της Βικτωρίας Μιχαήλ

Περιβάλλοντα, ο κοντούλης ημιτρωκτικόμορφος ήρωας και κάποιες εξυπνάδες για την πιτσιρικαρία φέρνουν σε «Φύλακες του Γαλαξία», ο αρχηγός των VIP υπερασπιστών στον μπαμπά τού «Οι Απίθανοι» σε σωματοδομή και στολή (εδώ πράσινη), οι άκατοι και οι τεχνητής νοημοσύνης στρατιώτες στα αντίστοιχα μεταλλιζέ τού «Transformers», η σχέση με το mini A.I. και το προδοτικό ξεμπρόστιασμα αλλαγής στρατοπέδου ενός απ’ τους κεντρικούς χαρακτήρες στο «Big Hero 6», οι bad guys από το «Μεγαλοφυής» μέχρι το «Τέρατα κι Εξωγήινοι», ενώ κάτι στην… ατμόσφαιρα (αρχετύπων, πλοκής, set-pieces) θυμίζει από πού ξεκίνησαν τα πάντα («Ο Πόλεμος των Άστρων»). Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος για τον οποίο ο κινηματογραφικός διακτινισμός (με κυβερνήτη τον rebooter τού «Χελωνοντζάκια» το 2007) ενός από τα πιο πολυπαιγμένα εδώ και 15 χρόνια PlayStation μοιάζει προγραμματισμένος να ταξιδέψει μόνο τους gamers (του) και τις προσεδαφισμένες στα τηλεοπτικά ψηφιακά cartoon τρυφερότερες ηλικίες.

«Κάθε αρχή και δύσκολη», δε λένε; Ισχύει, όχι μόνο για τον κλάδο των υπολογιστών ψυχαγωγίας της Sony Computer Entertainment που επιχειρεί απόβαση προς τη μεγάλη οθόνη αλλά και για την αμύητη, όπως εγώ, θεατή αυτής της ταινίας, που για κάνα τέταρτο είχα πελαγώσει με το ποιος είναι ποιος και τι… τρέχει. Υπάρχει εξήγηση: ενώ γίνονται τα πάντα όλα ως δει από το πλήρωμα στο σκάφος – σχεδιαστήριο τής Rainmaker (άλλοτε υπεύθυνης για ταινίες της Barbie!) και η ιστορία δεν φεύγει από την έστω γνωστή τροχιά της, ο ηλεκτρονικός αυτόματος πιλότος είναι υποχρεωμένος να μείνει στα πέριξ τού σύμπαντος τού κονσολίστικου προϊόντος. Τα οπτικά γνωρίσματα των με-κάτι-ματ characters είναι φιγουρατζίδικα και ταυτόχρονα σε απλοϊκό βαθμό αδρά, σαν μείξη 2D και CGI που θα περίμενε να συναντήσει κανείς (όχι ενήλικας με απαιτήσεις) σε σειρά κινούμενου στη μικρή οθόνη ή σε ταινία παραδοσιακού animation 10 – 20 χρόνια παλιότερα, όταν δηλαδή γεννήθηκε το videogame στις εικαστικές και μυθοπλαστικές ντιρεκτίβες του οποίου πειθαρχεί αυτό το δημιούργημα. Οι διάκοσμοι ενίοτε μοιάζουν φορτωμένοι περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται το κάδρο. Η κινητικότητα στη δράση και το μοντάζ πλειοδοτεί εναντίον τής οργανικού feel αφήγησης και υπέρ ενός θεατή με σκευή «παίκτη» και τα δάχτυλα στο χειριστήριο. Το όχι νιανιά αλλά ούτε πραγματικά προχώ, παρεΐστικα μέσου όρου χιουμοράκι μιλάει χωρίς ευφυία και με κάποια geeky πετάγματα στην ποζάτη (μετα)εφηβεία.

Ενώ οι ίντριγκες σε γνώριμες πίστες (μια απόρριψη που το γυρνάει σε θρίαμβο, το η ισχύς εν τη ενώσει των… αστεριών αμυντόρων εναντίον μιας εκ των έσω ανίερης συμμαχίας με το κακό, νίλες και διασώσεις σε συνεχή εναλλαγή με διακύβευμα το ίδιο το ηλιακό σύστημα) καταθέτουν το χωρίς αναταράξεις από σφάλματα rendering ή δραματουργίας σχέδιο πτήσης και τα πλάγια διδάγματα (υπέρ τής – στην υπηρεσία της κλίσης – φιλοδοξίας, της ομαδικής δουλειάς, της σύνεσης, του low profile) δεν σε τυφλώνουν κατευθυντικά α λα laser όπως σε άλλα popcorn movies – πιπίλες, προσωπικά με συγκίνησε ο φόρος τιμής στον ποιητή Νοβάλις (σε μια ονοματοδοσία, όχι τίποτα βαρύ) περισσότερο απ’ ό,τι οποιαδήποτε άλλη φιγούρα moonwalking του πατιρντί. Την καλή δουλειά στη σκηνοθεσία τού εξίσου ζωντανού voicing της υποχρεωτικής ντόπιας μεταγλώττισης αντιστρατεύονται δύο μεταφραστικοί Κλίνγκον, το πραγματικά αποκρουστικό «… του χωροχρονικού συνεχές» και το «μέτριο βεληνεκές». Ο γυμνασιόπαις που θα τα «πιάσει» στην εποχή μας, ενώ γνωρίζει και τι είναι το Lombax (το είδος ζωής που εκπροσωπεί ο τσίφτης Ράτσετ), αξίζει ως δώρο καινούργια τιμονιέρα απ’ τους γονείς του…