Η ΣΕΙΡΗΝΑ ΤΟΥ ΜΙΣΙΣΙΠΗ (1969)
(LA SIRENE DU MISSISSIPI)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα Μυστηρίου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φρανσουά Τριφό
- ΚΑΣΤ: Ζαν-Πολ Μπελμοντό, Κατρίν Ντενέβ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 123'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: AMA FILMS
Πλούσιος καπνοπαραγωγός σε εξωτική νήσο του Ινδικού Ωκεανού αναμένει νύφη δι’ αλληλογραφίας, αλλά η γυναίκα που εμφανίζεται μπροστά του δεν έχει καμία σχέση με τη φωτογραφία που εκείνος είχε στην κατοχή του. Θα τον κερδίσει με την ομορφιά της, θα παντρευτούν, όμως εκείνη θα εξαφανιστεί μαζί με τα χρήματά του ύστερα από λίγο καιρό.
Η αγάπη του Φρανσουά Τριφό για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι γνωστή. Εάν, λοιπόν, κανείς θέλει να δει πώς θα μπορούσε να συνδυαστεί το φιλμικό σύμπαν του δεύτερου (πιο κοντά στο περιεχόμενο της «Marnie», ίσως) με τον κόσμο των ηρώων τού Τριφό, η «Σειρήνα του Μισισιπή» είναι η ταινία που αναζητά. Είναι ένα πετυχημένο «πείραμα»; Δυστυχώς, όχι.
Με σεναριακή βάση το «Waltz into Darkness» του Κόρνελ Γούλριτς, ο Τριφό μας εισάγει στη μυστηριώδη εξέλιξη ενός δι’ αλληλογραφίας συνοικεσίου, όπου τα πάντα αφήνουν στον θεατή την αίσθηση της καχυποψίας απέναντι στο πρόσωπο της νύφης, το οποίο δεν μοιάζει καθόλου σ’ εκείνο της φωτογραφίας που είχε ο κεντρικός ήρωας. Ο Τριφό σε κάνει πάντοτε να αμφιβάλλεις για την πραγματική ταυτότητα της γυναίκας αυτής, αλλά το «κακό» έχει συμβεί: ο ήρωάς μας είναι ερωτευμένος. Και αυτό μας βάζει σε ασταμάτητους μπελάδες και αναζητήσεις, κατόπιν της εξαφάνισής της μαζί με τις καταθέσεις εκατομμυρίων εκείνου.
Το λάθος του Τριφό, σε σχέση με το χιτσκοκικό πρότυπο, εντοπίζεται στην απουσία ψυχαναλυτικής διερεύνησης των χαρακτήρων. Ο Λουί και η Μαριόν μοιάζουν με ήρωες ενός λαϊκού φωτορομάντζου, είναι εντελώς… χάρτινοι (και όχι απαραίτητα pulp), δεν υπάρχουν διακυμάνσεις ψυχολογικές σε οτιδήποτε κάνουν, είτε εξαπατούν ο ένας τον άλλον, είτε εγκληματούν, είτε… κάνουν έρωτα. Και ως ιστορία αγάπης, είναι τόσο τυφλή η αφοσίωση εκείνου, που το μόνο που καταφέρνει είναι να μετατρέπεται σε έναν αφελή και αντιπαθή χαρακτήρα, αφήνοντας τον θεατή εντελώς μόνο, δίχως ένα στοιχείο ταύτισης. Διότι ο τελευταίος είναι πεπεισμένος για το πόσο ανάξια και δολοπλόκα είναι η ηρωίδα του φιλμ – με την όποια ταυτότητα κιόλας!
Αυτό που μένει από τη «Σειρήνα του Μισισιπή» είναι μια απόπειρα αποδόμησης του έρωτα, που μέσα στην όλη φιλμογραφία του Τριφό μοιάζει τόσο ξένη, μάλλον περισσότερο με διακωμώδηση παρά κάτι το ουσιαστικό. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος των Μπελμοντό και Ντενέβ, αταίριαστο στο στιλ παιξίματος, επιδεικνύει μονάχα τη φωτογενή ματαιοδοξία των δύο Γάλλων super stars, με τρόπο λαϊκίστικο (πάλι στη fotonovela γυρνάμε, δηλαδή). Τελικά, είναι ένα θριλερικό homage ή μια εκκεντρική ιστορία αγάπης. Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται περί αποτυχίας. Όχι μόνο επειδή οι κώδικες του πρώτου δεν λειτουργούν, αλλά, κυρίως, γιατί από το φιλμ λείπει η τρυφερότητα. Στοιχείο στο οποίο οφείλει τη φήμη του ο Τριφό.