του Ηλία Φραγκούλη

Εκεί που γκρινιάζουμε για την απουσία ταινιών από όλα τα κινηματογραφικά είδη στο ελληνικό σινεμά, εμφανίζονται περιπτώσεις όπως το «Short Fuse» για να διαπιστώσουμε την παραδοξότητα της σαφούς έφεσης νέων σκηνοθετών προς το genre της περιπέτειας δράσης ή τον κόσμο της παρανομίας. Αν τα μετρήσεις πραγματικά, αυτά τα φιλμ έχουν ήδη και διακλαδώσεις σε υπο-είδη! Από τον πιο βαρύ κι ασήκωτο κόσμο του Γιάννη Οικονομίδη μέχρι τους κώδικες του μπιμουβάδικου crime του Φωκίωνα Μπόγρη, λογικό ήταν να συναντήσουμε και κάτι πιο… ενδιάμεσο και mainstream, όπως το περσινό «The Republic» του πρωτοεμφανιζόμενου Δημήτρη Τζέτζα, που παρά τα εμφανή λάθη ή τις αστοχίες του σήκωνε τον πήχη του επαγγελματισμού ως πρόταση. Σαν ένα είδος αντίβαρου εκείνης της ταινίας, το «Short Fuse» των Ανδρέα Λαμπρόπουλου και Κώστα Σκύφτα «απαντά» από την απέναντι πλευρά της cult-ίλας, επαναπαυόμενο στα fun στοιχεία του που, όμως, δεν μπορούν να κρύψουν το εντελώς πρωτολειακό επίπεδό του.

Μπλέκοντας (μέχρι ενός σημείου) τη βασική ιστορία τής πλοκής (που πατάει πάνω στις «εκρηκτικές» περιπέτειες του νεαρού courier με γνώσεις… δικηγορίας) με την ασάφεια των εμβόλιμων πλάνων του χαρακτήρα που υποδύεται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, όντας παγιδευμένος (;) σε κάποιο υπόγειο (θυμίζοντας ενίοτε και το σκηνογραφικό στήσιμο του πρώτου «Saw»), το φιλμ χτίζει με καλό ρυθμό το σασπένς του, αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του μοντάζ (με την υπογραφή του Λαμπρόπουλου και του Κώστα Φασούλα), καθώς περνά η ώρα, υποψιάζεσαι ότι τα γυρίσματα είχαν μπει σε έναν «αυτόματο πιλότο» από storyboards τα οποία εκτελέστηκαν δίχως γνώση ή αληθινό πάθος.

Η υπερβολή στο παίξιμο βαρβατίλας τού gangster Τάσου Νούσια σε κάνει να καταλάβεις τις όχι και τόσο σοβαρές προθέσεις της ταινίας, η οποία στοχεύει σε μια ατμόσφαιρα «γαλαρίας» και comic relief δίπλα στη δραματική ένταση του αγώνα δρόμου που κάνει ο Αποστόλης Τότσικας για να μην του σκάσει η βόμβα που μετράει αντίστροφα επάνω του. Για να σου το πω πιο λιανά, το «Short Fuse» είναι ένα ελληνικό «Speed» με ανθρώπινη ραχοκοκαλιά, αλλά με την ουσιαστική διαφορά ότι σε τούτο το «όχημα» το φρένο πατιέται κάμποσες φορές στην πορεία και έχει στείλει το όλο εγχείρημα στα «θυμαράκια»…

Η λύση στο μυστήριο της πλοκής, η εμπλοκή της αστυνομίας στο κυνηγητό, το flashback που εξηγεί την πατρική έχθρα και συνολικά η βάση τού σεναρίου είναι για πραγματικό πιστολίδι (από τους θεατές!), καθώς τα όρια του χαβαλέ αδυνατούν να κάνουν επαφή με κάτι το αληθοφανές στο φινάλε. Μοιραία, το φιλμ έχει «απασφαλίσει» ουκ ολίγες φορές μέχρι τότε, έχοντας εξουθενώσει τα όποια καλά στοιχεία της αρχής που υπόσχονταν ένα απροκάλυπτα «πρωτόγονο» action, το οποίο εδώ δεν έχει συναίσθηση ούτε του σοβαρού ούτε και του αστείου, ατυχώς. Ακόμη και το δεύτερο, ειδικά, θέλει πολλά κότσια. Και δουλειά, διάβολε!