FreeCinema

Follow us

ΤΡΕΧΑΤΕ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΜΟΥ (2016)

(OZZY)

  • ΕΙΔΟΣ: Animation
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλμπέρτο Ροντρίγκεθ, Νάτσο Λα Κάσα
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER

Σκύλος ονόματι Όζι, που διάγει ανέμελο βίο υπό την περιποίηση της οικογένειας Μάρτιν, αναγκάζεται να την αποχωριστεί για έναν μήνα, καθώς φεύγει σε μακρινό ταξίδι. Η πολυτελής pansion ζώων στην οποία τον εμπιστεύονται μοιάζει η καλύτερη λύση για τη φροντίδα του, όμως αυτή κάθε άλλο παρά τέτοια αποδεικνύεται.

«Ουκ εν τω πολλώ το ευ», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι οποίοι εάν είχαν υπόψιν τους τις ταινίες animation, δεν αποκλείεται να τις συμπεριελάμβαναν κάπου στο ρητό, συμπληρώνοντάς το μάλιστα με τη λέξη… διανομή. Ακατανόητη η έξοδος του φιλμ στις αίθουσες κατ’ εμέ, πώς όμως να μη βρει τον δρόμο του προς τα εκεί, όταν σταθερά τα τελευταία χρόνια τα κινούμενα σχέδια βγάζουν ασπροπρόσωπο το εγχώριο box-office;

Η δημιουργικότητα και η πρωτοτυπία πρέπει να παίζουν καθοριστικό ρόλο στις ταινίες του συγκεκριμένου είδους. Με την πρώτη να λάμπει δια της απουσίας της και με τη δεύτερη να εξαντλείται στο ότι δεν πρόκειται για προϊόν μεγάλου αμερικάνικου studio, αλλά για συμπαραγωγή Ισπανίας και Καναδά, καταδεικνύεται το μέγεθος του… χαμένου ενδιαφέροντος στο «Τρεχάτε Ποδαράκια μου». Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα των Αλμπέρτο Ροντρίγκεθ και Νάτσο Λα Κάσα στερείται ουσίας, αφού όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι το φρέσκο στο genre, αλλά αποτυγχάνει να πιάσει και τον όποιο στοιχειώδη ρυθμό, ενώ κάθε απόπειρα χιούμορ χτυπάει στον τοίχο των στερεοτύπων του ανθρώπινου κόσμου, που οι δυο σκηνοθέτες έχουν μεταφέρει απλώς άδοξα σε εκείνον των τετράποδων.

Η τριμελής οικογένεια Μάρτιν θα πρέπει να ταξιδέψει στην Ιαπωνία και βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα που λίγο-πολύ όλοι οι ιδιοκτήτες κατοικιδίων έχουν αντιμετωπίσει – και δεν είναι άλλο από το πού θα αφήσουν τον σκύλο τους κατά το διάστημα της μακράς απουσίας τους. Καταλήγουν σε αυτό που μοιάζει με τον επίγειο παράδεισο των χαρούμενων γαυγισμάτων, την pansion ζώων «Γάργαρο Ρυάκι». Γρήγορα, όμως, γίνεται φανερό πως αυτό που απέξω μοιάζει θεσπέσιο κρύβει μια φυλακή, διοικούμενη από σκληρά σκυλιά δεσμοφύλακες, με τα καταναγκαστικά έργα να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ο συμπαθής Όζι θα αντιληφθεί γρήγορα πως η μόνη διέξοδος σωτηρίας γι’ αυτόν είναι η απόδραση.

Η ελευθερία κινήσεων των κατοικιδίων εν τη απουσία των αφεντικών τους απασχόλησε με ζωντάνια και εύστοχο χιούμορ το πρόσφατο «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε». Εδώ, το ισπανικό σκηνοθετικό δίδυμο ξεκινάει από την ίδια αφετηρία, αφού ο Όζι αναγκαστικά θα μείνει μόνος, καταλήγει όμως να φτιάχνει μια καθαρόαιμη ταινία φυλακής με… σκύλους, αναμασώντας όλα τα κλισέ που ξέρουμε από τα άπειρα φιλμ που διαδραματίζονται πίσω από τα κάγκελα. Όλοι οι τυπικοί χαρακτήρες που περιμένουμε να δούμε σε κάτι ανάλογο με δίποδους φυλακισμένους υπάρχουν κι εδώ, με τη μόνη διαφορά ότι οι συγκεκριμένοι έχουν τέσσερα πόδια και κουνάνε πού και πού την ουρά τους. Ο αρχηγός – κουμανταδόρος της φυλακής, οι αυστηροί δεσμοφύλακες, ο γερο-σοφός κατάδικος και ο αφελής συγκρατούμενος φτιάχνουν ένα puzzle που είναι απολύτως βέβαιον πως μόνο πλήξη θα προκαλέσει στους συνοδούς των μικρών θεατών, χωρίς να είμαι βέβαιος πως δεν θα συμβεί το ίδιο και στους τελευταίους.

Το κινούμενο σχέδιο είναι χαρακτηριστικά φτωχό, με την απόδοση ειδικά της κίνησης των ανθρώπινων χαρακτήρων να είναι εντελώς αποτυχημένη, καταδεικνύοντας τη σχετική δυσκολία από τη μία, και την υπεροχή της Disney και της Pixar στο είδος από την άλλη. Μόνο η σεκάνς της απόπειρας απόδρασης μπορεί να θεωρηθεί σχετικά πετυχημένη, αφού είναι συμπαθητικά ενορχηστρωμένη, χρησιμοποιώντας σαν προπέτασμα καπνού μια… κυνοδρομία που διεξάγεται εντός της φυλακής. Περνάει, ασφαλώς, το μήνυμα της φιλίας και της πίστης καθώς και της απολύτως κατακριτέας κακοποίησης των ζώων, αυτά όμως είναι αυτονόητα.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Άβυσσος η ψυχή του δεκάχρονου. Οι έμπειροι συνοδοί τους, που έχουν φάει με το κουτάλι τα animation τα τελευταία χρόνια, θα ρίχνουν συχνές ματιές στο ρολόι τους. Όσοι, πάντως, θέλουν να σπάσουν το ρόδι για το είδος, το «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» προβάλλεται ακόμα.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.