του Άγγελου Μαύρου

Αρκετοί παρλάρουν για Σκορσέζε. Στην ουσία το φραντσέζικο και λίγο πιο πολιτικοποιημένο παιδί τού νεοϋορκέζικου «Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία», μολονότι στα μαρσεγέζικα και καρδιάς των seventies ίχνη τής κατώτερης συνέχειας του classic τού Φρίντκιν, το πρώτο αυτοδύναμο (κυνηγήστε και τη χακεράς-εναντίον-κρατικής-και-καλά-τρομοκρατικής-συνωμοσίας συνσκηνοθεσία του, «Aux Yeux de Tous») μυθοπλαστικό κρούσμα ενός μέλους της κινηματογραφικής σπείρας Kourtrajmé (αρχηγός εκεί ο μικρός Γαβράς) επί ώρα καρφώνεται εκνευριστικά… χτυπητά ως τίποτα περισσότερο από ένα α λα Ντε Πάλμα κρησφύγετο. Όπου και η κολεγιά της εμιγκρέ ρίζας καθαρμάτων, του στην κόψη των 70’s – 80’s clubbing διακόσμου και μοτίβου, της σαμποταρισμένης από την έ(λ)ξη της παρανομίας απόπειρας του ήρωα (εκεί ο κακός, εδώ ο καλός) να ξεκόψει απ’ τη βρώμα πριν το πληρώσει ακριβά του «Υπόθεση Καρλίτο», με τα μα μου μονάδας «οργάνων», τον δάκτυλο λέρας στα ανώτατα κλιμάκια Αρχών, τη χαλυβδωτικής για τον chief επενέργειας απώλεια προσώπου – κλειδιού των retro «Αδιάφθορων».

Προσθέστε ένα je ne sais quoi τού «Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος» (τα επίκαιρα, τα τρικολόρ φυσικά ντεκόρ) και το εκδίδω προσωπικά το ένταλμα έρευνας για τον θεατή, χάρη στο ύστερο δεύτερο μισό στο οποίο σακουλιάζει την προσοχή ο Σεντρίκ Χιμένεζ. Μ’ ένα διεστιακό (αυτοί κι εμείς, policier και υποκόσμου) polar fiction παρακολούθησης του πραγματικού, ιστορικού, ως εσχάτων πολέμου ένθεν κακείθεν του νόμου περί την πολυπλόκαμη μπίζνα της ντρόγκας στην πόλη του Ζαν-Κλοντ Ιζό και του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν τρεις δεκαετίες πριν. Δεν πουλάει καλά προστασία αρχικά ο κόσμος της νύχτας, με τα στάνταρ όπλα: κατόπιν κοντρίτσας on the job bonding και ψυχοσωματικής βασάνου «βεντάλιας» (ο λιγομίλητος, ο μπεκρής κτλ.) διωκτών, good times και modus operandi ξεγλιστρήματος συνδικάτου παλιόμουτρων, procedural αμφοτέρων εναντίον του εχθρού, βαλτών συν προσωπικών ζοριών ηγετικών μορφών. Φταίει και το γύρισμα των σκηνών με γραμμική σειρά, που αρχικά στερεί από τους… άψητους Ντιζαρντέν και Λελούς (η πλειονότητα των ρέστων είναι αναλώσιμη) το μπαγλάρωμα των πολύκροτων χαρακτήρων τους, Πιερ Μισέλ και Γκαετάν Ζαμπά; Πολύ πιθανό.

En tout cas, από το μπαξίσι στο bar (η Μαφία προσπαθεί να προσεταιριστεί την αρσενική νέμεσή της. Πώς θα αντιδράσει αυτός;) και μετά, όμως, γίνεται η εκπυρσοκρότηση. Breaking Bad, μπαίνεις κι εσύ στη σπείρα. Η οποία, χάρη στο γέμισμα του revolver πλοκής και στους 2 ρολίστες, επιτέλους ταμπουρωμένους στα άντρα τους, σου περνάει χειροπέδες σε σεκάνς όπως η κατάρρευση του… The Artist στον τηλεφωνικό θάλαμο, το μαγκιόρο πρώτο τετ-α-τετ των δύο αντιπάλων και η εκδίκηση του «Τρελού», του κατά τα άλλα ριγμένου Μπενουά Μαζιμέλ σε channeling Ντε Νίρο ως Καπόνε με καμπάνα. Το δόξα πατρί, πάντως, βρίσκει ο Σιρίλ Λε Κοντ που δικαιούται να φωνάζει στα Σεζάρ Β΄ Ρόλου 2015 για το «φάγωμά» του, ενώ το synthesizer κοντσέρτο για πολυβόλα τού Γκιγιόμ Ρουσέλ γαζώνει με σιγαστήρα τα σωτήρια ατμοσφαιρικά ημιτόνια, με μουσικό σωματοφύλακα τα στιγμιότυπα παρτάρας στην disco Krypton, όπου οι Venus Gang, οι Blondie και η Κιμ Γουάιλντ γίνονται α λα «Κακά Παιδιά» και «Casino» (εδώ ο Μάρτι, d’ accords) αξέχαστο χαλί από tubes της μεγάλης ζωής, των συναλλαγών, του «λουκιού» των κοντραμπατζήδων της ζουζούς.

Ένα «δόσιμο», ένα μπουζούριασμα, το κόστος ζωής της τροχαίας εκτέλεσης ενός «συμβολαίου» κι ένα «τα ψέματα τέλειωσαν» καραούλι γράφουν, έστω με όχι διατρητικά πυρά métier και κάπως σεσημασμένη πένα τεκταινομένων, αλλά αφηγηματικά δικτυωμένα, χορταστικά τον επίλογο αυτής της υπόθεσης – όχι φυσικά και του διηπειρωτικού εμπορίου ηρωίνης, που απλώς έκτοτε άλλαξε κέντρα παραγωγής και διαμετακόμισης. Έχει προηγηθεί, και έπεται, το «χώσιμο» (ονομαστικά, σταμπαριστικά, με ειδησεογραφία για το πέρασμα της χώρας από τον Ντ’ Εστέν στον Μιτεράν) στην εξωνητέα από τη «σκόνη» τρόικα: Τοπική Αυτοδιοίκηση και Κυβέρνηση, μπασκίνες, δικαστικοί. (Και) comme ça, «Ο Άνθρωπος από τη Μασσαλία» τη βγάζει καθαρή. Άντε, «γίνε» βαποράκι…