της Βικτωρίας Μιχαήλ

Φαντα(σιώ)σου μια πιο ανάφτρα εκδοχή του περσινού γαλλικού «Μια Τυχαία Συνάντηση», αλλά με την ηρωίδα σε… «Nymph()maniac» φάση, τηλεοπτικά βοηθήματα made in «Californication» και το θεραπευτικό je ne sais quoi του ελληνικού «Το Έτερον Ήμισυ». Αυτό που ακούγεται όργιο είναι η απολαυστικότερη στάση (ναι, απολαυστικότερη και από την ταινία που της έβγαλε το όνομα, το «Venus Beaute – Ινστιτούτο Ομορφιάς») στην οποία σου κάθεται η συνήθως φιφατζού Τονί Μαρσάλ – και πάλι, όμως, είναι αδύνατο να είσαι σε άρνηση για την ψιλοξεπέτα με την οποία βλέπεις χαρά στα σκέλια σου, σ’ αυτό το χρονικό μα εσωτερικών τραυμάτων, μα εξωτερικών ερεθισμάτων ιλαρών προσκομμάτων ψυχή τε και σώματι σμιξίματος (κι από πίσω μάχης των φύλων) 40φεύγα κελεπουριών σε πηγαία αμοιβαία έλξη, που φλερτάρει κάπως πρόστυχα ευτράπελα και με το μάτι στην παθολογία και τη συμπτωματολογία του εθισμού στο φίκι φίκι, αλλά και με τις 40 Αποχρώσεις του Γκρι του coupling στην μπουρζουά Πόλη του Φωτός.

Η αφέντρα auteur, με τρεις αρσενικούς και μία θηλυκιά παρτενέρ στην πένα, μπανίζει όχι ξετσίπωτα αλλά αβρά σκαμπρόζικα και ακομπλεξάριστα την πορεία των δύο δυνάμει πιτσουνακίων προς την έκσταση ενός κοινού κρεβατώματος σ’ ένα παλιό καλό δομικό τριολέ εναλλασσόμενων πρακτικών: τα ιατρικά ραντεβού (όπου η πηγαία ελευθεριότητα της άνευ πτυχίου hot δρος Ρουθ «λύνει» τους ασθενείς), τη μαζί-δεν-κάνουμε-και-χώρια-δεν-μπορούμε διεπαφή των «ανωμάλων» (όπου αντι-στερεοτυπικά η γυναίκα γίνεται κυνηγός, μια φραντσέζα Σαμάνθα αυτού του «Sex and the City»), τις κατά μόνας και με τρίτους οικείους, γενετήσιες και μη ηδονές ή η στέρηση / ματαίωση των τελευταίων – όπου το, θωπευτικό με σκοπό τη συναισθηματική στύση ενόψει της ένωσης του ντουέτου, χειρογλύκανο σιλουετών & καταστάσεων αποδεικνύεται και πιο… ασήκωτα γυμνό (η ηλικιωμένη μαμά του μπήχτη πρωτάρα στο διαδικτυακό draguer, το γλυκόξινο τραπέζι chez μπάρμπα της λεγάμενης).

Ο σομιές, παρότι τρίζει ανεπιθύμητα σε χαριτωμενιές μεταξύ της ελαφριάς φάρσας αστικών ηθών και του κωμειδυλλίου αντιξοοτήτων και στις δύο έτερες περιπτώσεις (στην πρώτη με τους δύο gay στους psy, στη δεύτερη στον οργασμό τής μαμζέλ μας κατόπιν ενός απλού φιλιού απ’ τον μορφονιό στα όρθια εις επήκοον ενός ταξιτζή προτού την… πάρει), έχει τη γλύκα του. Γιατί οι animation τίτλοι αρχής είναι άχαστα προκαταρκτικά, η γλωσσίτσα κάνει τα κόλπα της (εντάξει, μετά το χωρατό περί «ιεραποστολικού»), βλέπεις ποικίλματα στο Kama Sutra αφήγησης (μια συνεδρία με τους ήρωές μας απροσδόκητα απ’ την άλλη πλευρά του γραφείου να την πέφτουν στο «Mr. and Mrs. Smith»), σκιρτάς με αρκετούς fluffer ρόλους (on top σίγουρα τα καθολικά ερωτευμενάκια που δοκιμάζουν σχεδόν τα πάντα, με εξαίρεση το κλασικό – φοβού την παρθενορρηξία), το νεύρο τής φυσικού Cialis Μαρσό σχεδόν βάζει κάτω αφενός το τυπολογικό ξανακύλισμά της αφετέρου τα κουνήματα στα οποία την υποβάλλει το στόρι, και τα μουσικά χαδάκια των Κοέν Σολάλ (ο κος Gotan Project) & Σασόλ ντύνουν αισθαντικά το ποτέ ανοικονόμητο ραντεβού.

Putain, κι ο Θάνος Ασκητής θα συμφωνούσε ότι υπάρχει κάτι πολύ αληθινό και διακριτικό στον τρόπο με τον οποίο, εν τη ρύμη του λόγου και χωρίς «ζουμιά», η δραματουργία διεισδύει στα οικογενειακά τραγικά αίτια της καθεμιάς απ’ τις «αυτός / αυτή» περιπτωσάρες μας. Αν μόνο δεν υπάκουε συχνά ημιαδέξια στις ορμές της να πάει παρακάτω (κι από κει πιο παρακάτω). Quoi? Το ευθυμογραφικό σπέρμα στις crowd-pleasing ωοθήκες κατά την εξέταση της σαλπιγγίτιδας της συντροφικότητας (ιδέ το «Την έχω μικρή, πες μου γιατρέ;» γκαγκ). Το πασπάτεμα περσόνων (μια παρτούζα σε παρτάρα με πιπίνια, που… στέλνουν τον «νηστεύοντα» λεβέντη μας ίσαμε το Βέλγιο). Και την ανταλλαγή μη σάρκινων, μη ζωτικών σούξου μούξου, συχνά σαλιάρικα (εδώ είναι ο Μπριέλ που ιδρώνει κλοουνίστικα) προ της ανταλλαγής, en fin, ζωτικών υγρών των καμαριών μας στο στραβόχυμα adieu. Έχουν επενεργήσει κόντρα οιστρογόνα και το Botox στη μάπα της ακατάλληλης Σιλβί Βαρτάν, μια «ξυπνάς μέσα μου το ζώο» (κυριολεκτικά, όμως!) σεκάνς ονειροφαντασίας σε bar που το πάει τολμηρά αλλά άβγαλτα αλλού, η πεσμένη μπαταρία στον δονητή υπέρ του γάμου ενός cameo του Ζαν-Πιερ Μαριέλ, πολύ θέλω να ξεκαψώσω; Διάγνωση: μ’ αυτά τα 35mm σκιρτάς, αλλά σε αφήνουν κι ανικανοποίητη την κοπέλα – τον άνδρα ακόμα πιο πολύ. Une fois, ναι. Mais, ailleurs για το άλλο σου μισό…