της Βικτωρίας Μιχαήλ

Δεν είχα / έχω / θα έχω ποτέ fb, από θέση: είμαι υπέρ τού «τώρα που συμβαίνει» της αληθινής προσωπικής μου ζωής και κατά της χρησικτησίας της, όχι τόσο από μια community όσο από μια κερδοσκοπική επιχείρηση. Φαντάζεστε τη χαρά μου όταν βλέπω ότι μια ταινία για τον νεαρότερο κατώτερο κοινό παρονομαστή, τους κατεξοχήν πελάτες τού Μαρκ Ζάκερμπεργκ, με skin την τσάμπα προβολή στο συγκεκριμένο μέσο κατ’ ουσίαν επικρίνει τις μεθοδεύσεις του όσον αφορά τα ευαίσθητα δεδομένα των users, όταν η ηρωίδα, προσπαθώντας να κλείσει το καταληφθέν profile της, παραπέμπεται κωλυσιεργικά κι εντέλει ατελέσφορα από τον Άννα στον Καϊάφα των ανευθυνοϋπεύθυνων του #1 κοινωνικού δικτύου.

Ανεβάζει κι άλλα, εν σπέρματι ενδιαφέροντα comments αυτή η εγγραφή τού Γερμανού Φερχέφεν στην κοινότητα των euro filmers που το γυρνάνε στο English στις ΗΠΑ: για το F(ear) O(f) M(issing) O(ut) στο darknet της απομόνωσης κι απόγνωσης της Γενιάς Ζ. Για το πρωτόκολλο των ακόμη και κατά φαντασίαν σχέσεων, το ουδέν κρυπτό απ’ τον Μεγάλο Αδελφό και τον με συνοπτικές διαδικασίες στιγματισμό στον χωροχρόνο της ψηφιακής δημόσιας βιοτής. Δυστυχώς, loading το ένα μετά το άλλο older posts της 7ης Τέχνης και αποτυγχάνοντας, εννοείται, να τρέξει ως ένα «Vanity Fair» (το βιβλίο του Θάκερεϊ, μην παρεξηγηθώ…) με malware για τα πολυσινεμά των 2010’s.

Το log-in γίνεται, βέβαια, με password το «Νέα Γυναίκα, Μόνη, Ψάχνει…», που σ’ αυτή την κολεγιακή Second Life του στοιχειώνει τη μυθοπλασία κατά τη γνωριμία (μας με) Λώρα και Μαρίνα. Με μουσική υπόκρουση το Balearic trance «The Beginning» του Γκάρι Γκόου (που γίνεται ακατάλληλα leitmotiv, ρεμιξαρισμένο σε παραλλαγές, για στιγμές δραματικά ή σασπενσιάρικα φορτισμένες), ένα μονταζιακό scroll στις αναρτήσεις τής πρώτης του διπόλου στοιχειοθετεί το status της (ωραία, άριστη, hip, με γκόμενο, παρεάκι και κοντά στη χιλιάδα friends) κόντρα στα σκοτεινά παραμυθώδη gifs που εικονογραφούν το profile (μοναχική, ντροπαλή, ντεθού, με μηδέν followers) της δεύτερης. Η οποία, εμμανής στενός κορσές στην παρθενική της κολλητή (θα ’θελε), θα μείνει στην απέξω των γενεθλίων της, γίνει ρόμπα στην καντίνα της σχολής απ’ την κουλάτη και της ξηγήσει τ’ όνειρο (not) στο πρώτο χαμηλής τάσης «Μπου!» της δράσης μετά την απονενοημένη αντίδραση της σκοταδόψυχης.

Η Μαρίνα γίνεται, πλέον, ο μην τον είδατε stalker διαχειριστής του προσωπικού λογαριασμού τής προδότρας (τού ό,τι νόμιζε ότι είχαν share) Λώρα, η οποία αρχίζει να βιώνει έναν εφιάλτη στοχοποιημένη από πρυτανεία και μπάτσους αλλά και σε επίπεδο virtual & μη γοήτρου. Πρώτα ως ηθική αυτουργός της απώλειας μιας ανθρώπινης (;) ζωής. Μετά, κι αφού μια παραίσθηση σε καθρέφτη έχει κάνει thumbs up στο γοτθικό στοιχείο, ως σαδίστρια πάροχος sick βιντεακίων. Τέλος, και το evil τριτώνει, ως υπεύθυνη του ένας προς έναν αυτοχειριαστικού delete των καρντασιών της σε κατόπιν οραμάτων ξεσπάσματα σαλέματος (και) φρίκη(ς) – κι όχι επειδή αυτά είναι ταυτόχρονα LinkedIn στο «The Happening» και το j-horror.

Το «Unfriend that dead bitch!», που φωνάζει σε κάποια δόση η πιο επιστήθια τής κατατρεγμένης preppy μας, αποδεικνύεται… ανεξήγητα ανέφικτο, ακόμα και για τον χακερά τους; Θα γυρέψουν εξηγήσεις και, ελπίζουν, το «Βλέπω το Θάνατό σου» της νέμεσης στο καταραμένο το timeline της. Κι εδώ είναι που ο Φερχέφεν μπερδεύει τις δύο IP διευθύνσεις του Χίντεο Νακάτα. Πού κάνει wink emoji, στο «Chatroom» ή στο «Ringu»; Επουσιώδες, καθώς οι 4G ταχύτητες του μοντάζ κατεβάζουν μέσω του router της διαφημιστικής φωτογραφίας στη νεολαία της πλατείας όχι την ανατριχίλα μα το avatar της, όχι την αγωνία μα το φάντασμά της, όχι την ατμόσφαιρα μα τη σκιά της.

Τα byte χιούμορ στον εξωτερικό σκληρό δίσκο υφίστανται, περισσότερο σε visitors γ΄ ρόλους και στο «Μωρό μου, έχω αφήσει κάτι νεκροψίες στη μέση» του boyfriend της Λώρα σ’ ένα τηλεφώνημα. Αλλά τι να το κάνεις όταν το back-up αρχετύπων τραβάει τόσο ρεύμα, τα «σκηνικά» δεν πιτσιλάνε έστω pixel gore, και το κακό δεν ξορκίζεται με τίποτα. Σύντομα, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα (στο FaceΤime!), στο τέλος νομίζεις ότι θα γίνει του «Scream» (μ’ έναν μαχαιροβγάλτη εκ της κουστωδίας) και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες (για την ακρίβεια, οι πιο φαρμακερές ξαδέλφες τους, σαν εκείνη που ’χε πρωτοζουζουνίσει στο σημαδιακό ενύπνιο που λέγαμε). Συν μία ακόμα Λίσμπετ Σαλάντερ, στο παραφυσικό window σ’ ένα sequel, που η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ο θεατής δεν θα πάρουν στο κυνήγι από κοινού, αντίθετα προς τούτο το κορίτσι στη cyber φωλιά της σφήκας όπου a fatal error has occurred. «gr8»; – «like… nooo!» είναι σαν ν’ ακούω απ’ τους παίδες. 🙁