της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο άνθρωπος διαθέτει σε ποσοστό άνω του 95% DNA ταυτόσημο μ’ εκείνο των πρωτευόντων θηλαστικών. Δικαιολογείται γι’ αυτό (και υπό τη λεοντή τής οικολογικά στρατευμένης διαμορφώτριας συνειδήσεων δια της τέχνης του entertainment) η Disney, όλο και εμφανέστερα, να πιθηκίζει τη συνταγή με την οποία ταΐζει το τρυφερότερων βασικών ενστίκτων ενηλικοανήλικο κοινό της ανά τον πλανήτη; Η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι «ναι». Αλλά it’s business, baby. Και ισχύει και σ’ αυτές, όπως και στο σύμπαν, το δίκαιο του ισχυρότερου. «Τουλάχιστον έχει τέχνη και fun αυτό το ελευθέρας βοσκής τσίρκο;», θα έπρεπε να είναι η επόμενη ερώτηση…

«Σποραδικά πολύ, αλλά έχει και τρίχες», θα αποκρινόταν ο γνώστης των exotica ντοκιμαντέρ μετ’ υπόθεσης των ειδικών πια στον θηριοδαμασμό για τον φακό Μαρκ Λίνφιλντ (το προ τριετίας «Chimpanzees» του δεν το είδαμε ποτέ εδώ, πρέπει να ευχαριστούμε μήπως τον Λάκη Λαζόπουλο που έκανε πανελληνίως πρώτες μούρες τους μακάκους για τη διανομή αυτής της ταινίας;) και Άλαστερ Φόδεργκιλ , ο οποίος βασικά λέει «Έλα Γοριλάκι» στα ο-κύκλος-της-ζωής survivor και family σχήματα του περσινού δικού του «Αρκούδες». Με extra μπανάνα για τον θεατή το μοτίβο της ταξικής βασάνου της ηρωίδας μας.

Και κερασάκι στην τούρτα το πιο παιγνιώδες από ποτέ, στα όρια της κομεντί σενάριο, με την Τίνα Φέι στην αφήγηση off να ενώνει εκφραστικά τις τελείες για το τίγκα στα τεκταινόμενα & συχνά κινδυνώδες modus vivendi της υπό παρατήρηση φυλής μας, και να βάζει λόγια διασκεδαστικά για τα ευτράπελα ή γούτσου γούτσου που βιώνει η κοπέλα μας. Ιδιοφυής επιλογή (αν ήταν τέτοια), καθώς το «λούκι» της, εκτός της κάστας των εκλεκτών με Νέμεση τρεις αδελφές ανακαλεί τα «Κακά Κορίτσια» που είχε γράψει η «δικιά» μας, ζευγαρώνει με την ικανότητα των δύο αρσενικών Τζέιν Γκούντολ της HD όχι μόνο να σκλαβώνουν στο όξω τη συμπεριφορική ρουτίνα ή χαρακτηρολογική μοναδικότητα των υποκειμένων τους, αλλά και να πηγαίνουν από δέντρο σε δέντρο το παραμύθι της βιοτής τους.

Περηφάνια και προκατάληψη, εξουσία και αμφισβήτηση του Α Αρσενικού, απώλεια, αρπακτικά, εξοστρακισμός, μετανάστευση, ενάντια στοιχεία της φύσης και άλλες δοκιμασίες, πλάι σε καψούρα, μητρότητα, αλληλεγγύη και (το ζητούμενο της) αποδοχή(ς) βγάζουν στο κλαρί δραματουργικά και σε εκτυφλωτικά ζωντανά κάδρα, έστω με το μαστίγιο του φωτομοντάζ μηνών ή και χρόνων, αυτό το «Έρως, Θέρος, Πόλεμος» σε φόντο χλωριδοπανίδας μιας αστεφάνωτης και του βυζανιάρικού της. Περιττό να ειπωθεί ότι οι σκηνές (κυρίως εκείνη της siesta) με αυτό και τα ρέστα κουτσούβελα να κρέμονται εξερευνητικά από την εναέρια βλάστηση ή την εκτελούσα χρέη babysitter παρία μας θα τρελάνουν τον γυναικείο πληθυσμό («σαν τους ανθρώπους, βρε παιδί μου!»), ενώ το γεύμα των τερμιτών διδάσκει τους νόμους της τροφικής αλυσίδας με αισθητική Ρουσλό, το υποβρύχιο ψάρεμα των νουφαρόσπορων θα λατρευτεί από τον Κάμερον, και εκείνο το jackfruit που περιδρομιάζεται από τις Τσίτα θα το λιμπιστείς κι εσύ.

(Ξε)ψειρίζοντας το πράγμα, θα δεις το στημένο δόκανο στο αστυφιλικό ντου-από-παντού στην αγορά και στο party γενεθλίων, όπου ένα μόνο δίποδο χαμπαριάζει τη ζημιά που κάνουν τα φαγανά ξαδέλφια των καπουτσίνων. Θα βρεις standard τα αντι-ακροβατικά στο κοινωνιολογικό πεδίο της έρευνας πεδίου, κι ας κάνουν guest στον βιότοπο ελάφια, λεοπάρδαλη, παγώνια, παπαγάλοι, πεταλούδες, χαμαιλέοντας, ελέφαντες, σκορπιοί, βαράνος, χαραδριοί, μαγκούστα, σκίουροι, αετόπουλο, χελώνα κι ένας σκύλος (!). Θα σπαστείς όταν τελειώσει το safari υπό τους ήχους radio teen pop. Αλλά το walk of life σου σ’ αυτόν τον απερίφρακτο ζωολογικό κήπο της απωασιατικής Εδέμ σε αλήθειες και θέαμα θα σου ‘χει αφήσει κάτι… ασφαλώς, κτηνάρα ή κτηνάκι. Απλώς, αν κοτάς, άνοιξε το κλουβί του ουραγκοτάγκου να τον απελευθερώσεις την επόμενη φορά…