιγοστές ανατροπές της πλοκής να σηκώσουν κεφάλι και να απογειώσουν την «Ομίχλη τον Αύγουστο» σε κάτι πιο ουσιαστικό καλλιτεχνικά. Τουλάχιστον, αποφεύγεται το άγριο μελόδραμα και ο προφανής διδακτισμός κατά των Ναζί, καταλήγοντας και σε ένα αντι-ηρωικό φινάλε που αν ήταν γραμμένο για το σινεμά σίγουρα θα διέφερε. Η πραγματική ζωή, όμως, πάντοτε γράφει τα χειρότερα «σενάρια»…
