του Ηλία Φραγκούλη

Εσύ, από την άλλη, θα θελήσεις να… πάρεις τα βουνά! Λογικά. Ειρωνεία, βέβαια, να ομιλώ περί λογικής για τούτη τη σουηδική κωμωδία, της οποίας η σουρεαλιστική πλοκή ξετυλίγεται μέσα από το συμβάν του τίτλου αλλά και διάφορα flashback του κεντρικού ήρωα, που συναντήθηκε στον πολυετή βίο του και με μερικές σημαντικές προσωπικότητες της Ιστορίας. Και πάλι, όμως, ο μόνος δρόμος είναι… τα βουνά.

Βασισμένο στο ομώνυμο (και κατά γενική ομολογία διασκεδαστικό) best seller του Γιόνας Γιόνασον, το φιλμ καταπιάνεται με την περίπτωση κάποιου Άλαν Κάρλσον, ενός ορφανού τυχοδιώκτη που αγαπούσε… τις εκρήξεις και η μοίρα τον έφερε στον δρόμο τού Φράνκο, του Τρούμαν ή και του Στάλιν (γεωγραφική αιτιολόγηση δεν υφίσταται, τα «καλά» τού σουρεαλισμού…), για να βρεθεί εντελώς άδοξα, στα εκατοστά του γενέθλια, να στέκει σχεδόν εγκλωβισμένος στο δωματιάκι ενός οίκου ευγηρίας δίχως κανένα αύριο.

Το πήδημα του τίτλου δεν είναι εκτός πραγματικότητας (από το ισόγειο…), αλλά η εκκεντρική συνέχεια, η υποπλοκή με το οργανωμένο έγκλημα (βλέπε την κλεμμένη βαλίτσα με τα χαρτονομίσματα), το μπαλαφαροειδές χιούμορ στα πισωγυρίσματα του χρόνου (ειλικρινά, στο κομμάτι με το σχέδιο απόδρασης του ήρωα και του πανηλίθιου δίδυμου αδελφού τού Αϊνστάιν από σταλινικό gulag τερματίστηκε και η αντοχή και η ανοχή μου) και οι άκυροι δεύτεροι χαρακτήρες, σταδιακά, θα κάνουν κι εσένα να ψάχνεις… για ένα παράθυρο! Για τη Σόνια τον ελέφαντα, δεν έχω να δηλώσω κάτι.

Αβυσσαλέο σε διάρκεια (όπως και ο τίτλος του), το φιλμ δεν λειτουργεί ως σάτιρα, αναζητά διαρκώς κάποια κωμικά άλλοθι (μερικές από τις σκηνές θανάτων, φόνων ή «ατυχημάτων» πετυχαίνουν τον μακάβριο στόχο τους) και σίγουρα προκαλεί την αμηχανία όταν μαθαίνεις πως έσπασε ταμεία στη Σουηδία. Μπορεί και να μην ήταν καλή η μετάφραση, τι να πω…