FreeCinema

Follow us

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ (2017)

(L’ORA LEGALE)

  • ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φικάρα & Πικόνε
  • ΚΑΣΤ: Φικάρα, Πικόνε, Βιντσέντζο Αμάτο, Ελεονόρα Ντε Λούκα, Ερσίλια Λομπάρντο
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS

Σε μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη της Σικελίας, απηυδισμένοι από την άθλια ποιότητα ζωής και τα σκάνδαλα των Αρχών, οι κάτοικοι εκλέγουν ως νέο Δήμαρχο έναν νομοταγή καθηγητή που υπόσχεται να φέρει την αλλαγή. Εκείνος θα τηρήσει τις υποσχέσεις του, αλλά όλη η πόλη… θα επαναστατήσει μπροστά στις απαιτήσεις τήρησης του κάθε κανόνα!

Με κάτι τέτοιες ταινίες, το λεγόμενο «εμπορικό» σινεμά στην Ελλάδα οδηγήθηκε στο απόλυτο τέλμα και κατέρρευσε (πρωτίστως στα ταμεία, εκεί που… τους πονάει, δηλαδή, διότι το καλό γούστο είχε εξολοθρευθεί προ πολλού). Οποία ειρωνεία, τώρα που η παραγωγή δεν μπορεί να υποστηρίξει τέτοια έργα εδώ, να μας έρχονται από… γείτονες χώρες. Στην περίπτωση της Ιταλίας, έστω, υπάρχει το κλασικό «una razza» σημείο ταύτισης, που πέρσι το καλοκαίρι είχε μετατρέψει σε sleeper hit την κωμωδία «Πού Πάω, Θεέ μου;» (διότι ο Θεός είναι μεγάλος…), άρα εφέτος πρέπει να αναζητήσουμε κάτι παρόμοιο, μπας και συρρεύσει το «λαϊκό» (μεταξύ μας, πιο λαϊκίστικο… πας και σε επιθεώρηση!) κοινό, το οποίο πρέπει να προετοιμάζεται και για την επερχόμενη κάθοδο της πρόσφατης φιλμογραφίας του Κέκο Τζαλόνε (πρωταγωνιστή του προαναφερθέντος φιλμ) εντός ολίγων εβδομάδων!

Οι Φικάρα & Πικόνε είναι ένα γνωστό κωμικό δίδυμο της Ιταλίας, το οποίο σκηνοθετεί τις ταινίες του από το 2007 (πέντε αριθμούνται, ζωή να ‘χουμε…). Και οι δύο τυγχάνουν μάλλον περιορισμένων υποκριτικών δυνατοτήτων, με τον πρώτο να περιφέρει κάποιες ελάχιστες μούτες που θα έκαναν τον Στάθη Ψάλτη να αισθάνεται ως ο συνεχιστής του μύθου του Μινωτή, ενώ ο δεύτερος είναι πιο άχρωμος και ουδέτερος, προφανώς για να μην κοντράρονται τα «ταλέντα» μεταξύ τους. Εδώ υποδύονται τους κουμπάρους του νέου Δημάρχου μιας μικρής σιτσιλιάνικης πόλης που ζούσε μέσα στο χάος της παρανομίας, για να βρεθεί στο ακριβώς αντίθετο άκρο, με τους δημότες / ψηφοφόρους να κλαίνε και να οδύρονται όταν η νομιμότητα τους χτυπά την πόρτα με πρόστιμα και συλλήψεις.

Η βασική ιδέα προσφέρεται για γέλιο και τα προβλήματα αυτής της πόλης θυμίζουν ολόκληρη τη σύγχρονη Ελλάδα, προφανώς. Δημόσιοι υπάλληλοι που κωλοβαράνε, μίζες, χατίρια και συμφέροντα που καταπατούν ακόμη και συνθήκες υγιούς διαβίωσης, αρκεί πάντοτε να βολεύεται κάποιος. Ο θεατής θα συναντήσει όλα αυτά τα εξωφρενικά στερεότυπα της ανομίας εντός της καθημερινότητας (ακόμη και του ιδίου, ενδεχομένως), μέχρι τη στιγμή που το φιλμ θα «κρίνει» και την άλλη πλευρά του νομίσματος, με τους πολίτες να είναι έτοιμοι να εξεγερθούν (υπό τη σκέπη της Εκκλησίας!) κατά του νεοεκλεγέντος Δημάρχου, για να επιστρέψουν στην «κανονικότητά» τους.

Το (όποιο) αστείο εξαντλείται γρήγορα και «Τα Παράπονα στο Δήμαρχο» διατηρούν μονάχα μια εμμονή προς το λαϊκίστικο, αναζητώντας απεγνωσμένα ένα «punchline» που θα «κλειδώσει» την πλοκή και θα οδηγήσει σε ένα φινάλε (απλά και μόνο επειδή το φιλμικό τέλος πρέπει να επέλθει κάποτε). Αλλά… με τι μήνυμα; Οι Φικάρα & Πικόνε δεν είναι ικανοί (ως σκηνοθέτες καλύτερα να μην γίνει κουβέντα) να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση στο τι ακριβώς προτείνει τούτη η ταινία, φλερτάροντας περισσότερο με αυτό που ο λαουτζίκος θα ονειρευόταν ως την ιδανική «λύση»: το βόλεμα στην κοσμάρα του! Η παρουσία ενός μυστηριώδους, εξ αποστάσεως «παρατηρητή» των τεκταινομένων, δε, ποτέ δεν καταλήγει να μετατρέπεται σε μια ανατρεπτική υποπλοκή του σεναρίου, κάνοντάς σε να απορείς γιατί υφίσταται εξαρχής! Πραγματικά, ένα πελώριο «γιατί;» θα έπρεπε να πλανάται πάνω από το σύνολο του φετινού κινηματογραφικού (μας) καλοκαιριού…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Εάν σας… κάλυψε το χιούμορ του περσινού «Πού Πάω, Θεέ μου;», παρόμοια είναι και η γεύση εδώ, αλλά με κατώτερο κωμικό timing, ευρήματα ή λιγότερο χαρισματικούς ηθοποιούς (που θα σας κάνουν να νιώσετε ότι οι… προ «κρίσης» ελληνικές τηλεοπτικές σειρές του είδους δεν ήταν και τόσο κακές). Εάν όλα τα ανωτέρω σάς… σηκώνουν τις τρίχες κυριολεκτικά, μην το τολμήσετε, για να μην ψάχνετε σε ποιον θα κάνετε τα δικά σας παράπονα…


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.