FreeCinema

Follow us

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (2014)

(THE HOMESMAN)

  • ΕΙΔΟΣ: Γουέστερν
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τόμι Λι Τζόουνς
  • ΚΑΣΤ: Τόμι Λι Τζόουνς, Χίλαρι Σουάνκ, Γκρέις Γκάμερ, Μιράντα Ότο, Σόνια Ρίχτερ, Ντάβιντ Ντένσικ, Τζον Λίθγκοου, Τιμ Μπλέικ Νέλσον, Τζέιμς Σπέιντερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 122'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Νεμπράσκα, ενάμιση αιώνα πριν: 30+ ακούσια γεροντοκόρη, άξια νοικοκυρά και μικροκτηματίας, παίρνει επάνω της την απόφαση κοινότητας να μεταφέρει τρεις τραγικά σαλεμένες συζύγους σε παπαδιά 400 μίλια μακριά. Γλιτώνοντας από λιντσάρισμα σιτεμένο καταπατητή, τον ορκίζει να πάει μαζί της. Αυτή θέλει βοήθεια, αυτός έχει να παίρνει αμοιβή. Με τι κόστος θα αντέξουν (και αν…) «Μέχρι το Τέλος»;

Ο – και διηπειρωτικός – ξεριζωμός, η αμάθεια, η ταξική τάφρος κι η επελαύνουσα κερδαλέα ανθρωποφαγία στον Νέο Κόσμο, καθένα τους δεινών εστία. Η αντρίλα πάνω στη γονιμοποιό γυναίκα βαθιά πληγή & άδικη τιμωρία. Η επαχθώς προς καθυπόταξη γη που κάνει το δικό της κύκλο με εγγενή στη φύση τη βία. Ως – οφθαλμαπάτη παρά υπαρκτό – απάγκιο (αλλά και ο σταυρός που φορτώνει) η Εκκλησία κι εν γένει η θρησκεία. Το δίκιο του ισχυροτέρου που γράφει με αίμα την Ιστορία – κι ούτε ως υποσημείωσή της, της δύσμοιρης καλοσύνης η στράφι σκαπανεία. Τόσο ο όχλος των issues όσο και το… εκτελεστικό απόσπασμα, που τα σπρώχνει σε μια ακόμα αντιηρωική, τώρα αντικέ Φαρ Ουέστ εποποιΐα, κρεμάνε ένα μυθιστόρημα του Γκλέντον Σουόρθαουτ (συγγραφέα και της πηγής του κύκνειου άσματος του Τζον Γουέιν, του διόλου ασυγγενώς ελεγειακού «Με το Χέρι στην Σκανδάλη» του Σίγκελ) στον αντικαλπασμό του, με αναβάτη έναν «Άντρα με τα Μαύρα» στο κατόπιν 9ετίας πέταγμα λάσου του στη σκηνοθεσία, μετά το υπαρξιακό νεογουέστερν «Οι Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα».

Γιατί αντιστρέφοντας έμφυλα το αρχικό κλου διασωστικής γνωριμίας και αμοιβαία συφερτικής συμπόρευσης θεούσας – πιστολά τού «Οι Γύπες Πετούν Χαμηλά» (ακόμη μια ταινία του «genre Ντον») και με το Stetson του να κρύβει περισσότερο ή λιγότερο επιδέξια το πόσο βαρεμένη είναι με τον gentleman Φορντ (το ερυθρόδερμο φόβητρο και επιλεκτικές μικρο-vistas), με τον άτυπτα αμοραλιστή Πέκινπα (μια έξω φρενών εκδίκηση – μπουρλότο), με τον ύστερο Ίστγουντ (η live or die εξιλέωση ενός συρφετού αίροντος ανομήματα) και με το ιψενικό «Κουκλόσπιτο» μαντρωμένο σε μια «Ταχυδρομική Άμαξα» – άσυλο ανιάτων, αυτή η καμπόικη Οδύσσεια περιόδου με την κάνη στραμμένη εναντίον ηθών και θεσμών, διαμέσου του απαραίτητου – δοκιμαστικών πεποιθήσεων, εσωκόσμων και ζωών – χρονικού ακραίων εμπειριών, κάνει οχτάρια (αν και δεν τρώει ποτέ χώμα) επάνω στη σέλα.

Σχεδόν όλες οι σκηνές θηλυκής psycho τρόικας (με μονταρισμένα διάσπαρτα, άβολα ενθετικά έναν δις συζυγικό βιασμό, το σοκαριστικό «μετά» μιας θνησιγένειας και τη βαριά επιλόχεια κατάθλιψη τής τρις χαροκαμένης μικρομάνας ως διαγνωστικές πράξεις του διανοητικού εκτροχιασμού των εγκλείστων στην καρότσα) μοιάζουν «πυροβολημένες», και ως φεμινιστική φροϋδική φιξιόν ιστοριοδιφία και – ιδίως – ως αφήγηση, ανίκανη να κοιλοπονέσει πειστικά συναίσθημα ή ειρμό ρόλων. Και κάνοντας μπαμ σ’ αυτές περισσότερο απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού στο φιλμ, το μη σπιρούνι στα πλευρά ηθοποιών (η Σουάνκ έχει επικηρυχθεί δίκαια εδώ ως ταλέντο και ως το αγορίτσι του «Boys Don’t Cry», αλλά δε συλλαμβάνει «αληθινά» ποτέ τη… φιγούρα της) καθηλώνει το τονικό άτι, που έτσι κι αλλιώς τσινάει – με chief απροβάριστο κι άκρως «τι θέλει να πει ο ποιητής», μάλλον εναντίον του κλήρου, το ντουέτο με τη Μέριλ «για μόστρα» Στριπ στο τέρμινο χρονικού.

Τα χούγια του τρελαμένου ανθρωποφορτίου, εποχούμενοι Ινδιάνοι, άλογα – καβάντζες, ένας απαγωγέας ρεμάλι, πείνα, κομψευόμενοι ξενοδόχοι – καθίκια (στα χείλη των οποίων η αναχρονιστική λέξη – κλειδί «επενδυτές» καρφώνει τη φιλοδοξία του auteur να γενεαλογήσει το καπιταλιστικό παρόν των ΗΠΑ) γίνονται τα action ξεπεζέματα της πλοκής που κινείται χωρίς χάρτη, ενώ εσύ παθαίνεις μια «ψυχολογία» – και το καραβάνι των χαρακτήρων ψάχνει τη δική του, όλοι τους… αιχμάλωτοι της ερήμου, του ψοφόκρυου κτλ. Η από κάθε άποψη απονενοημένη, 360 μοιρών καμπή τής girl power προκομμένης κομβοσιλουέτας, πάντως, είναι που τη «φυτεύει» πιο μοιραία στον buddy τροχό της αμάξης, αυτόν που ως τότε έτρεχε, που λέει ο λόγος, τουλάχιστον γλαφυρά με… «Αληθινό Θράσος» (αφού στο τελείωμα σκάει μύτη μέχρι κι η Χέιλι Στάινφελντ – κι ένα περαστικό δουλεμπόριο, το «12 Χρόνια Σκλάβος» κάνει ρεύμα).

Ο μυθιστοριογράφος ή οι σεναρίστες, μεταξύ τους κλασικά κι ο (ερμηνευτικά άνετος αλλά σε ένα ρόλο που μοιάζει ισόβιός του πια) δημιουργός είναι που, οξύμωρα για το αρσενικά αυτομαστιγωτικό ιδεολόγημα, σχεδόν το κέντρο βάρους αυτής της κριτικής νωπογραφίας, τραβάνε τα γκέμια τόσο απότομα προς τη… Δύση ενός – πλέον – ανδριάντα παραδοχών, κατά τι μεταμέλειας και «η ζωή συνεχίζεται», κατόπιν ενός ελλειπτικά arthouse φονικού ξεσπάσματος; Άγνωστο. Είναι, όπως και να ‘χει, τέτοια «ζωντανά», δαμασμένα από τους καλλιτέχνες του saloon (κάποια ρουστίκ εσωτερικά είναι για να… «Χυθεί Αίμα») κι απ’ το πετάλωμα στο τοπίο της πλανοθεσίας του Ροντρίγο Πριέτο που, μαζί με τις πιο παραδοσιακές εξάρσεις survivor, αστέρι στο πέτο αυτού του αναποφάσιστα, σχεδόν ευρωπαϊκά (ναι, ξέρω ότι ο Λικ Μπεσόν έχει βάλει τα λεφτά του, αλλά δε νομίζω ότι, για μια φορά, φταίει στο ελάχιστο αυτός) μη σεσημασμένου εκπροσώπου τού νόμου τού χαρακτηριστικότερα yankee είδους, σου δείχνουν με τσαγανό το Colt τους. Αλλά δε θα μας καβαλήσει ο mister «Μέχρι το Τέλος», στο τέλος – τέλος. Έπρεπε να το έχω ψυλλιαστεί όταν ο πάστορας είπε υποκριτικά εκείνο το «Lord… Look down upon thy daughter». Για την αφεντιά τού Agent K πίσω απ’ την κάμερα, δύσκολα θα ξαναφάω εγώ βέλος…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

«Οι Ασυγχώρητοι» και του Φορντ; Εδώ είστε, αλλά μην περιμένετε να δείτε τέλειο σημάδι. Της γκλαμουροκουλτούρας (βλέπε Κάννες); Μπείτε σαν τα γελάδια στην περίφραξη – τώρα αν θα σας βρει στο δόξα πατρί, τι να σας πω… Δε γουστάρεις εξάσφαιρα και μουλάρια, αλλά ξεράθηκες στο Σεθ ΜακΦάρλεϊν και το σκέφτεσαι; Προσοχή, μη χάσεις το σκαλπ σου, εδώ δε γελάνε.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.