FreeCinema

Follow us

WARCRAFT: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ (2016)

(WARCRAFT)

  • ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντάνκαν Τζόουνς
  • ΚΑΣΤ: Τράβις Φίμελ, Πόλα Πάτον, Μπεν Φόστερ, Ντόμινικ Κούπερ, Τόμπι Κέμπελ, Μπεν Σνέτζερ, Ρόμπερτ Καζίνσκι, Κλάνσι Μπράουν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 123'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Τερατώδη και πολεμοχαρή Ορκ εγκαταλείπουν την Ντρέινορ, την ετοιμοθάνατη πατρίδα τους, για να περάσουν, μέσα από μία πύλη που ενώνει τους δύο κόσμους, στο ειρηνικό βασίλειο του Άζεροθ. Ήδη διχασμένα σε διαφορετικά μέτωπα και φυλές, τα Ορκ θα πρέπει να παλέψουν με γήινους, ξωτικά και νάνους της άλλης πλευράς για να βρουν τη θέση τους σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων.

Υπάρχει κάτι στο «Warcraft» που με έκανε να το παρακολουθώ με… καλό μάτι! Η «πρώτη ύλη» προέρχεται από ένα video game, κάτι που σίγουρα υστερεί σε σύγκριση με το σύμπαν μιας κινηματογραφικής ταινίας. Όταν ένα παιχνίδι, λοιπόν, περνά στη μεγάλη οθόνη, χρειάζεται να πατάει πιο γερά πάνω σε μια ιστορία, να έχει χαρακτήρες που θα εξυπηρετήσουν την αφήγηση σε βάθος, και όλα αυτά μαζί να συμπαρασύρουν τον θεατή σε μια εμπειρία συναισθημάτων και δράσης δίχως το interaction της συμμετοχής ενός gamer που, από την άλλη πλευρά της οθόνης, συνήθως, νοιάζεται μονάχα να… μείνει ζωντανός στο παιχνίδι. Οι περισσότερες μεταφορές παιχνιδιών στον κινηματογράφο έπασχαν αρχικά από τον… ευνουχισμό του gamer, ο οποίος έπρεπε να «υποταχθεί» στην εκτέλεση της δράσης χωρίς τη δική του συμμετοχή, πολλές φορές με όχημα μια ιστορία μάλλον αδιάφορη. Μπορεί ο κινηματογραφικός κόσμος του «Warcraft» να μην αγγίζει κάτι το πραγματικά πετυχημένο, όμως φαίνεται η πρόθεση να δημιουργηθεί μια κάποια μυθολογία γύρω από τους ήρωες που ζουν μέσα του, έτσι ώστε να χτιστεί ένα franchise με μέλλον. Με άλλα λόγια, ο Ντάνκαν Τζόουνς παίρνει ένα… τίποτα και του δίνει ζωή! Αυτό είναι μια καλή αρχή…

Τα υπόλοιπα, δυστυχώς, περιορίζονται σε στερεότυπα του είδους, τα οποία έτσι κι αλλιώς μοιράζονται σε τόσα πεδία (κάτι σαν τα διαφορετικά στρατόπεδα των Ορκ) που δεν ξέρεις ποιοι πρέπει να μείνουν περισσότερο ικανοποιημένοι από το τελικό προϊόν: οι φανατικοί gamers που έχουν αγαπήσει το παιχνίδι από το 1994 μέχρι σήμερα, οι οπαδοί των fantasy ταινιών τύπου «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», ένα πιο οικογενειακό κοινό που αρέσκεται (εκ του ασφαλούς της καταλληλότητας) στο εφηβικό παραμύθι και το αντίστοιχο θέαμα; Το «Warcraft» έχει κάτι για όλους, με εντυπωσιακή δουλειά στο CGI, καθώς η πλειοψηφία των ηρώων δεν έχει ακριβώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά και το φόντο είναι σχεδόν αποκλειστικά ψηφιακό, δίπλα σε βασικά στοιχεία από τα οποία έχει φτιαχτεί τούτο το genre: συγκρούσεις αντίπαλων μετώπων, αγώνας για επιβίωση, αφοσίωση στους δεσμούς της οικογένειας και… αλύπητη εκδίκηση όταν κάποιος κάνει κακό στα μέλη αυτής.

Ο Τζόουνς νοιάζεται για τους ήρωές του, όσο ισχνή σε σημασία κι αν είναι η ιστορία του «Warcraft». Απαιτεί από αυτούς να έχουν καρδιά και να παρασύρουν τον θεατή στο οδοιπορικό (κυρίως) του Ντούροταν, ο οποίος δεν πέρασε στην άλλη πλευρά για να σφάξει και να κατακτήσει την ανθρώπινη φυλή (μαζί με τα «παρελκόμενά» της), αλλά για να βρει ένα καινούργιο σπιτικό για τα δικά του… Ορκ! Είναι μια καλοσυνάτη μορφή που θα ηγηθεί της ιστορίας και της ταύτισης του κοινού, διότι αυτός κουβαλάει τα ιδανικά συστατικά μιας μυθολογίας (που στο τέλος του φιλμ «δανείζεται» και κάτι το… βιβλικό!) με συνέχεια.

Ο περίγυρος είναι τόσο… μπερδεμένος από πολεμιστές κάθε λογής έως και μάγους τρομερούς ή… εκκολαπτόμενους, που δεν έχει νόημα να αναλυθεί η εξέλιξη της (ελαφρώς «χάνει η μάνα το παιδί») πλοκής. Υπάρχουν χορταστικές και αρκετά βίαιες μάχες, προδοσίες που αλλάζουν τα δεδομένα, ύπουλα χτυπήματα που γεννούν αιώνιες έχθρες, μια εμφάνιση – έκπληξη της Γκλεν Κλόουζ, δραματικές ανατροπές και μια γεύση παλιομοδίτικου παραμυθιού, όλα δουλεμένα επαγγελματικά και με υψηλό budget που φαίνεται στην οθόνη. Απλά, υπάρχει μια κάποια αβεβαιότητα ως προς το δέσιμο του όλου πράγματος, μια σχετική ατολμία στο να αλλάξει κάτι από τη «συνταγή» και να δώσει στο φιλμ έναν αέρα ανανέωσης.

Προσωπικά, καταλήγω ότι το «Warcraft» ανήκει σε ένα είδος ταινιών το οποίο ενίοτε μου προκαλεί αφόρητη πλήξη, με κάνει να υποφέρω ή, στην καλύτερη περίπτωση, έχει σβηστεί από τη μνήμη μου με το που βγαίνω από την αίθουσα. Πηγαίνοντας να δω κάτι που (από το εξωτερικό) είχε τη φήμη του κακού και του αποτυχημένου, είδα κάτι ικανοποιητικό και με σοβαρές βλέψεις για sequels. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε. Και βλέπουμε…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Οι fans του video game μάλλον θα αγαπήσουν. Οι οπαδοί του fantasy θεάματος δεν θα αισθανθούν προδομένοι. Όσοι προτιμούν άλλου είδους παραμύθι, θα το βρουν αφελές και αδικαιολόγητα μπερδεμένο. Προσφέρει φυγή και θέαμα για κάθε ηλικία, πάντως. Και δεν σε κλέβει υποτιμώντας σε. Οι θεατές που δεν αντέχουν τερατόμορφα πλάσματα και πολεμοχαρή σύμπαντα αντιπαλότητας δεν χρειάζεται να πολεμήσουν με τον εαυτό τους για να δοκιμάσουν μια «συνταγή» που ήδη γνωρίζουν και δεν τους αφορά.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι κάτι Ορκ κακάσχημα και τούμπανο (τρέμε Αλέξανδρε Πετρίδη!) που περνάνε από μια πράσινη πύλη μιας άλλης διάστασης (κάτι σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ) γιατί ο κόσμος τους καταστρέφεται και πολεμάνε τους πάντες στην άλλη πλευρά. Παραμυθάκι. Ας είναι.