του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε μια παλιομοδίτικη αφήγηση που χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία μελοδράματος και συναισθηματισμού, αν κάνει καλά τη δουλειά της. Δεν χρειάζεται όλες οι ταινίες να είναι απόμακρες ή ψυχρές, ούτε χρειάζεται να παραμένουν πάντα ψύχραιμες απέναντι στο δράμα των χαρακτήρων και την έκφραση των συναισθημάτων τους. Αυτό που χρειάζεται να κάνουν, όμως, είναι να δημιουργήσουν έναν ρεαλιστικό κόσμο, να σφυρηλατήσουν μια αληθινή σχέση ανάμεσα στους ήρωές τους και, τελικά, να οδηγηθούν σε ένα φινάλε που θα τις κάνει να εδραιωθούν στις καρδιές των θεατών τους παρά την όποια υπερβολή τους («είναι μια απλή ταινία!», διάολε).

Το «Πριν Έρθεις Εσύ» είναι σχεδόν μια τέτοια περίπτωση. Βασίζει την κεντρική ιστορία του στις προφανείς αντιθέσεις, τονίζει τα χαρακτηριστικά του κάθε ήρωα δίχως να κρατά τις ισορροπίες στην αποτύπωσή του, ακολουθεί όλες τις πεπατημένες στάσεις μιας αφήγησης που βαθιά μέσα του κάθε θεατής υποψιάζεται πώς θα τελειώσει (ή μήπως όχι;), και κάνει όλα τα παραπάνω με έναν αξιοθαύμαστο βαθμό αφοσίωσης, αντιμετωπίζοντας όλο το μελόδραμα της ιστορίας απόλυτα σοβαρά και με πλήρη επίγνωση. Επιπλέον, ντύνει την ηρωίδα του με πολύχρωμα kitsch (καταπιεσμένα παραμυθένια, θα έλεγε κανείς) ρούχα, βασίζει το μεγαλύτερο μέρος της ερμηνευτικής της έκφρασης στις γκριμάτσες και τις αντιδράσεις του προσώπου της (οι κινήσεις των φρυδιών της Εμίλια Κλαρκ οριακά τους χαρίζουν ξεχωριστή προσωπικότητα) και δημιουργεί μια δυναμική, που θα έβρισκε κανείς μόνο στα παραμύθια ή έστω σε ρομαντικά μυθιστορήματα που απευθύνονται σε γυναικείο κυρίως κοινό, για να πει πως, τελικά, ίσως κάτι τέτοιο να μπορεί να συμβεί και στην πραγματικότητα.

Ως ταινία, σαφώς και απέχει πολύ από το ιδανικό. Αν και εξερευνά ηθικά γκρίζες περιοχές (η Τζότζο Μόις διασκευάζει το δικό της bestseller για τη μεγάλη οθόνη), οι χαρακτήρες αρνούνται να ξεφύγουν από τη «λευκή» ή τη «μαύρη» τοποθέτησή τους, η ανάπτυξη της ιστορίας δεν κρύβει ουσιαστικές εκπλήξεις πέρα από έναν απρόβλεπτο συγκερασμό… fandoms (η Ντενέρις του «Game of Thrones» τα έχει με τον Νέβιλ Λονγκμπότομ του «Harry Potter» ενώ φροντίζει τον Φίνικ από το ίδιο σύμπαν, ο οποίος είναι ο γιος του… Τάιγουιν Λάνιστερ!), το όλο φιλμ δεν αποφεύγει συχνά την παγίδα μιας στερεοτυπικής βρετανικής ταξικής απεικόνισης και, ανά στιγμές, ορισμένες σκηνές μοιάζουν να επαναλαμβάνονται χωρίς να προσθέτουν κάτι περισσότερο στην ιστορία πέρα από μερικά επιπλέον λεπτά.

Ωστόσο, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι το «Πριν Έρθεις Εσύ» δεν επιδιώκει να προσδώσει φιλοσοφικό βάρος στην ιστορία του, παρά αρκείται να παρουσιάσει μια πιο ιδιαίτερη διασκευή της «Πεντάμορφης και του Τέρατος» (ή μήπως του «Pretty Woman»; – θα φταίει το κατακόκκινο φόρεμα), κάτι που σίγουρα είναι έντιμο και ειλικρινές και απόλυτα ταιριαστό με την ανάλαφρη αλλά και συγκινητική φύση του όλου εγχειρήματος. Δεν προσπαθεί να παρουσιάσει μια μεγάλη, οικουμενική αλήθεια αλλά απλά να πει μια ιστορία ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους που ήρθαν αντιμέτωποι κάτω από απρόβλεπτες συνθήκες και άλλαξαν ο ένας τον άλλον μέσα από αυτή τη συνάντηση. Αυτός ο περιορισμός του εύρους της ιστορίας μπορεί μεν να μην προκαλεί την έκπληξη αλλά προσφέρει μια καλοδεχούμενη retro ασφάλεια που είναι ιδιαίτερα αναζωογονητική μέσα σε ένα μοντέρνο, κινηματογραφικό τοπίο όπου τα πάντα πρέπει να τοποθετούνται σε ένα ευρύτερο, μυθολογικό πλαίσιο. Εξάλλου, «είναι μια απλή ταινία!», είπε και σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια με το χαρτομάντιλο.