του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Είναι πραγματικά παράξενο το γεγονός ότι ο Πελέ, ίσως ο πιο κοσμαγάπητος ποδοσφαιριστής, ένας πραγματικός θρύλος, που έχει ανακηρυχθεί αθλητής του αιώνα και έχει κάνει διάσημο το ποδόσφαιρο ακόμη και σε εκείνους που δεν ξέρουν τι πάει να πει φάουλ, δεν είχε δει ακόμη μια ταινία που να βασίζεται στη ζωή του. Το φιλμ γυρίστηκε, τελικά, με συμπαραγωγό τον ίδιο, αλλά το αποτέλεσμα δεν κερδίζει ακριβώς το κινηματογραφικό Mundial. Είναι μια μάλλον τυπική βιογραφική ταινία, που στοχεύει κυρίως στο παιδικό / νεανικό / οικογενειακό κοινό, ως ιστορία του τύπου «ακολούθησε την καρδιά σου, το ταλέντο σου, την ψυχή σου, τον τρόπο που παίζεις ποδόσφαιρο κ.ο.κ.». Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό. Κάθε άλλο παρά βλάπτει μια συμπαθητική νεανική ταινία με θετικό μήνυμα. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, και οι ελλείψεις είναι περισσότερο από εμφανείς και το αποτέλεσμα είναι ανεπαρκές προκειμένου να σταθεί δίπλα στο ύψος και την ιστορία του Πελέ.

Το στόρι αρχίζει με τον πιτσιρικά Πελέ (όνομα που του δίνουν κοροϊδευτικά στην αρχή), μέλος μιας συμμορίας πιτσιρικάδων που έχει εμμονή με την μπάλα. Παίζουν ξυπόλητοι απέναντι σε μια ομάδα που αποτελείται από πλουσιόπαιδα, αλλά ο Πελέ θα ξεχωρίσει και θα προσκληθεί πρώτα στη Santos και μετά στην εθνική ομάδα. Στο σπίτι οι αντιδράσεις θα είναι ανάμικτες. Ο πατέρας του, παλιός ποδοσφαιριστής, τον ενθαρρύνει κρυφά, αφού η μητέρα του προτιμά να τον δει να συνεχίζει το σχολείο. Τελικά θα υποχωρήσει και ο Πελέ, μέσα από μια σύντομη πορεία εκπαίδευσης, θα βρεθεί στη σύνθεση της ομάδας που αγωνίζεται για τη Βραζιλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958.

Μια ακόμη αντιπαράθεση θα προκύψει εκεί. Ο προπονητής της ομάδας προσπαθεί να επιβάλει έναν ευρωπαϊκό τρόπο παιξίματος, που δεν ταιριάζει ούτε στην ομάδα πολύ δε περισσότερο στον Πελέ, ο οποίος έχει μάθει να παίζει ελεύθερος με το πατροπαράδοτο ακροβατικό στιλ «ginga». Περιττό να πούμε ότι η Βραζιλία κατακτά το Κύπελλο κι αυτή είναι η θριαμβευτική έναρξη μιας πολύχρονης καριέρας για τον Πελέ (τον οποίο θα δεις σε ένα συντομότατο cameo με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο).

Ας αρχίσουμε με τα θετικά: ο τρόπος που είναι γυρισμένες οι ποδοσφαιρικές σκηνές τις κάνει συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν ιδέα από μπάλα. Επίσης, η καλή διάθεση της ιστορίας και του προσώπου είναι συμπαθητική χωρίς να φτάνει να γίνεται υπερβολικά γλυκερή. Από την άλλη πλευρά, οι διάλογοι είναι απλοϊκότατοι, οι ερμηνείες βγαίνουν στη σέντρα και η μουσική του Α. Ρ. Ράμαν χτυπάει ακριβώς το κέντρο του εγκεφάλου που προκαλεί εκνευρισμό. Κάτι τελευταίο: τα αγγλικά που μιλάνε όλοι (απορεί κανείς γιατί) ακούγονται ερασιτεχνικά και με διάφορες προφορές. Δεν το σκέφτηκε κανείς να κάνει έστω ένα ντουμπλάρισμα;