FreeCinema

Follow us

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ (2014)

(BANDE DE FILLES)

  • ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σελίν Σιαμά
  • ΚΑΣΤ: Καριτζά Τουρέ, Ασά Σιλά, Λίντσεϊ Καραμό, Μαριετού Τουρέ, Ιντρισά Ντιαμπάτ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Νεαρή κοπέλα εγκλωβισμένη στη ζωή που επιβάλλει η οικογένεια και το ghetto προσπαθεί να αλλάξει τους κανόνες και την ίδια της την πορεία, όταν γνωρίζει τρία ανεξάρτητα κορίτσια, τα οποία ίσως να είναι ο δρόμος για την απόδρασή της. Είναι, όμως, αυτός ο δρόμος ο σωστός;

Στον κινηματογράφο, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αντίστοιχες περιπτώσεις μόνο από την ανδρική πλευρά. Το αγόρι που νιώθει εγκλωβισμένο μέσα στο οικογενειακό του status quo, η επιρροή των συμμοριών, το προσωπικό ταξίδι αναζήτησης, τα λάθη, η αναζήτηση, η αυτοανακάλυψη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το κορίτσι είναι απλά ένας φορέας αλλαγής, ένας παράγοντας που μπορεί απλά να ανακατέψει τα στάσιμα νερά και να ωθήσει τον ήρωα στο επίπεδο στάδιο της πορείας του. Ποιος θα το φανταζόταν, ενδεχομένως, ότι αυτό το κορίτσι μπορεί να βιώσει την ίδια ιστορία;

Η Σελίν Σιαμά πραγματοποιεί ουσιαστικά το αυτονόητο. Κάνει οικουμενική μια αρχετυπική ιστορία ενηλικίωσης και αποδεικνύει ότι το προσωπικό ταξίδι προς τα εκεί αφορά εξίσου τα δύο φύλα χωρίς να προσφεύγει σε στερεοτυπικές προσεγγίσεις και απλοποιήσεις. Η ιστορία τής Μαριέμ δεν προσπαθεί να ανακαλύψει τον κόσμο αλλά να περιγράψει την ηρωίδα με σαφήνεια, να την προσεγγίσει με τρυφερότητα και, τελικά, να προσπαθήσει να καταλάβει τις επιλογές της χωρίς να την κρίνει. Εξάλλου, η ιστορία της είναι οι χαρακτήρες. Γι’ αυτό και η αφήγησή της βασίζεται περισσότερο στις εικόνες παρά στους εξομολογητικούς ή επεξηγηματικούς διαλόγους. Από τις πρώτες ήδη σκηνές, με «Τα Κορίτσια» να αφήνουν το γήπεδο για να επιστρέψουν σταδιακά μία-μία στο σπίτι τους υπό τη συνοδεία ηλεκτρονικής μουσικής και τα στιγμιότυπα εκτός σχολείου όπου η κάθε κοπέλα υιοθετεί το παρατσούκλι που εκδηλώνει τις ενδότερες επιθυμίες της μέχρι τις πιο έντονες σκηνές διαμάχης μεταξύ τους αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό, η ματιά τής Σιαμά δεν είναι παρεμβατική και διατηρεί ψύχραιμα την απόσταση που χρειάζεται από το αντικείμενό της, δίνοντας, όμως, σημασία στις λεπτομέρειες και αφήνοντας, ταυτόχρονα, να γίνει η εμφανής η συμπάθειά της και η ελπίδα της να πάνε όλα καλά στην ηρωίδα της.

Αυτό διαφαίνεται σε κάθε στάση τής λίγο-πολύ γνώριμης διαδρομής: τα προβλήματα στο σχολείο, η επανάσταση στο σπίτι, οι νέες φιλίες, ο πρώτος έρωτας, οι τριβές στις ανθρώπινες σχέσεις, οι πρώτες ευθύνες περνούν μπροστά από τον φακό τής Σιαμά με εξαιρετική ευαισθησία, προσπαθώντας να εξομαλύνουν τις εξάρσεις και, αντιθέτως, να ενισχύσουν τις ήσυχες στιγμές. Γι’ αυτό και η αφήγησή της προσπερνά με ταχύτητα σημεία που στα χέρια άλλων σκηνοθετών θα αποτελούσαν κομβικά σημεία τής εξιστόρησης (όπως η σύγκρουση με την οικογένεια και η απομάκρυνση της Μαριέμ), ενώ αφιερώνει χρόνο σε φαινομενικά μη καίριες στιγμές, οι οποίες, όμως, αποδεικνύονται οι πιο κρίσιμες στη σκιαγράφηση και την εξέλιξη των ηρωίδων της. Ενδεικτικά, στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, η σκηνοθέτις αφήνει τις ηρωίδες της να ερμηνεύσουν εξολοκλήρου το «Diamonds» της Ριάνα, από το εκτενές κοντινό στο πρόσωπο της Μαριέμ μέχρι το ενθουσιώδες φινάλε τού τραγουδιού εν μέσω πηγαίας, έστω και παροδικής ευτυχίας, χωρίς να την ενδιαφέρει το πριν ή το μετά. Αυτή η σκηνή και όχι οι πολλαπλές αποτυπώσεις των καθημερινών τους αντιθέσεων με τα υπόλοιπα μέλη της γειτονιάς είναι που αποκαλύπτει κυρίως την ανάγκη των κοριτσιών να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και να νιώσουν καλά οι ίδιες με αυτόν, καθώς ο καλλωπισμός τους δεν γίνεται για τα μάτια ενός αγοριού ή οποιουδήποτε άλλου εξωτερικού παράγοντα αλλά παραμένει στο πλαίσιο ενός δωματίου στο ξενοδοχείο, στον δικό τους κλειστό κύκλο, με τα ρούχα να διατηρούν ακόμα πάνω τους τον αντικλεπτικό μηχανισμό. Οποιαδήποτε επιπλέον εξήγηση των επιδιώξεών τους θα ήταν απλά περιττή.

Αυτή η ειλικρινής προσέγγιση, σε συνδυασμό με μια εμφανή, συνεχή προσπάθεια να αψηφά τις τυπικές κατηγοριοποιήσεις (η Μαριέμ δεν θέλει να ακολουθήσει την πορεία που βλέπει γύρω της ως μονόδρομο ακόμα κι όταν η ροή την παρασέρνει προς τη λάθος κατεύθυνση), είναι που κάνει την ταινία να αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο ως φιλμ αλλά και ως κοινωνιολογική τοποθέτηση. Δεν είναι απλά ρεαλιστικό σινεμά, είναι σινεμά που προσπαθεί να ερμηνεύσει την κοινωνική πραγματικότητα και να ακολουθήσει ανθρώπους που δεν ανήκουν αποκλειστικά στις επιβεβλημένες φόρμες, στον δρόμο προς την κατάκτηση του δικού τους χώρου. Προς τιμήν τους, «Τα Κορίτσια» δεν είναι ακόμη μία συνηθισμένη ταινία για τα ghetto και τους κινδύνους της ενηλικίωσης. Αντιθέτως, αποτελεί μια ιδανικά κινηματογραφημένη περίπτωση εσωτερικής ανακάλυψης και ενδυνάμωσης. Και αυτό, τελικά, είναι το καλύτερο εφόδιο για την ουσιαστική ενηλικίωση.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Σύγχρονο ευρωπαϊκό σινεμά, μοντέρνο χωρίς να είναι «δήθεν» και διαχρονικό χωρίς να «κραυγάζει» παλιομοδίτικο. Η Σιαμά γνωρίζει πώς να σταθεί δίπλα στις ηρωίδες της χωρίς να τους «χαϊδεύει» τα αυτιά, πώς να διαχωρίζει το δράμα από τη μιζέρια και πώς να αποκαλύπτει το ουσιαστικό χωρίς να είναι βαρύγδουπο. Σίγουρα έχεις ξαναδεί την ίδια ιστορία, όμως μια τέτοια προσέγγιση είναι όχι μόνο αναζωογονητική αλλά και αναγκαία για να διατηρήσει τη σημασία της. Σαφώς και δεν είναι για το ανυπόμονο κοινό των αμερικανικών mainstream παραγωγών αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Μη σε τρομάζουν τα γαλλικά, αν η ταινία ήταν αγγλόφωνη θα ήταν ήδη στην λίστα σου με τα «Προσεχώς».


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.