FreeCinema

Follow us

ΞΟΡΚΙΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ (2014)

(DELIVER US FROM EVIL)

  • ΕΙΔΟΣ: Αστυνομικό Θρίλερ Τρόμου
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σκοτ Ντέρικσον
  • ΚΑΣΤ: Έρικ Μπάνα, Έντγκαρ Ραμίρες, Τζόελ ΜακΧέιλ, Ολίβια Μαν, Κρις Κόι, Σον Χάρις, Ντόριαν Μίσικ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Κακοποιημένη σύζυγος, παραλίγο παιδοκτόνος μουρλέγκω σε ζωολογικό κήπο και φευγάτος φρίκουλας συνδέονται αλλόκοτα ως τρόικα υποθέσεων από έμπειρο μάγκα των Ειδικών Δυνάμεων της NYPD στο Μπρονξ. Γιατί alternative πάστορας τον πλευρίζει και ξέρει και πρακτικές αντισατανικές; Γιατί τρώει φλασιές και ακούει φωνές; Το σπιτικό του γιατί απειλούν – ιρακινοί και προσωπικοί – δαίμονες του εψές; Εμ… Τζέρι Μπρουκχάιμερ, κόψε τις παπαριές;

Έπρεπε να είχαμε καταλάβει τι κόλαση μας περίμενε εφόσον έκανε και ο προκαθήμενος του σύγχρονου blockbuster δόγματος ταινία R ξανά. Στην οποία το «Se7en» και 666 (εντάξει, αρκετά λιγότερες) ταινίες τύπου «Απεταξάμην» αφρίζουν ομού, αφού ο δεσπότης έφερε έναν χειροτονημένο τού genre ως παπά να διαβάσει, μετά την Έμιλι Ρόουζ, ακόμη μια και καλά πραγματική ανόσια περίπτωση, επί του παρόντος ενός μπεστ-σελερικά εκδιδόμενου μπασκίνα που τα είδε όλα σε περιπολία του. Με τις απαραίτητες, βέβαια, καλλιτεχνικές ελευθερίες (η… φιγούρα του πάστορα είναι εξ ολοκλήρου ουρανοκατέβατη προσθήκη, όπως και το αμαρτωλό ντεσού αυτοφραγγελίου της ανέλιξης) για την καθ-ιέρωσή του σε ένα παραεκκλησιαστικό ψυχολογικό policier μυστήριο φρίκης.

Πολύ θα θέλαμε να προσκυνήσουμε. Ανάθεμα, όμως: ο αγιασμός τα μπούχηξε όλα. Τις υπερπιασάρικες τρέλες αρπαγμένων περσόνων και τα «να το, πετιέται» κρούσματα. Έναν (μάρτυρα – κλειδί & κύριο ύποπτο) που στήνει καραούλι α λα «Το Κοράκι». Την παραμέληση της οικογένειας του ήρωά μας για το δυσοίωνο «καθήκον» και το παραπονάκι συζύγου στην απόξω, που πέφτει στα πατώματα της πλοκής πολύ απότομα (μαρτυρώντας κοψίδι στη μουβιόλα). Τον εξιμπισιονισμό παντογνωσίας τού Εωσφόρου όταν πάρει κεφάλι. Έναν έγχρωμο μπάτσο, που σκάει κι αυτός στο άσχετο 2-3 φορές για να πει την ατάκα του χωρίς να συμμετέχει στα δρώμενα (κι άλλη θυσία στο μοντάζ;). Τη δισκογραφία των Doors, που ξεσκίζεται γελοία ως κάτι σα σπιριτουαλιστικό ηχητικό… MacGuffin (!). Το μηνυματάκι «η βία γεννά βία, λάθος η αυτοδικία, τέκνον μου» στο κλου αποκαλυπτήριας (μιας, συνειδησιακά και δραματουργικά, βαρύνουσας προσωπικής κρυπτοϋπόθεσης) κάθαρσης.

Και όλα αυτά ενώ ο… Κάρλος, σε ισπανικά / λατινικά / αγγλικά, φωνάζει «Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά», αναλύοντας επί τροχάδην τα 6 στάδια του μετιέ του (γιατί γίνεται και του Πουργατορίου το κάγκελο), και νυχτερίδες / μυγάκια σύννεφο από πτώμα / μαϊμούδες / σκυλιά / λιοντάρια / αρκούδες και μια εσταυρωμένη βαλσαμωμένη γάτα έχουν από ώρα εξασφαλίσει ότι θα σε πιάσουν περαιτέρω τα διαόλια σου με το όλο μυστήριο. Είναι κρίμα (στο λαιμό σου), καθώς απ’ τη σελιλοζική Αγία Τράπεζα του Φρίντκιν, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, μεταλαμβάνονται λάου λάου οι σιλουέτες του κλονισμένης αφοσίωσης στον Κύριο αλλά «νιώστη» ρασοφόρου και του κατανοητή τού υπέρτατου κακού γερο-μέντορά του, ρεβιζιονιστικά (και ο φέρων τα άμφια και ο φέρων το γκλομπ έχουν μεγάλα φαρμάκια) κατηχητικά μέσω channeling, για το ντουέτο των εδώ Ανδρών με τα Μαύρα.

Σκοτεινιά στα πρώτα εδάφια, κάποιες τσίτες, το σωστά μυρωμένο splatter (τα εφέ μακιγιάζ και κάποια «σκηνικά» είναι… Σωτήρας) και τρία ρελαντί on the job συν δύο κουνημένα haze στοιχειώνουν (λέμε τώρα), επίσης, στο μάλλον στυλιστικότερο ως σήμερα έγκλημα του Ντέρικσον, ενώ ο άγρια κατειλημμένος Σον Χέιζ συσπάται σχετικά πειστικότερα απ’ όλους τους βαρεμένους εδώ – και η στάνταρ συσσωμάτωση αντρίλας και υποκριτικού κύρους των Μπάνα & Ραμίρες λειτουργεί σε μικρό βαθμό ως αλεξίσφαιρο στην ομοβροντία του βέβηλου. Δεν «Ξόρκισε το Κακό» αλλά το καλό, ωστόσο, αυτή η θεοφοβούμενη, κραυγαλέα μες στα αίματα, δυστυχώς συχνά ακατάληπτη séance. Ύπαγε οπίσω μου…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ό,τι μεφιστοφελικό βγαίνει το κυνηγάς; Η θεία λειτουργία σου. Καμάρια του horror; Μπορεί να προσκυνήσετε scares και σαπίλες, αλλά το «Πιστεύω» αμφιβάλλω σοβαρά αν θα το πείτε. Των CSI; Εδώ ο δέκτης έχει πολύ Παζούζου και στο ανήλιαγο. Arthouse-άς κι αγνωστικιστής; Ουρλιάζεις (απ’ τα γέλια). Σου κόβονται εύκολα τα ήπατα, είσαι και σιχασιάρης; Μακριά, φτύσε και τον κόρφο σου.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.