του Ηλία Φραγκούλη

Ο ελληνικός τίτλος τής ταινίας τού Μπρουνό Πονταλιντές μπορεί να ταυτίζεται με τη φιλοδοξία του θεατή για μια διασκεδαστική κινηματογραφική απόδραση, όμως αυτή η «Γλυκιά Απόδραση» δεν υλοποιεί καμία τέτοια φαντασίωση, προσγειώνοντας τα πάντα σε μια απάθεια παρόμοια με τα αδιέξοδα του ήρωα, ο οποίος το σκάει από τη ρουτίνα και το ανέμπνευστο περιβάλλον της δουλειάς του, αποχαιρετά την ελαφρώς «αόρατη» σύζυγό του και ακολουθεί το ρεύμα ενός ποταμού, καβάλα στο kayak του, λες και πετάει (#diplhs) από πάνω του κάθε βάρος υποχρεώσεων και καθημερινότητας.

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ερμηνευτής, ο Πονταλιντές προσπαθεί να πλάσει μια κινηματογραφική περσόνα, πιθανότατα έχοντας κατά νου από τον Ζακ Τατί μέχρι και τον Νάνι Μορέτι, χωρίς να αποκαλύπτει την προσωπική του σχέση (ή όχι) με τον Μισέλ, χωρίς να μπαίνει στα χωράφια ούτε της κωμικής φιγούρας ενός κυρίου Ιλό αλλά ούτε και της ψυχαναλυτικά αυτοβιογραφικής προσέγγισης του δεύτερου. Αυτό που υπερισχύει επάνω του, τελικά, είναι ένας τυπικός ναρκισσισμός, σύνηθες πρόβλημα των ανδρικών ρόλων στο γαλλικό σινεμά, ο οποίος στρέφει τον ήρωα σε μια «απόδραση» που καμία σχέση δεν έχει με το όνειρο ή την περιπέτεια, καταλήγοντας σε μια μορφή… slacker-ισμού α λα γαλλικά ενός πενηντάρη που αράζει στην εξοχή, καταναλώνει αψέντι (εκκεντρική επιλογή μαστουρώματος, όντως!) ασύστολα και ξενοπηδάει σα να πρόκειται για ένα «παράγγελμα» της φύσης. Αποτέλεσμα όλων αυτών, το να στρέφεσαι σχεδόν ενάντια σε έναν τόσο ανώριμο και μάλλον αντιπαθή χαρακτήρα, εκτός κι αν το βαθύτερο και πιο ανικανοποίητο όνειρο της ζωής σου είναι να τα βροντήξεις όλα και να πάρεις… τα ποτάμια!

Υπάρχουν στιγμές όπου το χιούμορ λειτουργεί (όπως το σινεφιλικό αστειάκι με τον ψαρά που… μοιάζει στον Πιερ Αρντιτί), στις περισσότερες δεν υπάρχει καν διάρκεια ανάπτυξης παρά μόνο μικρές βινιέτες (βλέπε το πλησίασμα στα τραπέζια της καντίνας με το ενοχλητικό άκουσμα του βόμβου από το εντομοαπωθητικό) που προκαλούν το μειδίαμα, κανένας από τους δεύτερους ρόλους δεν αποκτά σημασία χαρακτήρα και ο Μισέλ του Πονταλιντές απλά… κωλοβαράει ανενόχλητος και προσηλωμένος σε μια ανεμελιά που δεν έχει απολύτως κανένα μήνυμα να σου μεταφέρει. Εκτός κι αν είσαι… αφελής και τόσο ζαμανφουτίστας στη ζωή.

Ακριβώς όπως δεν έχει κάτι να σου προτείνει ως… απόδραση, το φιλμ καταλήγει σε ένα φινάλε στο οποίο ουδείς αποδίδει κάποιας μορφής δικαιοσύνη ή λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον του Μισέλ ή και του γάμου του μαζί. Απλά, η ζωή παίρνει την κατηφόρα (;) της.