της Βαρβάρας Κοντονή

Γαλλική crime περιπέτεια… «Heat»-ικών καταβολών, όχι όμως και εξίσου σπουδαίων «υλικών», η νέα ταινία του Ζουλιάν Λεκλέρκ αποτελεί μια ακόμη προσθήκη στο σύμπαν του νέου μαφιόζικου γαλλικού κινηματογράφου, με μια ιστορία που δεν τη λες και καινούργια, παρά την όποια γοητεία ορισμένων καλών στιγμών, αφού στο σύνολό της δεν διακρίνεται ούτε για τη σεναριακή της πρωτοτυπία, ούτε και για το σκηνοθετικό «collage» σκηνών που θυμίζουν άλλα, καλύτερα και πιο «ενεργητικά» φιλμ του είδους. Ακολουθώντας το μοντέλο μιας εθνικής σχολής με παράδοση στο συμμορίτικο σινεμά, η ταινία του Λεκλέρκ παραμένει με τη σειρά της πιστή στη σκηνοθετική ψυχρότητα, τη (μετρημένη) βία και τις εντυπωσιακές σκηνές καταδίωξης, χωρίς επί της ουσίας να κάνει κάτι λάθος, έχοντας όμως την ατυχία να μοιάζει υφολογικά (σεναριακά οι ομοιότητες είναι δεδομένες) με πληθώρα άλλων ταινιών. Κοινώς, πρόκειται για έργο που έχεις ξαναδεί δεκάδες ακόμη φορές.

Ο Γιανίς είναι ο άτυπος αρχηγός μιας συμμορίας που ξαφρίζει χρηματαποστολές με τον πλέον κινηματογραφικό τρόπο (ΟΚ, αυτό τους το δίνω), ποντάροντας κατευθείαν στη χοντρή μπάζα και ζώντας αποκλειστικά από το ξέπλυμα του χρήματος που συλλέγουν. Μετά την τελευταία δουλειά, ο μικρότερος αδελφός τού Γιανίς θα αναλάβει να ξεφορτωθεί τα όπλα, προκειμένου να θολώσουν τα νερά για την αστυνομία που τους αναζητά, αλλά θα πουλήσει ένα εξ αυτών σε μια προσπάθεια να βγάλει κάτι παραπάνω. Δυστυχώς, το όπλο θα καταλήξει στα χέρια μιας σεσημασμένης σπείρας εμπόρων ναρκωτικών που θα βρει τον μπελά της, όταν ένας εκ των ανδρών της συλληφθεί. Οι μεγαλέμποροι θα απαιτήσουν τώρα από την ομάδα του Γιανίς να φέρει εις πέρας μια ληστεία με έπαθλο μερικές δεκάδες κιλά ηρωίνης προκειμένου να «πατσίσουν».

Υπάρχουν μερικές ταινίες που παρά το γεγονός πως δεν έχουν κάποιο κραυγαλέο πρόβλημα, εντούτοις δεν μοιάζουν ικανές να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς είτε θα πραγματεύονται καταστάσεις που έχουμε δει πολλάκις στο σινεμά (κανείς δεν μίλησε για παρθενογένεση, έτσι κι αλλιώς), είτε θα στερούνται σεναριακών στοιχείων που αν μη τι άλλο θα μπορούσαν να προϊδεάσουν για μια διαφορετική προσέγγιση. Οι συγκεκριμένες ταινίες είναι και οι πιο δύσκολες στην ανάλυσή τους, καθώς κάτι σε ενοχλεί, αλλά δεν είσαι σίγουρος για το τι ακριβώς είναι αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με το φιλμ του Λεκλέρκ, το οποίο αποτελεί απλά μια διεκπεραιωτική ταινία είδους και τίποτα περισσότερο, πραγματικό κρίμα αν το καλοσκεφτεί κανείς, αφού ο Γάλλος δημιουργός μοιάζει να έχει τα φόντα για κάτι αξιόλογο, αν τουλάχιστον κρίνουμε με βάση τη σκηνοθετική πλευρά της ταινίας. Οι σκηνές καταδίωξης στους γαλλικούς δρόμους και το λειτουργικά καδραρισμένο ανθρωποκυνηγητό αποδεικνύουν πως ο Λεκλέρκ διαθέτει και το «μάτι» και το action, χαρίζοντας μερικές ξεκάθαρα άξιες στιγμές (και αρκούντως πρωτότυπες να προσθέσουμε) σε μια κατά τα άλλα κάπως αδιάφορη ιστορία που σε «ξυπνάει» κυρίως όταν ο ταλαντούχος Γκιγιόμ Γκουί κάνει την εμφάνισή του.

Εκ των πραγμάτων το «Αδίστακτοι» δεν εντυπωσιάζει ίσως επειδή δεν τολμά ποτέ να γίνει πιο επιθετικό και σκληρό, όπως το πρόσφατο και εξαιρετικά στυλιζαρισμένο «Suburra». Υπάρχει μια σχεδόν αδιόρατα προσεγμένη και φτιασιδωμένη αντιμετώπιση του τρόπου δράσης των συμμοριών, σαν οι εγκληματίες να λειτουργούν κάπως με… «το γάντι», εξολοθρεύοντας καλαίσθητα και φροντίζοντας πάντα η δόση του αίματος να είναι τόση όση. Σίγουρα ο αυτοσκοπός των συγκεκριμένων ταινιών δεν είναι – μόνο – η κινηματογραφική απεικόνιση της βίας σε βαθμό υπερβολής, περιμένεις όμως πως αν μη τι άλλο κάτι τέτοιο θα γίνει εφικτό στην τελική πράξη του γκανγκστερικού δράματος, κατά κάποιον τρόπο αποδίδοντας έτσι την αναμενόμενη σινεματική δικαιοσύνη, που όταν τελικά έρχεται, δεν τη λες και ακριβώς αιματηρή.