FreeCinema

Follow us

Η ΟΡΓΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (2016)

(TARDE PARA LA IRA)

  • ΕΙΔΟΣ: Θρίλερ Εκδίκησης
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ραούλ Αρέβαλο
  • ΚΑΣΤ: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Λουίς Καγέχο, Ρουθ Ντίαθ, Ραούλ Χιμένεθ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Μοναχικός και λιγομίλητος άνδρας ρίχνει τα δίχτυα του σε γυναίκα που εργάζεται σε συνοικιακό bar της Μαδρίτης. Όταν ο σύζυγός της αποφυλακίζεται μετά από οκτώ χρόνια εγκλεισμού, γίνεται πλέον φανερό πως ο απώτερος σκοπός του δεν ήταν απλά η σύναψη μιας παράνομης σχέσης, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο.

Ο Χοσέ είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αν και κάπως μελαγχολικός. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα σε ένα μικρό bar και το δωμάτιο ενός νοσοκομείου, όπου επισκέπτεται καθημερινά έναν ευρισκόμενο σε κώμα ηλικιωμένο άνδρα. Έχει αποκτήσει φιλικές σχέσεις τόσο με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού στο οποίο έχει γίνει θαμώνας, όσο και με τη γυναίκα του. Την προσοχή του, όμως, έχει κερδίσει η υπάλληλος που εργάζεται εκεί, η οποία τυγχάνει αδελφή του μαγαζάτορα, με το ενδιαφέρον που δείχνει ο Χοσέ γι’ αυτήν να είναι ιδιαίτερα αυξημένο. Παρόλο που, πλέον, θεωρείται μέλος της μικρής αυτής κοινότητας, ελάχιστα ξέρουν για εκείνον όσοι τον συναναστρέφονται καθημερινά. Αυτός, από την άλλη, δείχνει να γνωρίζει μερικά πράγματα παραπάνω για όλους, όπως λόγου χάρη για την επικείμενη αποφυλάκιση του Κούρο, συζύγου της Άνα (της γυναίκας που τον ενδιαφέρει), όπως και την εξαντλητική υπομονή που εκείνη έχει επιδείξει εδώ και οκτώ χρόνια, περιμένοντάς τον να εκτίσει την ποινή του. Το ότι θα τη ρίξει στο κρεβάτι είναι μονάχα η αρχή ενός σχεδίου, που μάλλον δούλευε στο μυαλό του για πολύ καιρό.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο εδώ, ο ηθοποιός Ραούλ Αρέβαλο φτιάχνει ένα αυθεντικό, παλαιάς κοπής θρίλερ εκδίκησης. Αργεί κάπως να ανάψει το φυτίλι της υπόθεσής του, μιας και την εξαιρετική εναρκτήρια σεκάνς (αποτυχημένης ληστείας μετά αυτοκινητικής καταδίωξης) διαδέχεται μια ασαφής συνέχεια. Μέσω του χωρισμού της αφήγησης σε διαφορετικής οπτικής γωνίας μη ισομερή κεφάλαια, εισάγει τους βασικούς του χαρακτήρες, όμως για ένα ημίωρο περίπου είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος τι ακριβώς συμβαίνει ή το ποιόν αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς ένα bar. Υπάρχει ασφαλώς το ενδιαφέρον για το που θα οδηγήσει όλο αυτό (έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου και το ξεκίνημα του φιλμ), πλην όμως μόνο όταν όλα ξεκαθαρίζουν ως προς την ταυτότητα του Χοσέ, καθώς και ως προς τους πραγματικούς του σκοπούς, το φιλμ μπαίνει στις πραγματικές του ράγες. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, τουλάχιστον, το στόρι δεν εκτροχιάζεται ποτέ.

Ο Αρέβαλο εναλλάσσει τη μετριοπάθεια του βασικού του ήρωα με στιγμές σκληρής και ωμής βίας, κάνοντας όμως τη χρήση αυτής μονάχα εκεί που θεωρεί πως είναι αναγκαία για την επίτευξη του στόχου του, και ουχί δίκην εντυπωσιασμού. Επικεντρώνοντας, δε, στα πρόσωπα, σε εκείνες ειδικά τις στιγμές, δείχνει βαθιά επηρεασμένος από το σινεμά του Σαμ Πέκινπα, ενώ μεταφέροντας τη δράση (από το σεναριακό twist κι έπειτα) από το αστικό τοπίο της Μαδρίτης στην ηλιόλουστη ισπανική ύπαιθρο, δίνει στην ταινία του έναν χαρακτήρα road movie με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ.

Το τρίγωνο που δημιουργείται από τους Χοσέ, Άνα και Κούρο, μπορεί να κινείται στα όρια μιας φαινομενικής φιλίας, κανείς τους όμως δεν είναι επί της ουσίας φίλος με τον άλλον. Ο Κούρο ακολουθεί θέλοντας και μη τον Χοσέ σε αυτό που εκείνος έχει σχεδιάσει, σκεπτόμενος διαρκώς τρόπους να μπορέσει να ξεφύγει. Η αγωνία του για τη σύζυγό του, την οποία δεξιοτεχνικά ο Χοσέ έχει τραβήξει μακριά από όλα όσα έχει σκεφτεί να πράξει, αφήνοντας ταυτόχρονα ένα πέπλο μυστηρίου να πλανάται σχετικά με την τύχη της, τον αποτρέπει να δράσει. Η Άνα έχει παγιδευτεί στην άγνοιά της, μην μπορώντας καν να διανοηθεί τι στ’ αλήθεια συμβαίνει. Ο μόνιμα απόμακρος και σκεπτικός Χοσέ κρύβει έξοχα κάτω από μια μάσκα δήθεν καλοσύνης τη θλίψη του, που με τον καιρό έχει μετουσιωθεί σε οργή. Αναζητά την προσωπική του κάθαρση, δείχνοντας πανέτοιμος να πράξει ό,τι είναι απαραίτητο για να την επιτύχει. Μοιάζει με καζάνι που σιγόβραζε για αρκετά χρόνια. Όταν φτάνει η στιγμή της έκρηξης, τίποτα δεν φαίνεται ικανό να μπορεί να τον σταματήσει.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το φιλμ που κέρδισε το βραβείο Goya καλύτερης ισπανικής ταινίας της χρονιάς, είναι ένα καθαρόαιμο θρίλερ εκδίκησης που αποπνέει μια αύρα από B-movie. Η ματιά τού σκηνοθέτη μπορεί να είναι στραμμένη προς τη δεκαετία του ’70, δεν αφήνει όμως το αποτέλεσμα να ξεφύγει προς τα καρτουνίστικα βίαια μονοπάτια αυτοδικίας ενός «Εκδικητή της Νύχτας» (1974), λόγου χάρη. Η αποσυναρμολογημένη δομή τού ξεκινήματος δίνει τη θέση της στην ορθά κλιμακούμενη ένταση του δεύτερου μισού, έτσι ώστε να μην περιορίζει τη δυναμική της στους φανατικούς του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και μόνον. Έχει τα φόντα να γίνει το «Μικρό Νησί» ετούτης της θερινής σεζόν, αν και εδώ εκλείπει το δέλεαρ του πολιτικού υπόβαθρου.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.