FreeCinema

Follow us

Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΟ ‘ΣΚΑΣΕ (2015)

(A ROYAL NIGHT OUT)

  • ΕΙΔΟΣ: Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζούλιαν Τζάρολντ
  • ΚΑΣΤ: Σάρα Γκάντον, Τζακ Ρέινορ, Μπελ Πάουλι, Έμιλι Γουότσον, Ρούπερτ Έβερετ, Τζακ Λάσκι, Λόρενς Σπέλμαν, Ρότζερ Άλαμ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ενώ το Λονδίνο γιορτάζει τη νίκη εναντίον των Ναζί, τα δύο θηλυκά του οίκου των Ουίνδσορ πείθουν τους ηγεμόνες γονείς τους να τις αφήσουν (για πρώτη φορά, με curfew και incognito) να συμμετάσχουν στον βραδινό πανζουρλισμό. Οι δύο αξιωματικοί – συνοδοί τους τα… χάνουν, προτού προκύψουν τα πάντα όλα. Ένας σμηνίτης με issues θα σταθεί πλάι στις δεσποσύνες. Μια άλλη μέρα ξημερώνει για όλους. It’s a once in a lifetime thing. Is it a night to remember?

Είναι ένα οξύμωρο το ότι οι καλύτερες feature δουλειές τού Τζούλιαν Τζάρολντ έχουν γίνει για τη μικρή οθόνη, αλλά είναι οι κινηματογραφικές του που αφήνουν μια εσάνς τηλεορασίλας. Το… τυπικό δεν παραβιάζεται, μετά τα οριακά παρακατιανά «Ερωτευμένη Τζέιν» κι «Επιστροφή στο Brideshead» ούτε σ’ αυτόν τον ανεκδοτολογικών απαρχών αλλά μυθοπλαστικού ξεσαλώματος (θρυλείται ότι συνέβη, και αν ναι σίγουρα όχι έτσι) γόνο της δυναστείας των γαλαζοαίματο-πουλί-έξω-απ’-το-κλουβί-σε-πολυσυνειδητοποίηση κωμωδιών και των απ’-το-σούρουπο-ως-την-αυγή συμπούρμπουλων αναζήτησης, που μαθαίνει τρόπους (the english way, α λα «Ο Λόγος του Βασιλιά») στο «Οι Περιπέτειες Μιας Μπεϊμπισίτερ» αλλά ντροπιάζει το «Διακοπές στη Ρώμη».

Η προδοτική αυλή των σεναριογράφων είναι πάντως που έχει βάλει κυρίως το χεράκι της στο να εκπέσει του αξιώματος αυτό το παραπαίδι, καθώς η – ανακτορική δεν τη λες – πένα των Κέβιν Χουντ και Τρέβορ ντε Σίλβα υποκλίνεται σε πολλούς αφεντάδες, στο κόκκινο χαλί ζητημάτων της βρετανικής ψυχής στο τέλος της δοκιμασίας του Β΄ Παγκοσμίου και στο κατώφλι τού αύριο. Η παροιμιωδώς with a smile απαντοχή τού έθνους – survivor του blitzkrieg (προσέξτε το αντρόγυνο που δειπνεί χωρίς τοίχο στο flat του πάνω απ’ τον Τάμεση). Τα πληγωμένα ιδανικά των αγωνιστών της διπλανής πόρτας (με την παράμετρο λιποταξίας τού – ονοματικά παραπέμποντος στη σημαία (Union) Jack – παλικαριού μας σπάνιο δείγμα συνειδησιακής αντιρρησιακότητας σε brit ηρώο του είδους). Το διαταξικό «τα ετερώνυμα έλκονται» ψυχαναλυτικό αγκωνάρι: τού θεσμού τής royalty ως εγγυητικού «καπέλου» στο κεφάλι τού λαού.

Η πρώτη ήττα είναι ακριβώς σ’ αυτό το μέτωπο καθώς δείχνουν άσχημα οι ρεβεράντζες του script που ταυτόχρονα σχιζοφρενικά ρεφορμίζει, με την κριτική καρικατούρα να σφετερίζεται τον θρόνο τής ιστορικής αρχετυπολογίας που επιθυμεί να κάνει αρεστή στο cinema crowd. Φανταστείτε Σιδηρά τη Γουότσον ως Ελισάβετ την πρεσβύτερη και Ντόριαν Γκρέι τον Έβερετ ως Γεώργιο 6ο (ήδη καγχάζετε, έτσι;) να ψιθυρίζουν «Θα σκότωνα ένα gin and tonic, τώρα», νεύοντας στα πλήθη από το μπαλκόνι του Μπάκιγχαμ (εδώ γελάνε), προτού τρεις οπλίτες ξαλαφρώσουν σε ουρητήριο τραγουδώντας το «God Save the King» (η αντιμοναρχική… κορωνίδα της ταινίας). Σοβαρά τώρα, είναι δυνατόν να εκμαιευθεί από εμάς και συμπάθεια γι’ αυτούς τους clueless τής ζωής Γλύξμπουργκ της Ανγκλετέρας στη βάση των επόψεων της γονικής μέριμνάς τους, του ρόλου τους ως του αντρόγυνου που είπε το «Όχι» στον Χίτλερ, της βιτρίνας τους ως θεματοφυλάκων των αρχών της Κοινοπολιτείας;

Η πέτρα του σκανδάλου ή μάλλον το διαμάντι τού στέμματος αυτής της αμφίθυμης παραχάραξης, ο χαρακτήρας της 14χρονης Μαργαρίτας (παιγμένος απογοητευτικά διατεταγμένα αχαχούχα από την – εμφανώς 20άρα, πρόσθετο faux-pas – ενζενί Πάουλι, φέρελπι διάδοχο της Φελίσιτι Τζόουνς) σέρνει το lindy hop των βουγιουκλακικών «Η (Ε)Λίζα(μπεθ) το ‘Σκασε» καταστάσεων σ’ ένα κόκκινο λεωφορείο, στους δρόμους και τα σοκάκια, σ’ ένα cabaret, σ’ έναν στρατώνα, στο σπίτι της μαμάς τού προκομμένου με συχνά αναληθοφανούς χαριτωμενιάς «στραβές», απρόοπτα και κινδύνους (φαρσικότερος ξεπεσμός ένα καροτσάκι) να ξεναγούν τις μοσχαναθρεμμένες στην πρωτόφαντη γι’ αυτές καθημερινότητα. Χαμένες μεταξύ τους μέσα στους πανηγυρισμούς, χάνονται μυητικά και σ’ αυτήν, για να ξαναβρεθούν: η μια με την άλλη, από τους προστάτες τους, και πίσω στην υψηλότατη θέση τους. Αλλά όχι προτού αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές (η μεταστροφή του κυνικού airman σε nice guy) και παιδιάστικου φλέγματος καμώματα στους ρόλους – ακόλουθους (ο suave νταβάς) εκθέσουν τύπου Σύμμαχοι (ο αγγλικός θυρεός της Lionsgate κοσμεί την παραγωγή, άλλωστε) την πλοκή.

Από διόλου ασήμαντη υποκριτική γενιά, όπως αποδεικνύει σε κάθε νέα της εμφάνιση, η Καναδή Σάρα Γκάντον κρατάει τα σκήπτρα εντυπωσιακά στην προφορά και στην περσόνα της, οι περγαμηνές τής οποίας όμως έχουν ψιλοσκιστεί όχι μόνο απ’ το γλυκανάλατο των ο-Πίτερ-Μόργκαν-αποδίδει-τιμές-στα-Ealing-Studios πηγαιν’ έλα αλλά και από τις διπλώσεις: γεννημένη διπλωμάτισσα, υπεύθυνη κόρη και μεγαλύτερη αδελφή, τολμητίας περίεργη για το άγνωστο, σικάτη δεσποινίς, never been kissed, με προμηνύματα ηγέτιδας κληρονομικώ δικαίω μιας αυτοκρατορίας, τo όλον με άψογους τρόπους και θετική ενέργεια; Please, το prequel του «Η Βασίλισσα» με target group κορασίδες βλέπουμε;

Κρίμα για το γλωσσικό διάδημα ιδιωματισμών χωροχρόνου που οι γνώστες θα απολαύσουν (όσο κι αν ακκίζεται). Τις εξοχότατες ιδέες που επιχειρούν απεγνωσμένα να χαλκεύσουν ευφάνταστα απ’ τη μια τα χρυσά βιογραφικά των VIP μας κι απ’ την άλλη τα ανάλεκτα period (τα δύο συγκλίνουν στη σκηνή που από έναν λαθρεμπορικό μπαλτά βγάζει στις ιπποδρομίες του Άσκοτ). Τον Τζακ Ρέινορ που εκτελεί παράγγελμα σαν Σεθ Ρόγκεν κατόπιν γυμνασίων στο East End. Το βεστιάριο που καταβάλλει προσπάθειες να βγει απ’ τον ευϋπόληπτο αλλά «γυάλινο» κύκλο των standards του BBC. Τη διεύθυνση φωτογραφίας που με butler τα πατιρντί πλήθους πουλάει (και πουλιέται από) την budget σκηνική λύση του εξωτερικού των ανακτόρων, του Χαλ και του ξενοδοχείου Metropole των Βρυξελλών ως το σηκωμένο στο πόδι Londinium του τότε.

Αλίμονο, κυρίως, γνωρίζουμε: η «Λίλιμπετ» ζει και βασιλεύει προξενεμένη στον Φίλιππο, δούκα του Εδιμβούργου, κι όχι βεβαίως στο ένστολο παιδί του λαού, που εδώ της χαρίζει την εμπειρία μιας… ζωής. Πώς θα κορυφωθεί στο boy meets girl μας, κοινέ θνητέ; A hint: κι αυτό ακόμα, ο Πρώτος Πολίτης Τζάρολντ το πιάνει στο τσακ τού πλάνου και στην άκρη των χειλιών τού ζευγαριού μας, ενώ ένας σκοπός στέκει προσοχή. Και ένας άλλος (της απόκτησης του τιμητικού τίτλου της αλληγορίας και της εισόδου στην αριστοκρατία των εξευγενισμένων σε κάτι ανώτερο feelgood film) το ‘χει ρίξει έξω, στους χορούς. «Είσαι άρχοντας!», how on earth can Ι say to him, Ma’am?

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Εν πρώτοις, φαντάζομαι την ίδια τη μητέρα του Καρόλου, πεθερά της Νταϊάνα, γιαγιά του Γουίλιαμ και του Χάρι, προγιαγιά του Τζορτζ και της Σάρλοτ κτλ. να το νοικιάζει οσονούπω σε DVD: σε αντίθεση με το πιο modern bio της απ’ τον Φρίαρς, εδώ δε θα κακοπεράσει. Έπονται όλοι οι άλλοι: η Ολυμπία of Greece θα υστεριάσει πώς δεν πέρασε από κάστινγκ, ο Ζαμπούνης θα προσκυνήσει, οι anglophiles θα κρατήσουν το πνεύμα τού ευρήματος (που λέει ο λόγος), οι των ματς-μουτς δε θα σκιρτήσουν, οι arthouse-άδες πρέπει να δουν το πιο σχετικό (και ντοκιμαντέρ) «The Spirit of ’45» του Κεν Λόουτς.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.