του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν είναι εύκολο με την πρώτη να καταλάβεις ότι ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το «Strawberry Fields Forever» των Beatles, αλλά η εισαγωγή της φροντίζει να σε βάλει αμέσως μέσα στο κλίμα, με αρχειακά video για την παγκόσμια, τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος. Στην επόμενη σκηνή γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή, τον Αντόνιο. Η εξωτερική του εμφάνιση δε δείχνει με τίποτα ότι μπορεί να είναι fan του group. Φαλακρός, χοντρούλης, με κουστούμι και γυαλιά, δείχνει μεγαλύτερος και άλλης νοοτροπίας και γούστου. Είναι, όμως, από τους φανατικότερους οπαδούς των «Σκαθαριών» και στην τάξη μαθαίνει αγγλικά στους μαθητές του μεταφράζοντας τα τραγούδια τους. Αισθάνεται ότι «καταλαβαίνει» το Λένον όταν τραγουδάει «Help!» και αναστατώνεται μόλις μαθαίνει ότι το ίνδαλμά του βρίσκεται στην Ισπανία για να γυρίσει μια ταινία (το «How I Won the War» του Ρίτσαρντ Λέστερ, έστω κι αν δεν αναφέρεται ως τίτλος).

Παράλληλα, παρακολουθούμε δύο ακόμη ιστορίες: Της Μπελέν, την οποία έχουν κλείσει οι γονείς της σε ένα σπίτι μέχρι να ολοκληρώσει την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της και του Χουάνχο, ο οποίος αντιδρά στην καταπίεση του αστυνομικού πατέρα του. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους το σκάει και ο Αντόνιο στην πορεία του προς την Αλμερία, τόπο γυρισμάτων της ταινίας του Λένον, θα τους πάρει μαζί του.

Στη συνέχεια θα συμβούν διάφορα γεγονότα, κωμικά και δραματικά, χωρίς ξεχωριστή πρωτοτυπία, σε μια ταινία που έχει να κάνει με την ενηλικίωση, την αυτογνωσία και την πίστη στον εαυτό σου. Ο Αντόνιο δικαιώνεται για την αγάπη του προς το είδωλό του, η Μπελέν και ο Χουάνχο ερωτεύονται και αισθάνονται καλύτερα παρά τα προβλήματά τους. Όλα αυτά, παρά την έλλειψη έκπληξης, κυλούν με ομαλή ροή και τρυφερότητα, κυρίως χάρις στον Χαβιέρ Κάμαρα που παίρνει όλη την ταινία επάνω του.