ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ (2014)
(THE REWRITE)
- ΕΙΔΟΣ: Αισθηματική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μαρκ Λόρενς
- ΚΑΣΤ: Χιου Γκραντ, Μαρίσα Τομέι, Μπέλα Χίθκοτ, Τζ. Κ. Σίμονς, Άλισον Τζάνεϊ, Κρις Έλιοτ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 107'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ / SEVEN FILMS
Πάλαι ποτέ επιτυχημένος σεναριογράφος, που έχει στερέψει από ιδέες και καριέρα, αναγκάζεται να φύγει από το Χόλιγουντ και να αναλάβει απρόθυμα το πόστο λέκτορα σε Πανεπιστήμιο μιας μικρής νεοϋορκέζικης πόλης, όπου και θα αναθεωρήσει τη ζωή του.
Ο ελληνικός τίτλος θυμίζει περισσότερο αμερικάνικες παραγωγές των 80’s και των αρχών των 90’s και, είτε από σπόντα είτε από μια έξυπνη δόση ειρωνείας, αντικατοπτρίζει ιδανικά αυτήν ακριβώς την αίσθηση, ότι αυτή την ταινία, με τις απαραίτητες παραλλαγές ασφαλώς, την έχουμε δει και ξαναδεί εδώ και χρόνια. Το όλο σενάριο του «ξεπεσμένος πρώην επιτυχημένος αστός βρίσκεται από σπόντα σε μια μικρή πόλη και συναντά την ευτυχία» όντως θυμίζει κάτι από τις «Δυνατές Πάπιες» με τον Εμίλιο Εστεβέζ και το «Doc Hollywood» με τον Μάικλ Τζ. Φοξ, ενώ το ίδιο ακριβώς μοτίβο συνεχίστηκε από ορισμένους και στη νέα χιλιετία. Για παράδειγμα, το 2007, είδαμε μια χαριτωμένη αισθηματική κομεντί στην οποία ένας πάλαι ποτέ επιτυχημένος pop star που έχει στερέψει από ιδέες και καριέρα, αναγκάζεται να γράψει απρόθυμα και κατά παραγγελία ένα εμπορικό τραγούδι για μια teen star και κατά τη διαδικασία αναθεωρεί τη ζωή του… Η ταινία λεγόταν «Music and Lyrics», σκηνοθέτης και σεναριογράφος ο Μαρκ Λόρενς και πρωταγωνιστής ο Χιου Γκραντ. Χμμμ… Όχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού, ούτε περί déjà vu και όχι, δεν κάναμε κατά λάθος copy / paste τους τίτλους και την περίληψη της προκειμένης ταινίας: ουσιαστικά, ο Μαρκ Λόρενς πήρε τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή και τον έβαλε σε μια παραλλαγή προηγούμενής τους συνεργασίας, ένα είδος «rewrite», δηλαδή (αχ, η ειρωνεία!).
Όχι πως η εν λόγω ταινία δεν είναι ψυχαγωγική στα σημεία της. Ναι, ο Γκραντ παίζει για άλλη μια φορά τον κουρασμένο γόη που προσπαθεί να παραμείνει νέος μέσα από βραχύβιες και επιφανειακές σχέσεις με κοπέλες τριάντα χρόνια μικρότερές του μέχρι να γνωρίσει μια γυναίκα πιο κοντά στα χρόνια του, που θα τον κάνει να ανακαλύψει την αληθινή γοητεία αυτής της ηλικιακής φάσης του και θα τον εμπνεύσει για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στα πράγματα που μετράνε αληθινά σε αυτήν (παύση για ανάσα). Ομολογουμένως, βέβαια, παραμένει απολαυστικός σε αυτό το είδος ρόλου που, ουσιαστικά, καθόρισε την ταραχώδη καριέρα του, με τη στήριξη μιας γερής ομάδας συμπρωταγωνιστών. Η Μαρίσα Τομέι είναι συμπαθέστατη ως η «μεσήλιξ» αλλά υπεραισιόδοξη φοιτήτρια που εμπνέει τον κεντρικό ήρωα να ωριμάσει, ενώ ο φετινός θριαμβευτής των βραβείων ανδρικής ερμηνείας για το αριστουργηματικό «Χωρίς Μέτρο», Τζ. Κ. Σίμονς, υποδύεται εδώ έναν από τους «καλούς» δεύτερους ρόλους, έχοντας τουλάχιστον το προνόμιο να έχει τις πιο επιτυχημένες ατάκες της ταινίας.
Κατά τα άλλα… μια από τα ίδια. Η ίδια συνταγή rom-com που βλέπουμε ξανά και ξανά, η ίδια γνώριμη εξέλιξη των χαρακτήρων, παρόμοιοι δεύτεροι χαρακτήρες που είτε μένουν απλά υπανάπτυκτοι είτε υπάρχουν μόνο για το comic relief της υπόθεσης, γλυκερές αναφορές στο παρελθόν (ο ήρωας έχει έναν νεαρό γιο από τον οποίον έχει αποξενωθεί αλλά θα βρει κάποια στιγμή το κουράγιο να ξανακάνει επαφή – οποία έκπληξις!), κι ένας σκηνοθέτης / σεναριογράφος που ίσως θα έπρεπε, τελικά, να πάρει το παράδειγμα του ήρωά του (ή των μαθητών τού ήρωά του) και να πάει σε κανένα μάθημα δημιουργικής γραφής μήπως κι εμπνευστεί να γράψει τίποτα καινούργιο αντί να αναμασά παλαιότερες ταινίες άλλων ή, ακόμα πιο λυπηρά, δικών του. «Must try harder, Mr. Lawrence», όπως μάλλον θα σημείωναν οι καθηγητές του.