του Ηλία Φραγκούλη

Οι πελάτες τού Κρίστιαν Γουλφ είναι κυρίως cartel ναρκωτικών, έμποροι όπλων, εγκληματίες που ψάχνουν τρόπους να «ξεπλύνουν» χρήμα χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τα χέρια του Νόμου. Η βιτρίνα του είναι ένα εντελώς low profile «επαρχιακό» γραφειάκι, στο οποίο μπορεί και να του προκύπτουν ολίγοι μεροκαματιάρηδες που αναζητούν λύσεις για να αποφύγουν κάποιους «πενιχρούς» (σε αναλογία) φόρους. Ο κύριος Γουλφ μένει σε ένα σπίτι με μονά σερβίτσια, επαναλαμβάνει καθημερινά το ίδιο πρόγραμμα ασκήσεων, παίρνει τα χάπια του και χαλαρώνει χαζεύοντας έναν original πίνακα του Πόλοκ που έχει καρφώσει στο ταβάνι της κρεβατοκάμαράς του στο τροχόσπιτο – καταφύγιο που αποτελεί και το ουσιαστικό όχημα διαφυγής του, αν κάτι πάει στραβά. Ο κύριος Γουλφ δεν είναι απλά ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος που τυγχάνει να εργάζεται ως λογιστής από βίτσιο με τους αριθμούς. Είναι μια μαθηματική ιδιοφυία, που στα παιδικά της χρόνια βασανίστηκε από πολλαπλά συμπτώματα αυτισμού, μεγαλώνοντας στο σπίτι ενός πατέρα στρατιωτικού, σαφέστατα αυταρχικού και ψυχρού συναισθηματικά, ο οποίος διέλυσε την οικογένειά τους και έσωσε (ίσως και να κατέστρεψε εν μέρει) τον ίδιο.

Η διαμόρφωση της προσωπικότητας του Κρίστιαν Γουλφ γίνεται κατανοητή στον θεατή μέσα από flashback που διακόπτουν την αφήγηση του σήμερα και ξεδιαλύνουν πτυχές που ενίοτε ανατρέπουν τα δεδομένα που είχαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με τη Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος να αδυνατεί να στοχοποιήσει την πραγματική του ταυτότητα, αν και έχει εντοπίσει πολλές από τις πελατειακές του διασυνδέσεις παγκοσμίως (!), ο κύριος Γουλφ αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση, αναζητώντας κάποια χαμένα εκατομμύρια δολάρια από τα περιουσιακά στοιχεία τού πάμπλουτου ιδρυτή μιας εταιρείας ρομποτικής και παρασκευής προσθετικών άκρων.

Τα πρόσωπα και οι υποπλοκές… πληθαίνουν, όμως! Ένας συγκρατούμενός του (από κάποια άγνωστη ποινή φυλάκισης), που του έμαθε πολλά στο παρελθόν, και ένας μυστηριώδης hitman με top πελάτες προσθέτουν δόσεις σασπένς που, αν και φαντάζουν άκομψα μπερδεμένες στα λόγια, στο ίδιο το φιλμ λειτουργούν μια χαρά. Εκεί που «Ο Λογιστής» δοκιμάζεται, λοιπόν, είναι ο τρόπος σύνδεσης όλων αυτών των στοιχείων της πλοκής, μέσα σε μια αρκούντως περίτεχνα δουλεμένη timeline δίχως γραμμικότητα. Η απάντηση που επιθυμεί να πάρει ο θεατής είναι ότι, όντως, η ταινία του Γκάβιν Ο’Κόνορ δεν διαψεύδει ποτέ στον τομέα της ψυχαγωγίας. Αρχικά, ο Μπεν Άφλεκ ξεφεύγει από… υπερ-ηρωικές «παγίδες» αμφιβόλου υποκριτικής και φοράει ακριβώς όπως πρέπει τη «στολή» τού παιδιού της διπλανής πόρτας, με την ήσυχη, αντικοινωνική ζωή, ενώ σε πείθει ακόμη και στις πιο βίαιες εκρήξεις του, που σαρκάζουν μοβόρικα όλο αυτό το είδος της περιπέτειας δράσης. Είναι και ο nerd λογιστής, αλλά και μια φονική μηχανή. Με ένα χιούμορ που σχεδόν πάντα πιάνει τον σωστό τόνο.

Σχεδόν, γιατί η αποκαλυπτική ανατροπή, λίγο πριν το αρκετά αιματηρό και πολυάριθμο σε θύματα κρεσέντο της ταινίας, τραβάει τα μαλλιά τής υπερβολής με παραπανίσια αστείο τρόπο από αυτόν με τον οποίο πετύχαιναν να ισορροπούν μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Ο’Κόνορ και το σενάριο του Μπιλ Ντουμπούκ, ρισκάροντας να γκρεμίσει την κάθε καλή διάθεση με την οποία παρακολουθούσες το φιλμ. Ευτυχώς, αυτός δεν είναι ο τελευταίος άσσος που κρύβει στο… τσεπάκι του ο «Λογιστής», οδηγώντας το φινάλε σε ένα κλείσιμο του ματιού που αιφνιδιάζει ευχάριστα ως κατακλείδα.

Το όλο puzzle της ταινίας μπορεί να μην είναι τόσο ολοκληρωμένο όσο εκείνο ενός «Άφθαρτου» (2000), για παράδειγμα, όμως ο χαρακτήρας του Κρίστιαν Γουλφ έχει τα χαρίσματα ενός υπερβατικού ήρωα που απολαμβάνεις στη μεγάλη οθόνη και θα μπορούσε να γεννήσει ένα κάποιο franchise, είτε κινηματογραφικό είτε τηλεοπτικό. Με άλλα λόγια, δεν θα μας χάλαγε καθόλου να μαθαίναμε ακόμη περισσότερα πράγματα από την προ-ιστορία του κυρίου Γουλφ, ακόμη κι αν χρειαζόταν να στεκόμαστε καρτερικά δίπλα από μια τηλεφωνική συσκευή…