της Βαρβάρας Κοντονή

Ναι, ξέρουμε τι σκέφτεσαι. Πόσα ακόμη στοιχειωμένα σπίτια και οικογένειες σε απόγνωση να αντέξει το σινεμά του τρόμου; Πόσες απέλπιδες προσπάθειες σωτηρίας από δαιμονικές παρουσίες, σκοτεινά υπόγεια, βραδινούς επισκέπτες και τριξίματα στις σκάλες; «Όχι άλλο κάρβουνο», θα πεις και θα έχεις το δίκιο σου. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα βασικά. «Το Δέλεαρ του Διαβόλου» είναι μια πραγματικά καλή ταινία τρόμου. Έχω την προσοχή σου; Ωραία.

Έξι χρόνια μετά το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του με το αναζωογονητικό, αιματηρό θρίλερ «The Loved Ones», ο Αυστραλός δημιουργός Σον Μπερν επιστρέφει με μια ακόμη προσεγμένη κινηματογραφική δουλειά, αυτή τη φορά βασισμένος επάνω στον θρησκευτικό φόβο και τη δύναμη του αποκρυφισμού, σε μια ταινία που αντλεί έμπνευση από τα κλασικά φιλμ τρόμου του ’70 και του ’80, προσθέτοντας παράλληλα και ένα extra – και ομολουμένως πρωτότυπο – στοιχείο στην ιστορία του: τη heavy metal μουσική.

Ο Τζέσι είναι ένας μεταλλάς ζωγράφος που βγάζει τα προς το ζην φτιάχνοντας κατά παραγγελίαν πίνακες. Η ζωή δεν είναι εύκολη αφενός γιατί το ζωγραφικό του όραμα έρχεται πολλές φορές σε σύγκρουση με τις απαιτήσεις των πελατών (η πιο πρόσφατη παραγγελία αφορά έναν πίνακα που ετοιμάζει για την τράπεζα και ο οποίος απεικονίζει πολύχρωμες… πεταλούδες), αφετέρου γιατί τα χρήματα μόλις και μετά βίας φτάνουν για να ζήσει την οικογένειά του. Εξίσου εργασιακά φιλότιμη είναι και η σύζυγός του, Άστριντ, που συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι, προκειμένου να μη λείψει τίποτα από τη δεκαπεντάχρονη – και επίσης μεταλλού – κόρη τους, Ζόι. Κάποια στιγμή οι τρεις τους θα αποφασίσουν να αγοράσουν ένα κάπως παλιομοδίτικο αλλά ευρύχωρο σπίτι στο Τέξας, παρά τις φήμες της αιματηρής προϊστορίας του. Όταν έρθουν αντιμέτωποι με τον τρόμο που κρύβεται στα δωμάτιά του (ή και έξω από αυτά), τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο.

Για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, «Το Δέλεαρ του Διαβόλου», ναι, έχει μερικές αρκετά σοκαριστικές σκηνές, έχει βία και αίμα (όλα σε μετρημένες δόσεις), αν όμως ψάχνεις μια ταινία όπου η… συκωταριά πάει σύννεφο, λυπάμαι αλλά το συγκεκριμένο φιλμ δεν είναι για εσένα. Από την, άλλη αν ακόμα μνημονεύεις τον υπαινικτικό τρόμο από «Το Μωρό της Ρόζμαρι» ή την πιο πρόσφατη, φρέσκια, κλειστοφοβική ματιά του «The House of the Devil» του Τάι Γουέστ, τότε η ταινία του Μπερν θα ικανοποιήσει απόλυτα την καλλιτεχνίζουσα τρομολαγνική σου ανάγκη. Ίσως και να μιλούσαμε για μια λιγότερο αποτελεσματική ταινία είδους, αν το σενάριο (επίσης του Μπερν) δεν έμπαζε (με πανέξυπνο τρόπο, αλήθεια) τη heavy metal μουσική ως αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης και – γιατί όχι; – ως αφορμή για την «εμφάνιση» του Διαβόλου. Είναι πραγματικά απολαυστικό το πώς ο Μπερν διαλέγει να αφήσει διφορούμενη τη φύση και κατ’ επέκταση τον αντίκτυπο της heavy metal (εν προκειμένω στους πρωταγωνιστές), διακωμωδώντας κάπως την αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει ακόμα το συγκεκριμένο μουσικό είδος από δογματικούς θρησκόληπτους και μουσικά απαίδευτους τύπους. Οι «μουσικές» φωνές που ακούει, για παράδειγμα, τόσο ο Τζέσι όσο και ο Ρέι, το προσωποποιημένο Κακό της υπόθεσης, εκφράζουν ταυτόχρονα την τρέλα και τη λογική, τον θάνατο και τη ζωή, την αιτία όλων των φρικτών πραγμάτων που προέρχονται από το «διαβολικό» χέρι του Ρέι, αλλά και τη σωτηρία όπως αυτή εντοπίζεται στους πίνακες του Τζέσι.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο αυτό το «Δέλεαρ» καταφέρνει να ανανεώσει σε έναν κάποιο βαθμό το είδος των ταινιών τρόμου που θέλουν μια οικογένεια να ταλανίζεται από ένα στοιχειωμένο σπίτι, είναι πως ο Μπερν δεν στερεί από την υπόθεση τον #1 εγκληματικό παράγοντα, τον άνθρωπο. Με την κάμερα του Σάιμον Τσάπμαν να παραμένει ακίνητη, κρατώντας τον «ρόλο» του απλού καταγραφέα μιας κατά τα άλλα φρικώδους εμπειρίας, το σενάριο διατηρεί την απλή μεν, στιβαρή δε οπτικοποίησή του, με τον σκηνοθέτη να υιοθετεί με σεβασμό τα κινηματογραφικά διδάγματα του παρελθόντος. Ως προς τις ερμηνείες, οι δυο γυναικείες παρουσίες παίρνουν άριστα… στο ουρλιαχτό, διατηρώντας την παραδοσιακή αξία τιμημένων «scream queens» των περασμένων δεκαετιών, με την πιτσιρίκα Κιάρα Γκλάσκο σε μια επίδειξη αξιοζήλευτου υποκριτικού τσαγανού. Ιδιαιτέρως αποτελεσματικός στον ρόλο τού πατέρα ο γραμμωμένος μέχρι θανάτου Ίθαν Έμπρι, όσο και ο Προύιτ Τέιλορ Βινς, εδώ στα γνωστά παρανοϊκά του λημέρια. Παρά το γεγονός πως υπήρχαν ορισμένα περιθώρια για στιγμές σεναριακής κορύφωσης που δεν ήρθαν ποτέ, «Το Δέλεαρ του Διαβόλου» παραμένει ένα μικρό, απολαυστικό φιλμ τρόμου που ξέρει να «παίζει» εξαιρετικά καλά με τις φοβικές χορδές (σου).