του Ηλία Φραγκούλη

Εφετζής, σεναριογράφος με έφεση στο συγκεκριμένο genre και για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα ως σκηνοθέτης, ο Στάιλς Γουάιτ χρησιμοποιεί αυτό το κλασικό επιτραπέζιο πνευματιστικού αλφαβητισμού ως όχημα για να κάνει «παιχνίδι» με τις νεότερες γενιές που αρέσκονται στα κινηματογραφικά «μπου», αλλά τα… hi-tech gadgets τους μάλλον δεν τους επέτρεψαν να γνωρίσουν τα… σκιαχτικά χαρίσματα αυτού του τόσο «αθώου» πίνακα. Εννοείται πως οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τού τρόμου και του μεταφυσικού θρίλερ (οι οποίοι γνωρίζουν σχεδόν όλες τις φιλμικές εμφανίσεις των Ouija boards, από το νοσταλγικά ατμοσφαιρικό «The Uninvited» του 1944 μέχρι σήμερα) δεν είναι το target group τούτης της ταινίας…

Το μοτίβο αναμειγνύει στοιχεία από φιλμ τρόμου με δαιμονικά πνεύματα που κρύβουν ένα σαδιστικά βασανισμένο, θνητό παρελθόν, σε συνδυασμό με το ξεκλήρισμα των αναλώσιμων teen ηρώων (τύπου «Βλέπω το Θάνατό σου»), οι οποίοι δεν υπάκουσαν πιστά τις εντολές του παιχνιδιού και κάλεσαν στη δική μας διάσταση μια κάποια οντότητα αφυπνισμένου κακού, χωρίς να… «κλείσουν την πόρτα» στα μούτρα της!

Φυσικά, το επεξηγηματικό μέρος της πλοκής θα μας οδηγήσει μέχρι το τοπικό άσυλο, το σπίτι της νεκρής φίλης κρύβει τη δική του ιστορία και οι φονικές του αναμνήσεις θα ξαναζήσουν μέσα από τους εκδικητικούς θανάτους των νεαρών πρωταγωνιστών, μέχρι τη δυσοίωνη, τελική σύγκρουση των τελευταίων επιζώντων με το πνεύμα του κακού (που μπορεί και να μην είναι μονάχα ένα…). Η αρχική σεκάνς με το κρέμασμα φέρνει αναμνήσεις από «Suspiria», αλλά τα πράγματα εδώ είναι… PG-13 και αναίμακτα, διότι το προϊόν πρέπει να καταναλωθεί από teens, δε θα λέμε συνέχεια τα ίδια πράγματα…

Υπάρχουν πετυχημένες σεκάνς που θα προκαλέσουν ανατριχίλες στους μη μυημένους θεατές, το σασπένς στα πιο… ύπουλα σιωπηλά μέρη του φιλμ λειτουργεί καλύτερα από το θορυβώδες μιξάζ ή τα αναμενόμενα ξαφνιάσματα των whip pans της κάμερας και, αν εξαιρέσεις την υποχρεωτική «λογοκρισία» του rating (που έδειξε αρκετά χαλαρό στην περίπτωση του οδοντικού νήματος…), ο «Πίνακας Πνευμάτων» πλήττεται κυρίως από το μπέρδεμα της αφήγησης στη λύση του μυστηρίου και το γεγονός ότι οι… ανθρώπινες απώλειες στο φιλμ είναι σχετικά περιορισμένες αριθμητικά (αλλά, διάβολε, πόσους να έβαζαν να παίξουν με ένα Ouija board, εντάξει, κατανοητό…).

Η εισπρακτική καριέρα της ταινίας στις ΗΠΑ εξασφαλίζει σίγουρα ένα sequel, άρα καλό θα ήταν να θυμάσαι τους κανόνες του παιχνιδιού, που ελπίζω να… μην τηρήσουν με ωριμότερη σκέψη (και καλύτερους φόνους!) τα επερχόμενα θύματα (αλλά και οι παραγωγοί) του «Ouija».