της Κατερίνας Ανδρεάκου

Για άλλη μια φορά, είναι απορίας άξιον το πώς σχεδόν μόνο η ελληνική κινηματογραφική διανομή ξετρυπώνει και αποφασίζει να διανείμει κάτι «άκυρες», άγνωστες ταινίες που οι περισσότερες άλλες χώρες ή στέλνουν με συνοπτικές διαδικασίες κατευθείαν στο DVD ή, πολύ απλά, αγνοούν παντελώς. Τελευταίο παράδειγμα, αυτό το θλιβερό δείγμα animation, μια αμερικανο-καναδική παραγωγή της εταιρείας Vanguard και μιας αποκαλούμενης Awesometown Entertainment… Η μεγάλη ειρωνεία στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, είναι πως δεν υπάρχει τίποτε το awesome σε δαύτο!

Παρά το γεγονός πως υποτίθεται ότι διαδραματίζεται στο σήμερα, η γενική ατμόσφαιρα προσπαθεί να θυμίσει τις ταινίες heist και jet-set κατασκοπείας των αρχών των 60’s, με την πλοκή να κοπιάρει εξόφθαλμα και άγαρμπα αυτήν της σειράς ταινιών του «Ocean», των πιο πρόσφατων με τον Κλούνεϊ αλλά και της παλιάς με τον Σινάτρα και το υπόλοιπο Rat Pack (ακόμα και ο βασικός χαρακτήρας ονομάζεται Φράνκι) και με αρκετές σκηνές να κάνουν γρήγορες αναφορές σε άλλα κλασικά φιλμ του μακρινού παρελθόντος (μέχρι και στον «Δεσμώτη του Ιλίγγου», οι ανενδοίαστοι!), ενώ οι τίτλοι αρχής προσομοιάζουν σε εκείνους του «Ροζ Πάνθηρα» αλλά και του πιο πρόσφατου «Πιάσε με αν Μπορείς». Όλα αυτά φυσικά και δεν αφορούν καθόλου το κυριότερο ηλικιακό target group της ταινίας, τα μικρά παιδιά, που και τα αγνοούν (όσο κινηματογραφικά ψαγμένους γονιούς και να έχουν…), και θα πάνε στην ταινία περιμένοντας να εντυπωσιαστούν οπτικά, να γελάσουν, ίσως και να ψιθυρίσουν κανένα από τα τραγουδάκια της. Αντ’ αυτού, λαμβάνουν μια βαρετή ατμόσφαιρα που πάσχει από σοβαρότατη αρρυθμία, κακό χιούμορ και καναδυό jazz / rockabilly συνθέσεις που δεν συνάδουν με την ηλικία τους. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι το ίδιο το animation. Αν νομίζατε πως οι ταινίες της Barbie είναι ποιοτικά «φτηνιάρικες», τότε σας προκαλώ να δείτε αυτό – η Barbie μοιάζει με παραγωγή της… Pixar μπροστά της! Graphics της προηγούμενης χιλιετίας, μηδενική λεπτομέρεια στο σκίτσο των χαρακτήρων ή των τοπίων και έντονα χρώματα που σου πονάνε την ίριδα. Το επίπεδο δουλειάς είναι επιεικώς απαράδεκτο για μια ταινία που δημιουργήθηκε εν έτει 2015 και προορίστηκε για παγκόσμια διανομή (άσχετα αν οι Έλληνες και δύο-τρεις άλλοι ήταν οι μόνοι με τη φαεινή ιδέα να την αγοράσουν για κινηματογραφική εκμετάλλευση).

Αυτή η ταινία, τελικά, δεν αφορά κανέναν – τα παιδιά είναι πλέον απαιτητικό κοινό και θα βαρεθούν γρήγορα, ενώ οι μεγάλοι θα την παρατήσουν από τα πρώτα λίγα λεπτά και κάθε χλιαρή «κινηματογραφοφιλική» αναφορά σε κλασικές ταινίες θα πέσει στο κενό. Είναι καλό, έως και ρομαντικό ως ιδέα, να θες να επανέλθεις στο cinematic ύφος άλλων εποχών και να το «διδάξεις» και στις νεότερες γενιές μέσω παιδικών ταινιών. Όταν, όμως, η ποιότητα του αποτελέσματος είναι πρόχειρη, ευτελής και ευθύνεται για κάτι παντελώς αποτυχημένο, τότε δυστυχώς μπορεί και να κάνεις περισσότερη ζημιά από καλό…