FreeCinema

Follow us

PIXELS (2015)

  • ΕΙΔΟΣ: Κωμική Περιπέτεια Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κρις Κολόμπους
  • ΚΑΣΤ: Άνταμ Σάντλερ, Μισέλ Μόναγκαν, Κέβιν Τζέιμς, Πίτερ Ντίνκλετζ, Τζος Γκαντ, Ματ Λιντζ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 106'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Εξωγήινοι παρεξηγούν τα αποσπάσματα κλασσικών βιντεοπαιχνιδιών των 80’s ως… πολεμική πρόκληση και επιτίθενται στον πλανήτη Γη σήμερα, έχοντας μετατρέψει κάποια από αυτά (σαν τον Pac-Man και τον Donkey Kong) σε Όπλα Μαζικής Καταστροφής! Μοναδική μας ελπίδα αντίστασης, οι nerdy αλλά losers ως ενήλικοι, πια, πρωταθλητές εκείνων των παιχνιδιών…

Αυτά τα παιδιά του Κρις Κολόμπους πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένα, καθώς ο μπαμπάς φαίνεται ανίκανος να φτιάξει μια ταινία με ξεκάθαρα ενήλικο target group, 30 χρόνια τώρα (από τις αρχές των 80’s, οπότε και πρωτοάφησε αξιοσημείωτα ίχνη στον πλανήτη των εικόνων, ως γραφιάς τότε των κλασικών και αγαπημένων «Goonies» και «Gremlins»). Λες και σκαρφίστηκε όλη τη φιλμογραφία του (με τις δύο πρώτες ταινίες του «Χάρι Πότερ», «Η Φιλοσοφική Λίθος» και «Η Κάμαρα με τα Μυστικά», να προβάλλουν ως τα σκηνοθετικά αριστουργήματά του!) για αυτά και τους φίλους τους. Γιατί, μην έχεις καμία αμφιβολία, αυτά τα «Pixels» είναι ουσιαστικά μια παιδική ταινία. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, μια προεφηβική ταινία.

Απλά, οι ενίοτε ξεκαρδιστικές και ευφάνταστες, πάντα νοσταλγικές αναφορές τους στη δεκαετία του ‘80 (όπως ο τρόπος που οι εξωγήινοι επικοινωνούν χρησιμοποιώντας αστέρες της pop κουλτούρας εκείνης της εποχής – από τη νεότατη τότε Μαντόνα έως την αναπάντεχη, καίρια guest εμφάνιση του «The world’s first computer-generated TV host» Max Headroom ή το ομοίως εύστοχο πέρασμα του αγαπημένου Νταν «Ghostbusters» Ακρόιντ στο καλωσόρισμα – και φυσικά ο τρόπος που τα πολύχρωμα, γιγάντια pixels των βιντεοπαιχνιδιών με τα οποία μεγαλώσαμε αποδομούν τη σύγχρονη πραγματικότητα) είναι αδύνατον να αφήσουν ασυγκίνητους και τους 40+ ενήλικους που θα συνοδεύουν τα βλαστάρια τους ή… το παιδί μέσα τους. Επιπλέον πόλοι έλξης γι’ αυτούς; Οι όλα τα λεφτά ατρόμητοι και αναίσχυντοι κωμικοί οδοστρωτήρες (αναμενόμενα) Γκαντ και – αναπάντεχα – Ντίνκλετζ (ναι, ο Τίριον του «Game of Thrones»). Οι συνήθως σκληροί κι ασήκωτοι, κακώς τυποποιημένοι ως… κακοί, Μπράιαν Κοξ και Σον Μπιν, ως (αυτο)παρωδικά, σε σωστές, μικρές δόσεις, comic relief – ανεγκέφαλοι επικεφαλής αμερικανικού και βρετανικού στρατού αντίστοιχα (στη σκηνή που ουρλιάζουν αγκαλιασμένοι ειδικά, μπορεί και να πνιγείς από τα γέλια). Οι λιγοστές αλλά εξόχως σουρεάλ εξάρσεις (βλέπε το… κούκου κόλλημα του Έντι / Ντίνκλετζ με τις Σερίνα Γουίλιαμς και Μάρθα Στιούαρτ). Και τα εξαιρετικά, παιχνιδιάρικα οπτικά εφέ, που δεν αφήνουν στιγμή τα μεταλλαγμένα, υπερμεγέθη, εξωγήινα pixels να μοιάζουν φτηνιάρικα ή ψεύτικα.

Όλα τους σωτήρια ατού, που κάνουν κάτι (λίγο) παραπάνω από υποφερτό ένα φιλμ, το οποίο κατά τα άλλα δεν πείθει… ούτε με σφαίρες. Αφενός γιατί οι Σάντλερ και Τζέιμς (ως Πρόεδρος των ΗΠΑ ο τελευταίος!) δεν ερμηνεύουν τους ρόλους τους, απλά υποδύονται τους εαυτούς τους. Επειδή αφετέρου ουδείς από τους χαρακτήρες δεν στέκει, ούτε στο ελάχιστο, ως εν δυνάμει πραγματικός άνθρωπος. Συν του ότι η σκηνοθεσία, όσο καλά τα καταφέρνει με τα «ολοζώντανα» ψηφιακά εφέ, τόσο ανεπαρκής και ανέμπνευστα ξύλινη προκύπτει στην καταγραφή των διαπροσωπικών σχέσεων, με αποτέλεσμα όχι μόνο το ρομάντζο μεταξύ των Σάντλερ και Μόναγκαν, αλλά ούτε καν η κολλητή φιλία μεταξύ των Τζέιμς και Σάντλερ να βγάζει νόημα και να λειτουργεί. Και πώς τέλος πάντων ο ένας μεγάλωσε και έγινε – γκαφατζής έστω – Πρόεδρος της Αμερικής, ενώ ο άλλος περιορίστηκε στην… εγκατάσταση οικιακών συστημάτων ήχου και εικόνας; Και γιατί η σύζυγος του Πρόεδρα, Τζέιν Κρακόβσκι, είναι τόσο ουρανοκατέβατη γλάστρα; Και γιατί… πόσα άλλα ακόμη! Ψυχραιμία, όμως. Μην παραπονιέσαι. Είπαμε, το παιδί δίπλα σου (ή μέσα σου), μια χαρά θα περάσει.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Κατάλληλη για… παιδιά από 5 έως 105 χρόνων. Ό,τι πρέπει για τα θερινά (αν και φαντάζομαι πως τα multiplex θα υπερτερούν σε οθόνες…), παρέα με ανήλικη έξωθεν ή έσωθεν συντροφιά, δροσιστική, άνευ πολλών απαιτήσεων διασκέδαση, με ουκ ολίγες πρωτότυπες και ικανοποιητικά νοσταλγικές εικόνες. Δεν συνίσταται, όμως, σε όσους δεν αντέχουν με τίποτα τον – τόσο μονόχνοτο, πια! – Άνταμ Σάντλερ, τον οποίο οι αμερικανικές κριτικές, όχι άδικα, σταύρωσαν κανονικά αυτή τη φορά.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;