του Ηλία Φραγκούλη

Η φόρμουλα του «δώσε ό,τι περισσότερο μπορείς» ενίοτε πέφτει λίγο βαριά. Από αυτήν μαστίζεται τούτο το έβδομο sequel του υπερεπιτυχημένου franchise των «The Fast and the Furious», το οποίο επιχειρεί να συγκεντρώσει τις υποπλοκές πολλών προηγούμενων επεισοδίων, ανεβάζοντας μαζί και την ένταση της δράσης, χωρίς ποτέ να λαμβάνει υπόψη ότι αυτό που λέμε σενάριο έχει ανάγκη κι από λίγη… οικονομία. Με άλλα λόγια, η εξάτμιση συχνά-πυκνά στουμπώνει στους όγδοους «Μαχητές των Δρόμων», αλλά όταν καταλήγει να… σκάει ολόκληρη η μηχανή, ουδείς μπορεί να διαμαρτυρηθεί για το θέαμα που προσφέρεται.

Εξαιρώντας την ίδια την ιστορία ή κάποιες χαμένες ευκαιρίες εδώ, το υπόλοιπο φιλμ είναι φτιαγμένο για τους fans της σειράς, οι οποίοι συνήθως δεν προβληματίζονται για «δύστροπες» επισημάνσεις της κριτικής. Ουσιαστικά, κανείς δεν χρειάζεται να είναι υπερβολικά κυνικός με μια τέτοια κατασκευή, που τρέχει ακατάπαυστα σε ρυθμό, δείχνει το κόστος παραγωγής της (250.000.000 δολάρια!), σε ταξιδεύει σε ένα σκασμό locations του πλανήτη και έχει φροντίσει να περιλαμβάνει μερικές κυριολεκτικά αξιομνημόνευτες σεκάνς καταδιώξεων και καταστροφών αυτοκινήτων. Όλα αυτά μαζί, σερβιρισμένα σε ένα «πακέτο» πρακτορικής περιπέτειας που καταντά να φλερτάρει απροκάλυπτα με ταινίες του σχετικού genre όπως οι «Επικίνδυνες Αποστολές».

Όπως αρέσκονται οι δημιουργοί της σειράς, ο ρόλος της «οικογένειας» βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε ανατροπής και όρκου τιμής που σπάει εκβιαστικά, για να λυτρωθεί πανηγυρικά στο φινάλε. Μοχλός πίσω από την πλοκή του όγδοου «Fast» είναι η νεοεισερχόμενη στο franchise Σαρλίζ Θέρον, η οποία υποχρεώνει με απεχθείς απειλές τον Βιν Ντίζελ να «αλλαξοπιστήσει» και να γίνει πιόνι των σατανικών της σχεδίων σε υποθέσεις κλοπών και αγοραπωλησιών πολεμικού εξοπλισμού πέρα από τα όρια της φαντασίας, με την υπόλοιπη παρέα του ήρωα να συνεταιρίζεται με μυστικές υπηρεσίες διαφόρων χωρών που επιδιώκουν να σταματήσουν τη δράση τής Σάιφερ. Τα κυνηγητά σε όλη την υδρόγειο προσθέτουν τον τυπικό εξωτισμό που κάποτε συναντούσαμε στις περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ, όμως η συνοχή και η σημασία τους σε σχέση με τη σεναριακή εξέλιξη του φιλμ δεν «δένουν» απαραίτητα επιτυχημένα, μετατρέποντας τούτο το sequel σε ένα μείγμα ωραίων ιδεών για εξωφρενικές σκηνές που περισσότερο θα ταίριαζαν σαν πίστες με αναπτυσσόμενο βαθμό δυσκολίας σε video game παρά σε μία και μοναδική ταινία. Επιπλέον, το «μυστικό» πίσω από τον εκ μέρους τής Σάιφερ εκβιασμό που «αλλάζει μυαλά» στον Ντον είναι τόσο κραυγαλέα μελοδραματικό που στερεί πόντους ακόμη και από τις προσδοκίες σου να απολαύσεις πραγματικά τη Θέρον σε ρόλο κακιάς. Εδώ εντοπίζω και τη μεγαλύτερη αδικία του όγδοου «Fast», που δεν αξιοποιεί την επιτυχία του ότι έχει προσθέσει στο cast του μια ηθοποιό τέτοιου μεγέθους, περιορίζοντάς τη στην απλή εμφάνιση μιας γοητευτικής και απειλητικής persona δίχως υπόσταση ή πραγματικά σαδιστικό μένος. Από την άλλη, η ένθεση της Έλεν Μίρεν στο franchise, αν και πιο σύντομη στην οθόνη, είναι καίρια και λειτουργική ως εύρημα.

Όπως είπα και πριν, οι παραγωγοί της σειράς ξέρουν ποιο είναι και τι ζητά το κοινό τους από ένα «The Fast and the Furious». Αυτό μεταφράζεται σε σκηνές ανθολογίας που… θα κατεβάσουν σαγόνια! Χωρίς διάθεση για spoilers, πάντα, ολόκληρη η σεκάνς της Νέας Υόρκης είναι κάτι το αδιανόητο, σατιρίζοντας αιχμηρά τον αυτοματισμό που επιβάλλει η σύγχρονη τεχνολογία στα όσα αφορούν τη ζωή μας στην καθημερινότητα, η κορύφωση όπως είθισται ξεφεύγει εντελώς σε μέγεθος και υπερβολή, όσο για το comic relief της υπόθεσης, το βρωμόξυλο που ρίχνει σε ένα αεροπλάνο ο Τζέισον Στέιθαμ έχει τη δυναμική να… ξηλώσει καθίσματα κινηματογράφων από τα γέλια! Υπάρχουν περισσότερες σκηνές από αυτές που (θα) αντέχεις να θυμάσαι για να περιγράψεις σ’ αυτό το «Fast» και τούτη η διαπίστωση σίγουρα λειτουργεί ως αντίβαρο στα ελαττώματά του. Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό όσο το πέμπτο ή το έβδομο μέρος της σειράς, όμως και οι όγδοοι «Μαχητές των Δρόμων» τιμούν την καλή τους φήμη στον τομέα της ψυχαγωγίας. Και κατορθώνουν να βαστάνε ακόμη ψηλά τον πήχη του εντυπωσιασμού, αναμετρώμενοι με… τον ίδιο τον εαυτό τους. Ειλικρινά, ακόμη και αυτό από μόνο του είναι μεγάλη υπόθεση.