της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ο Τζεφ Νίκολς («Ένα Καλοκαίρι», «Το Καταφύγιο») αγαπά τις ιστορίες με φευγάτους, ξεχωριστούς άνδρες / πατέρες και αγόρια / γιούς. Αγαπά επίσης τις ιστορίες με – βαθιά ριζωμένες στην πραγματικότητα – μεταφυσικές ποιότητες. Με άλλα λόγια, αγαπά το σινεμά του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Το παλιό, καλό σινεμά τού Στίβεν Σπίλμπεργκ, για την ακρίβεια. Γεγονός που μπορεί να μην ήταν σαφές στα προηγούμενα κινηματογραφικά του πλάσματα, αλλά γίνεται άμεσα, αδιαμφισβήτητα αντιληπτό όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με αυτόν τον «Εκλεκτό της Νύχτας» – πρώτο του mainstream, στουντιακό εγχείρημα (που έχει και ελληνικό αίμα, της Faliro House, στην παραγωγή του!).

Νωχελικός, υποβλητικός, ουσιαστικά βουβός (αφού τα σημαντικότερα κομμάτια της εξέλιξής του αναπνέουν εκτός διαλόγων), με λιγοστές, καίριες εκρήξεις εκκωφαντικής δράσης (που σε συνεπαίρνουν… σύγκορμο), και δη καθαρόαιμος απόγονος των επί της οθόνης προγόνων του, αυτός ο «Εκλεκτός» προκαλεί αβίαστους, γόνιμους συνειρμούς με τα «Ε.Τ.», «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», ακόμα και «Τα Σαγόνια του Καρχαρία». Καθώς ένα διαφορετικό, πράο παιδί, που εκπέμπει, κυριολεκτικά, εκτυφλωτικό, άπλετο φως αναζητά την ταυτότητά του και τη θέση του στον κόσμο, ο Νίκολς καταφέρνει πολλά. Ταυτόχρονα. Να ιχνηλατήσει γλυκά το μυστήριο του ανήλικου μεν, σοφού και πανίσχυρου δε, ήρωα του, Άλτον, στον ενσαρκωτή τού οποίου, Λίμπερερ, η ταινία του – όπως «Το Δωμάτιο» στον Τρέμπλεϊ – χρωστά σχεδόν τα πάντα.

Να γίνει μάρτυρας αφενός της εμμονής τού πατέρα, Ρόι, να τον φέρει σώο και αβλαβή στον τόπο και τον χρόνο όπου τον «καλεί». Και αφετέρου των παράλληλων εμμονών όλων των υπολοίπων, πιστών, οπαδών, στρατού, FBI, NSA… να τον διεκδικήσουν αμετάκλητα για την πάρτη τους. Να συντονιστεί με την ήρεμη δύναμη της πιο ψύχραιμης και διορατικής όλων μητέρας, Σάρα. Να ακροβατήσει και να πειραματιστεί έξυπνα μεταξύ των κινηματογραφικών ειδών, έτσι όπως οδηγεί και ελίσσεται εύστροφα στις λεωφόρους ή στις ατραπούς της επιστημονικής φαντασίας, του road movie, του κατασκοπευτικού θρίλερ ή του δράματος χαρακτήρων. Μα, πάνω απ’ όλα, να αφουγκραστεί και να κοινωνήσει, με ξεχωριστό, αναπάντεχο τρόπο, τους αυθεντικούς παλμούς της αμερικάνικης καρδιάς. Εκείνης των μεγάλων – κινηματογραφικών και μη – ονείρων. Της – πότε επικίνδυνης και πότε ευδόκιμης – πίστης σε εξωγήινους και μη μεσσίες. Των άκρων. Των ανοιχτών, ατελείωτων, απελευθερωτικών δρόμων και τόπων. Των όπλων, του Μεγάλου Αδελφού, και των κρυφών συνόρων. Του φαίνεσθαι και του είναι. Της αλήθειας, αλλά και της άρνησής της. Και, όμως, του αδύνατου που γίνεται δυνατού. Έστω και για μερικές μόνο στιγμές.

Πριν συνειδητοποιήσεις πως ο Μάικλ Σάνον είναι όπως πάντα καλός, αλλά και… μία από τα ίδια. Πριν σκεφτείς μελαγχολικά ότι κάπως έτσι θα όφειλε να έχει εξελιχθεί το σινεμά τού Σπίλμπεργκ: σε ώριμη, διαφορετική επιστημονική φαντασία που έχει πολλά, υπόκωφα αλλά ουσιαστικά να πει για την πραγματικότητα, και όχι σε πολιτικά ορθά μαθήματα Ιστορίας. Πριν νοσταλγήσεις «Το Καταφύγιο», όπου η αγάπη τού Νίκολς για τον Σπίλμπεργκ ήταν λιγότερο ορατή, και το σινεμά του πιο προσωπικό. Ιδιαίτερο. Αφαιρετικά φευγάτο. Μην σκας. Η μαγεία θα χαθεί για μερικές μόνο στιγμές. Το ατακτοποίητο, γλυκόπικρο (μη) φινάλε θα σε βοηθήσει να την ξαναβρείς καθώς αυτό το φιλμ θα ωριμάζει στο θυμικό σου.