της Βικτωρίας Μιχαήλ

Πέντε χρόνια πριν, σε έβαζαν κάτω: το ζευγάρωμα του cool Τζέισον Στέιθαμ με τον Μπεν Φόστερ (στον ρόλο του χαροκαμένου, ζόρικου αλλά ανίδεου για το ότι ο σε επικίνδυνες αποστολές wow ανθρωποκτόνος που τον πήρε κοντά του και τον έμπασε στα κόλπα είχε πρώτα «τερματίσει» τον ηλικιωμένο πατέρα του, που είχε σταθεί ο μέντορας του killer), οι μουράτα συνεργοί δεύτεροι ρόλοι, στις κασκάντες μία μπρουτάλ εκρηκτικότητα και στις σχεδιοπραγματώσεις μία σχετική εφευρετικότητα (με κορυφαία ένα giallo τρικάζ, τα δύο «ψόφα!» στο λεωφορείο και στο ξενοδοχείο, και το γερό τρακαριστό κυνηγητό). Δυστυχώς, «Το Μούτρο» στο τσακ δε σωζόταν, ακόμη και αν δεν εκπυρσοκροτούσε στα μούτρα τού Σάιμον Γουέστ ως το πιο γερό σιδερικό του, επανεκτελώντας ένα παλιό συμβόλαιο του Τσαρλς Μπρόνσον, σ’ ένα μπουμπουνιστό κρύβε λόγια υποκόσμου νουάρ τήρησης συμφωνιών δολοφονιών, μαθητείας κι αμφιαντικτύπου προδοσίας. Την πάθαινε πισώπλατα, αν και επαγγελματίας, από την ελεεινού εντολοδότη κυρίλα σπαστικής κοινοτοπίας (κάθεται στραβή, ο αρχιπελάτης εναντίον των λεβέντηδων θα στραφεί, το ντούο εκ των ενόντων απειλεί να «φαγωθεί»), τα απίστευτα survivor ανδραγαθίας, το συλληφθέν σεσημασμένο των μοτίβων (παγίδευση/απόδραση/εκδίκηση) και τις Übermensch στιγμές προ ή μετά βίας.

Καλοκαίρι 2016: το παλικάρι μας επιστρέφει θέλοντας και μη, η πιο επιτυχημένη start-upper μαμά του Χόλιγουντ του τρίβεται (όχι ως Honest Company), ο Γερμανός filmer του «Το Κύμα» στο αγγλόφωνο βάπτισμα του πυρός του κουμαντάρει τη φάση, η κονόμα απ’ το remake τού 2011 επιτρέπει στο επιτελείο να τραβηχτεί πια σε Βραζιλία-Ταϊλάνδη-Αυστραλία-Βουλγαρία, και το κλου του procedural (τρεις διατεταγμένοι φόνοι που πρέπει να μοιάζουν με ατυχήματα) σουφρώνεται ανερυθρίαστα απ’ το «Killer Elite» με το και καλά ελαφρυντικό τού διακειμενικού clind’oeil στον εκεί χαρακτήρα τού Στέιθαμ. Τίποτα απ’ αυτά, όμως, δεν γλιτώνει το νέο του gadget-οπλο-κλωτσομπουνίδι απ’ το να παίρνει το αίμα του πίσω σχεδόν αποκλειστικά και μόνο ως τέτοιο, με το στόχαστρο στους βαμμένους με (και μη έχοντες απαιτήσεις απ’) το είδος.

Είσαι της σπείρας; Όχι ότι είναι το πιο στιλάτο εδώ μέσα, αλλά το εισαγωγικό set-piece, που εμπλέκει σειριακά και επώδυνα για τους κακούς ένα τραπέζι εστιατορίου, ένα barbecue, ένα taser, ένα teleferique κι ένα ανεμόπτερο με φόντο τον Χριστό Λυτρωτή στο Κορκοβάντο, θα σε ψιλοφτιάξει. Και ταυτόχρονα θα σε υποψιάσει για τις τζεϊμσμποντικές, στο πιο μπιμουβάδικο, φιλοδοξίες που επιχειρεί, μάταια τελικά, να φορτωθεί αυτό το δεύτερο παρακολούθημα ενός απ’ τα γνωστότερα vintage οχήματα του αείμνηστου μουστάκια star του νταουνιάρικου action θρίλερ των 70’s κι 80’s. Ακολουθεί, προς απόδειξη, ένα απ’ τα πιο καταγέλαστα 15λεπτα της χρονιάς. Που οδηγεί απ’ τη βαλτή γνωριμία μιας μελανιασμένης (γιατί «Those who are hurt the most often have the greatest ability to heal!», καταπώς λέει κι η περαστική από ‘δω Μισέλ Γεό, η Μαλαία του «Τίγρης και Δράκος», ξεχασμένη σε «The Lady» mode και με μήνυμα εναντίον της συζυγικής κακοποίησης) hot τουρίστριας με τον παιδαρά μας, μέσω ενός για σκότωμα (#diplhs) σε στήσιμο (#diplhs 2) και ατάκες σκαφάτου καβγά / του ημιξέκωλου στην άμμο derrière της ξυλοκοπηθείσας / softcore φασωμάτων σε resort καλυβάκι, στη με υπερσυνοπτικές διαδικασίες κολεγιά καρδιάς του σωστού (και στα hit του και with the ladies) αρσενικού με το θηλυκό δόλωμά του, αφού «περάσει» και το επόμενο υποβολιμαίο κοινωνικό «spot» υπέρ των καλών «λευκών» ΜΚΟ – ασύλων για τα ορφανά (όπως κι ο ήρωάς μας) ανήλικα του Τρίτου Κόσμου.

Αφού η αγαθοεργούσα στην Ασία κοπελάρα έχει σκοτεινό υπόβαθρο και διασυνδέσεις (ποια ακριβώς, θα δεις), γιατί δεν καταφεύγει σ’ αυτές ώστε να αντιδράσει στον εκβιασμό της από τον Mr Νέμεση που αλαλιάζει τον άπιαστο Άρθουρ Μπίσοπ; Αφού κι αυτός έχει μόλις περάσει των cariocas παθών του τον τάραχο για να μη γίνει υποχείριο, πώς πέφτει στη φωτιά για ένα booty call στο οποίο και καλά ανακαλύπτει το άλλο του μισό; Αυτά, δε, προτού στο ξεκαθάρισμα της κορύφωσης η στραβομάρα κι η κουλαμάρα τού στρατού των pro τσιρακίων ενώπιον του ελισσόμενου εναντίον τους κουρούπα μέσα – έξω σ’ ένα άλλο yacht – άντρο ξεμπροστιάσουν την ανικανότητα του Ντένις Γκάνζελ να τσεκάρει όσο προσεκτικά πρέπει το monitor κατά το γύρισμα ή τα dailies. Αν σας χτυπήσει και κάτι από FPS στις σκηνές αυτές, δεν θα είναι ιδέα σας: πρόκειται για ευκαιριακό αδέξιο πήδημα σ’ έναν ακόμα συρμό των ημερών, προς άγραν και του δυναμικού κοινού των gamers.

Ναι, ο Τζέις τα κάνει όλα (ακόμα και τον Ίθαν Χαντ) και συμφέρει. Η επιχείρηση «ξεπάστρεμα» X 3 (σε Αλκατράζ της Μπανγκόκ, σε ανοιχτή πισίνα ρετιρέ ουρανοξύστη του Σίδνεϊ και σε πρώην κομμουνιστικό διοικητήριο – φρούριο στη Βάρνα) προσφέρει θέαμα… to die for σε στεριά – θάλασσα – αέρα, αν και η πρώτη αποδημία «φωνάζει» ξένο δάκτυλο αλλά κανείς (ούτε ο contractor) δε φαίνεται να νοιάζεται. Οι πατέντες α λα ΜακΓκάιβερ, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με μια σωσίβια λέμβο, είναι σένιες. Το ματσούκι δεν κωλώνει και δίνει πόνο πειστικά (best of the best το man to man με μια άγκυρα στην απέξω), σώζοντας στις εξάρσεις catfight και κάτι από την υπόληψη της Τζέσικα Άλμπα. Ο Τόμι Λι Τζόουνς, που πρωτοσκάει εδώ α λα Μεγάλος Λεμπόφσκι, κάνει τα δικά του, μπας και διανθίσει λιγουλάκι τη φιγούρα του, αντίθετα προς τον Σαμ Χέιζελντιν που γενικά πέφτει θύμα της καρικατούρας «μπαμπέσης φάτσας με γινάτι επί προσωπικού». Μάταια. Του «Μούτρου», στην επιστροφή του αυτή ακόμα περισσότερο, την έχεις πάρει πρέφα τη δουλειά. Μη σου την παίξουν και αυτοί παραγγελιά…