Ο ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ (2017)
(THE HITMAN'S BODYGUARD)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Δράσης
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πάτρικ Χέτζες
- ΚΑΣΤ: Ράιαν Ρέινολντς, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Σάλμα Χάγεκ, Γκάρι Όλντμαν, Ελοντί Γιουνγκ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Σωματοφύλακας με «λερωμένο» βιογραφικό υποχρεώνεται να συνοδεύσει επαγγελματία hitman (ο οποίος τυγχάνει και θανάσιμος εχθρός του) από το Λονδίνο μέχρι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, έτσι ώστε ο δεύτερος να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας κατά Λευκορώσου δικτάτορα, υπεύθυνου για μαζικές δολοφονίες πολιτών.
Βλέποντας το σήμα της Millennium Films πριν καν ξεκινήσει η ταινία, δεν έχεις μεγάλες φιλοδοξίες για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Παρακλάδι της πάλαι ποτέ Nu Image, εταιρείας που ο (σε «απόσυρση», πλέον) βιντεοκλαμπάς της γειτονιάς σου μπορεί να μνημονεύει με ευγνωμοσύνη για τις… ενοικιάσεις και τις «υπερπαραγωγές» (συνήθως γυρισμένες στη Βουλγαρία ή τη Νότια Αφρική, για προφανείς λόγους…) που του χάρισε από το 1992, σήμερα παρουσιάζει στις κινηματογραφικές αίθουσες (και ουχί straight to video) ένα καλύτερα «λουστραρισμένο» προϊόν b-μουβιάς που αντέχει ποιοτικά και στη μεγάλη οθόνη, με σαφώς πιο δελεαστικούς stars / πρωταγωνιστές. «Ο Σωματοφύλακας του Εκτελεστή» τυγχάνει να είναι ένα από τα ευτυχή παραδείγματα παραγωγών της Millennium, πάντοτε στο πλαίσιο μιας κοινότοπης περιπέτειας δράσης με εκρήξεις, κασκάντες και ανθρώπινες απώλειες (λέγε με και «μακελειό»).
Ο Ράιαν Ρέινολντς υποδύεται έναν διεθνούς φήμης σωματοφύλακα που εισπράττει τη «ρετσινιά» απώλειας πελάτη του από πληρωμένο εκτελεστή (μαντέψτε το «twist»…) και έκτοτε κινείται στην αγορά εργασίας με δευτεράντζες αλλά ματσωμένους και μπλεγμένους πάντοτε με τον κόσμο της παρανομίας, ώστε να έχουν την ανάγκη του. Ο συνδυασμός του Ρέινολντς με τον Σάμιουελ Λ. Τζάκσον είναι η μεγαλύτερη… κωλοφαρδία της ταινίας, που πατάει στα χνάρια του κλασικού buddy διδύμου της διχόνοιας και των κακουχιών, μέχρι να καταλήξουμε στο στερεότυπο ενός ευτυχούς φινάλε, με την ελπίδα όλα να πάνε καλά στο box-office και να μας «κάτσει» και το franchise (με αντίστοιχο, δυνατό καστ για το σινεμά ή… όποιον βρούμε για το home entertainment). Παραδόξως, εδώ το καλό… τριτώνει (!) με την υποστηρικτική παρουσία της φυλακόβιας Σάλμα Χάγεκ, συζύγου του Τζάκσον, μαζί με τον οποίο μας χαρίζει και μια σουρεάλ σκηνή ανθολογίας (σαματάς με «ιπτάμενο» οπλοστάσιο και σώματα σε bar, με υπόκρουση το «Hello» του Λάιονελ Ρίτσι!).
Η formula του «Διώκτη του Μεσονυχτίου» (1988) αποτελεί τη βάση για το φιλμ και όσο το χιούμορ έχει το πάνω χέρι, τόσο καλύτερα κυλά ο χρόνος αυτού του «Σωματοφύλακα», ο οποίος δεν χαρίζει… bodycount στον θεατή, έστω κι αν το CGI είναι ελαφρώς… δευτέρας κατηγορίας (ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με εκρήξεις και φλόγες). Η χημεία υπάρχει (κι ας μην διεκδικεί την αριστεία), όμως το κομμάτι της πλοκής του αιμοδιψούς και παράφρονα δικτάτορα (ο Γκάρι Όλντμαν βγάζει από το «συρτάρι» της φιλμογραφίας του τη γραφική φιγούρα του Ρώσου τρομοκράτη από το «Air Force One») παίρνει τον εαυτό του περισσότερο στα σοβαρά από την κατεύθυνση της υπόλοιπης ταινίας, με αποτέλεσμα οι δραματικές υποπλοκές που τον εμπλέκουν να δημιουργούν «κοιλιές» ή να αποπροσανατολίζουν το στοιχείο της διασκέδασης.
Ο σκηνοθέτης του δεύτερου sequel των «Αναλώσιμων» (2014) χειρίζεται τις σκηνές δράσης με διάθεση αληθοφάνειας, χωρίς να καταφεύγει σε over-the-top κανιβαλισμούς (η επίθεση στο Δικαστήριο της Χάγης αποτελεί μια κάποια εξαίρεση… ευκολίας που προκαλεί το μειδίαμα), αλλά δεν δύναται να προσφέρει κάτι πιο καλλιτεχνικά τσαμπουκαλεμένο σε άποψη. Σίγουρα όχι μια αστοχία περιπέτειας, όπως και να ‘χει, η οποία οφείλει πολλά στον υπερβολικά άνετο Τζάκσον που βρίσκεται στο στοιχείο του και κάνει τη φιγούρα του… «αβάδιστα»!