του Άγγελου Μαύρου

Αντιμετωπίζει μια κρίση, σε μεγαλύτερο βαθμό ρευστότητας σε μικρότερο αξιοπιστίας. Αλλά θα έχεις σίγουρα κέρδη, αν δεν καταστήσεις ληξιπρόθεσμο αυτό το σύνθετο (ακόμη περισσότερο, αν δεν έχεις μια στοιχειώδη επαφή με τον μικρόκοσμό του) προϊόν, στο ταμπλό κάπου μεταξύ του omnibus «Freakonomics» των Γιούινγκ, Γκίμπνι κ.ά. και του «Το Πορτρέτο Ενός Οικονομικού Δολοφόνου» του Στέλιου Κούλογλου. Καθώς σ’ αυτό το εξομολογητικό τού εργασιακού ισολογισμού του ανφάς golden boy και «Insider» αποκαλυπτήριο του modus operandi των τραπεζών – Λεβιάθαν των αγορών, «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ» μέσα σου φχαριστιέται αποδόσεις.

Πρώτα απ’ το κεφάλαιο διάνοιας, κατάρτισης και knack στις πωλήσεις (εν προκειμένω και των εμπειριών του) τού εκμυστηρευτή ξεναγού σου, Ράινερ Φος, που διατείνεται νηφάλια ότι σε μια καλή μέρα έβγαλε περισσότερα για πάρτη του απ’ ό,τι ο πατέρας του σε ολόκληρη τη ζωή του, μιλά παραστατικά για την ανάποδη… πυραμίδα τής The Bank Job κονόμας, και λέει στο σκηνοθέτη συνωμοτικά «κλείσε το μαγνητόφωνο» όταν πρέπει να καρφώσει λεπτομερώς θεσμικό «αεροπλανάκι».

Κι ενώ το κεφάλαιο αυτό τοκίζεται στα swaps λήψεων εντός chic χώρου – φαντάσματος (σε χρόνια ξενοίκιαστο γραφείο αίθουσας συναλλαγών στη Φρανκφούρτη, με θέα σε κτήρια – κολοσσούς τού επαγγέλματος), βλέπεις στο τερματικό σου παραδειγματικά τα δάνεια ή τα παράγωγα αφήγησης: από την ανάκριση των επικεφαλής της Goldman Sachs απ’ τη Γερουσία των ΗΠΑ και τα ρεπορτάζ για τον trader – καταστροφέα Ζερόμ Κερβιέλ, μέχρι το mini κραχ της Ταϊλάνδης και το τηλεοπτικό διαφημιστικό spot τής Commerzbank.

Οι περικοπές είναι αναπόφευκτες: αν δεν μπορείς τη γερμανική γλώσσα θα έχεις μεγάλες ζημίες, το ίδιο και αν δε σκαμπάζεις γρυ απ’ το σύμπαν τού finance. Κυρίως, χρειάζονταν δε χρειάζονταν, δεν έχουν ληφθεί μέτρα στήριξης στην άνευ αντιλόγου ρύθμιση του σε δόσεις μπούρου μπούρου τού πρώην yuppie, η ευφραδής ειλικρίνεια (όπως για την αποκοπή τού premium dealer «αέρα» απ’ τον έξω κόσμο), αν μη τι άλλο, του οποίου σε κρατάει στο γκισέ του. Λιανά: γίνεσαι μέτοχός του άνετα, η τελευταία πενταετία σ’ έχει στρώσει γι’ αυτό. Θ’ ακούσεις και για την Ελλάδα (ο τυπάς μάς βγάζει grosso modo λάδι, για τη Γαλλία τρέμει μια περίπτωση φαλιμέντου), βρε. Αλλά το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορείς, πλέον, να καταθέσεις τον πενιχρό οβολό σου. Βάλ’ τα κάτω και…