της Βικτωρίας Μιχαήλ

Τώρα, «O Άρχοντας των Μυγών» (η στο πουθενά μικροκοινωνία αρσενικών με τις ελεεινές ορμές) και το «Cube» (η χωροθεσία φονικά αναδιπλούμενης φυλακής – παγίδας) είναι έξω. Το «Ζωντανός Θρύλος» (ο μητροπολιτικός ερειπιώνας, οι άρρωστα δαγκωνιάρηδες μελανόστομοι υπάνθρωποι, η αναζήτηση ενός αντίδοτου με ανθρώπινα πειραματόζωα), μεταξύ mini αδρεναλινικών και στιλιστικών αρπαγμάτων από το «Mad Max» μέχρι το «Aliens» κι από το «Jurassic Park» μέχρι το «Ο Εκλεκτός», είναι μέσα. Όπως, δυστυχώς, και το κλου μετέφηβου ηγέτη με… φεύγα υπερένστικτο και ουρά εμπίστων ή μη, κομπλέ με όσα αυτό συνεπάγεται (σε τρεχάλα μετ’ απωλειών, στα χέρια οπορτουνιστών rogues που γίνονται σύμμαχοι, σε αναμετρήσεις με το δυναστικό αντίπαλο στρατόπεδο), συνθλιμμένο πλέον. Όχι στο άνοιξε-κλείσε της πέτρινης πύλης της Κοιλάδας, αλλά στα ράφια των επιπολαιοτήτων και των στερεοτύπων της ευπώλητης Young Adult λογοτεχνίας, μεταξύ των παραπλήσιων και προκατόχων μεριδίου της αγοράς «Αγώνες Πείνας», «Η Εκδίκηση του Ender», «Η Τριλογία της Απόκλισης», στο άλμα, από τις σελίδες στο πανί, του δεύτερου κεφαλαίου της εκδοτικής saga τού Τζέιμς Ντάσνερ.

Το ότι ο Μπολ παραμένει ο αρχηγός σώζει αρκετά, και όχι μόνο τα προσχήματα, σ’ αυτή τη Φάση 2 (έφη Έιβα Πέιτζ) του «Ο Λαβύρινθος» – για κάθε μαγκιά του τσούρμου όμως, μια απώλεια σημειώνεται στις τάξεις τους. Η εκεί ανισοϋψής, κομματάκι άγουρη υποκριτική νεολαίας (πιο γκάου στο ξύπνημα της ουρανοκατέβατης Τερίσα, όταν λέει το ονοματάκι εκλεκτού και λιποθυμάει) έχει στρώσει προϊόντος του χρόνου α) ωρίμανσης ενός εκάστου των survivors διανομής β) γνωριμίας μεταξύ τους. Την ίδια στιγμή, η διακοσμητική multiculti παρουσία των μισών αγοριών (ο μαύρος Ντέξτερ Ντάρντεν συνήθως απλώς χαμογελάει, σαν κομπάρσος) και η είσοδος ενηλίκων στην ομάδα των ηρώων μεγεθύνει το ξεπάστρεμα, απ’ τη γραφίδα ή τo μοντάζ κατά τις βουλές της 20th Century Fox, της σάρκωσης χαρακτήρων. Θες τα «μέσα» της Κάτνις και της Τρις; Θέλε άδικα. Και πάρε να ‘χεις ως πτωχό πλην τίμιο υποκατάστατο τη θα-σου-ξηγήσω-(not)-τ’-όνειρο ουβερτούρα, έναν γενναίο αλλά μολυσμένο αυτόχειρα παρθένο, το γιαλαντζί περασματάκι των issues μεταξύ του αρχηγού μιας συμμορίας και της ψυχοκόρης του (ο Εσποζίτο προσπαθεί μόνος του, η Σαλαζάρ σχεδόν κλέβει σκηνές με κάτι από Μασλάνι) και το εξίσου αμήχανα ακυρωμένο flirt της με το παλικάρι μας (που τρώει οραματική φλασιά με την Τερίσα κατά τη διάρκεια ντάγκλας του σε rave – να και το κοινωνικό μήνυμα: booze and drugs don’t work).

Ενώ απ’ τους νεοφερμένους, ο Γκίλεν υπηρετεί χτυπητά την αρχετυπολογία τού διατεταγμένου ασφαλίτη, η Λίλι Τέιλορ αποδεικνύεται λάθος τόλμημα του casting ως guerrilla γιατρίνα και ο Μπάρι Πέπερ γίνεται απλώς γραφικός ως #1 των επαναστατών που φέρνει σε κάτι μεταξύ μετα-δρυΐδη κι αστέγου, το μυστήριο που «πήγαινε» εν πολλοίς την πρώτη ταινία και που, θυσιασμένο μετά την έκπληξη επί δύο τού επιλόγου της, δέχεται τη χαριστική βολή εδώ στο πρώτο 20λεπτο (κάνουν κάτι εργαστηριακά άτιμο στα κακόμοιρα τα ανοσιακά παιδιά, μπας και βρουν την ίαση σε καταστρεπτική για τη Γη και ανατριχιαστικά μεταλλακτική για τον πληθυσμό επιδημία), δίνει τη θέση του σ’ έναν κυκεώνα εναλλασσόμενων live or die δοκιμασιών, ώσπου το σκαστό παρεάκι να βρει απάγκιο και το «ποιος είμαι, πού πάω» του. Κυνηγητά με Ειδικούς Φρουρούς σε εγκαταστάσεις ασφαλείας, το πέρασμα μιας ερήμου, οι κεραυνοί μιας καταιγίδας, σβέλτοι και πεινασμένοι απέθαντοι, ένα αλυσόδεμα της ομήγυρης ανάποδα και μια σειριακή ανατίναξη με πυροκροτητή το «Walking After Midnight» της Πάτσι Κλάιν κουβαλάνε την πλοκή μέχρι το ντου της WCKD, ποδηγετημένο από το προδοτικό cherche la femme – υποχείριο στην… καρδιά τής δραματουργίας, σ’ ένα υπαίθριο «σκηνικό» που παραπέμπει ευθέως σε Ιράκ ή Αφγανιστάν (Επιχείρηση Desert Storm, και κυριολεκτικά μετά την αμμοθύελλα).

Το καλό είναι ότι ο Μπολ, οπτικός filmer, φοράει εξαιρετικά την εξάρτυση της μετα-Αποκαλυπτικής αρχιτεκτονικής άστεως στο CGI σε μεγάλη κλίμακα: το Μεγάλο Μήλο και γκρεμίδια και Σαχάρα. Επίσης, ότι περνάει όλες αυτές τις action πίστες χωρίς ο ρυθμός να κάνει μπάκα: στο πρώτο φιλμ ήταν οι λεπίδες που ανοιγόκλειναν κι οι cyber αράχνες, εδώ κρατάμε ως αγαπημένα τη σφιχτή χειραψία με το ζόμπι στο κενό κάτω απ’ την τζαμαρία – θρύψαλα κτιριοσκελετού, και το «να ‘το πετιέται» φρίκουλα (οι όμοιοί του υπερφευγαλέοι ως scare, πάντως) καμουφλαρισμένου στη μάκα κισσού. Το κακό, και είναι πολύ κακό, είναι πως η ασθένεια στον κόσμο τού φιλμ έχει κάνει μετάσταση ως καλπάζουσα ανεγκεφαλίτιδα στον σεναριογράφο Τι Ες Νάουλιν, με εκδηλώσεις όχι τόσο στην κεντροΐντριγκα όσο στις στιχομυθίες και την αλληλουχία των action πατιρντί. Να δεχτούμε ότι οι επικεφαλής αυτής της δυστοπίας απ’ τη μία ψάχνουν μανιωδώς για συστατικά γιατρικού στον οργανισμό ενός τζόβενου και απ’ την άλλη το μαντρώνουν προς πιθανή σφαγή σε αγροτεμάχιο με τείχος – αρπάγη. Να δεχτούμε και ότι ο πάσα ένας της σκαστής 7άδας μας βρίσκει πατ κιουτ μέσα στο σκοτάδι από έναν ετοιμοπόλεμο φακό χειρός σε εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις μόνο και μόνο για να στηθεί μια κουλάτα φωτισμένη mini σκηνή νυχτόβιας πορείας.

Πώς να δεχτούμε το «Μην πυροβολείτε! Τους χρειαζόμαστε!» ενός κομάντο προς τους συναδέλφους του αφού έχουν πριν αδειάσει επί 2λεπτο ένα οπλοστάσιο επάνω στους μικρούς κατά τη διάρκεια καταδιωκτικού στάκαμαν; Ή το ότι στην έξοδο τού κρεσέντου αναμέτρησης οι δύο πλευρές παίρνουν μάτι (!) η μία την άλλη εντός βεληνεκούς ενώ δευτερόλεπτα πριν αλληλοθερίζονταν; Και κάπως έτσι, συν ένα… πεζό αποφασιστικότητας, που μνημειώνει το «choose life: ελευθερία ή θάνατος;» πνεύμα (choose allegory: κόντρα στους ασφυκτικούς γονείς ή στις όποιες Αρχές που καταπατούν δικαιώματα) του, γράφεται το σιριαλικό 35mm «Η συνέχεια στο επόμενο» της best seller νουμεράδας. «Κουράστηκα να τρέχω», έχει πει κάποια στιγμή νωρίτερα ο Τόμας. Εγώ δεν κουράστηκα, αλλά κι Ένας Γενναίος, Νέος Κόσμος (φυσικά όχι ο κατά Χάξλεϊ) αυτός δεν είναι σίγουρα. Και στον… δεύτερο Λαβύρινθο χάνονται αρκετά, επίσης. Του σκοτωμού μην το κυνηγήσεις…