της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Γλυκό και πικρό, αστείο και συγκινητικό, σκοτεινό και φωτεινό παραμύθι. Για την ουσιαστική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον μικρό δράκο που έχασε το ένα πτερύγιο της ουράς του και στο αγόρι που έχασε το ένα του πόδι. Και έμαθαν ο ένας στον άλλο πώς να πετούν και να περπατούν, από την αρχή, αλλά πάντα μαζί. Έτσι, τέσσερα χρόνια πριν, η πρώτη ταινία τής – βασισμένης στην ομότιτλη, προφανώς εξαιρετική, ατελείωτη ακόμη, συλλογή παιδικών βιβλίων, δια χειρός της Βρετανίδας Κρεσίντα Κάουελ – μας αιφνιδίασε ευχάριστα, όντας ταυτόχρονα ένα άκρως ψυχαγωγικό κινούμενο σχέδιο για μικρά και μεγάλα παιδιά και ένας απέριττα αφοπλιστικός ύμνος στη διαφορετικότητα, και στην ανάγκη ανοχής απέναντί της και γόνιμης επικοινωνίας μαζί της.

Αυτή τη φορά, λοιπόν, πηγαίνοντας να μάθουμε ξανά «Πώς να Εκπαιδεύσουμε το Δράκο» μας, αν και ενήλικες, δεν ήμασταν ανίδεοι. Περιμέναμε μια τουλάχιστον καλή εμπειρία, ακόμα και αν – ως συνήθως – το sequel θα αποδεικνυόταν κατώτερο του πρωτότυπου. Ωστόσο, αυτή η συνέχεια μας έπιασε εξαπίνης. Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αφού διαθέτει όλα τα χαρίσματα του πρώτου, (ενίοτε, εύστοχα στη διαπασών), και συγχρόνως, επιπλέον, πολλά άλλα, συναρπαστικά. Αφενός ευφάνταστο μανιφέστο υπέρ της ισότητας, καθώς δε θέτει διακρίσεις μεταξύ αρσενικών και θηλυκών δρακο-καβαλάρηδων, αναδεικνύει – εξόχως κωμικά – μόνο τα αρσενικά μούσκουλα σε αντικείμενο του πόθου και ανταλλάσσει ουσιαστικά τους όρους «μητέρα» και «πατέρας», προτιμώντας και επενδύοντας συστηματικά σε αυτόν του (άφυλου) γονιού: μια «μαμά» είναι αυτή που εδώ φεύγει κυνηγώντας το όνειρο και την περιπέτεια, αφήνοντας πίσω, στο σπίτι, τον «μπαμπά» να μεγαλώσει (υποδειγματικά) μόνος το παιδί, και που, παρά τις όποιες απώλειες βιώνει στην πορεία (σε αυτή τη ζωή, βλέπεις, πάντα κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις), τελικά, δικαιώνεται για αυτή την επιλογή της.

Κάθε άλλο παρά επιδεικτική, επίκαιρη και διαχρονική, οικολογική, φιλειρηνική και αντιρατσιστική διακήρυξη αφετέρου. Πώς; Προτείνοντας την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης τεχνολογίας με σεβασμό προς, και ει δυνατόν σε συνεργασία με τη Φύση και τα πλάσματά της (με κορυφαίο παράδειγμα τους αλληλοεξαρτώμενους μηχανισμούς πτήσης που έχουν εφεύρει ο Ψάρης με το Φαφούτη). Προτιμώντας τον ακούραστο διάλογο αντί τα ευερέθιστα όπλα για τη λύση όποιας διένεξης (στον απόηχο, θαρρείς, του Θεμιστοκλή, ο Ψάρης επιμένει μέχρι τελικής πτώσης στη δική του εκδοχή του «πάταξον μεν άκουσον δε»). Και – ως… τσαχπίνικος επαναπροσδιορισμός τού μύθου τού Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ – παραμένοντας ανυποχώρητο στην πεποίθησή του πως (αντι)ήρωας / νικητής μπορεί να αναδειχθεί ακόμα και κάποιος/α που δεν έχει υπόδουλο στρατό (σαν τον αρχικακό Βίκινγκ Ντράγκο), αλλά συμμάχους / συνοδοιπόρους (σαν τον Ψάρη και τους συχωριανούς του, αλλά και τον μυστηριώδη Καβαλάρη των Δράκων), που παλεύει να ορίσει ο/η ίδιος/α τη μοίρα του/ης κόντρα στο όποιο πεπρωμένο (καθορισμένο εδώ από τους γιγάντιους Άλφα που επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλους τους δράκους), και που δεν είναι απαραίτητα ο/η μεγαλύτερος/η σε μέγεθος ή ο/η ισχυρότερος/η σε δύναμη. Ελεύθερη βούληση και σθένος χαρακτήρα σε όλο τους το μεγαλείο, δηλαδή!

Και αν εντέλει μας κέρδισε η αναπάντεχη ψυχή αυτής της ταινίας, εξαρχής μας αποπλάνησε και μας μύησε στο σύμπαν της η ακατάπαυστα αριστοτεχνική όψη της. Δεν είναι μόνο το 3D που αποδεικνύεται πιο υποβλητικό και λειτουργικό από το αντίστοιχο όλων των blockbusters που είδαμε τελευταία («X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος», «Godzilla», «Maleficent», «Στα Όρια του Αύριο»). Είναι και η συστηματική, αλλά πάντα φρέσκια και εύστοχη σκηνοθετική επιλογή τού ΝτεΜπλουά να αντιπαραθέτει ό,τι συμβαίνει σε πρώτο πλάνο με ό,τι διαδραματίζεται πίσω, στο φόντο. Έτσι, ανάλογα με την περίσταση, χρίζει το δε πότε ως αντικατοπτρισμό ή / και σχόλιο (π.χ. μπορεί ο Ψάρης να μοιάζει μισή σπιθαμή μπροστά στον ογκώδη σαν ντουλάπα Ντράγκο, είναι όμως τόσο αντάξιος αντίπαλος στον μεταξύ τους διαπληκτισμό, όσο ισότιμοι και ισομεγέθεις είναι οι δύο Άλφα που μονομαχούν στο φόντο) και πότε ως comic relief σε ό,τι λίγο-πολύ σοβαρό (π.χ. η προτροπή της Άστριντ στον Ψάρη να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά τις ευθύνες του ως προσεχής διάδοχος του Πατέρα του στην αρχηγία του χωριού, ενώ πίσω τους, οι δράκοι τους παίζουν ξεκαρδιστικό κυνηγητό) λαμβάνει χώρα στο μεν.

Είναι, όμως, τελικά και πάνω απ’ όλα, αυτή η ευλογημένη αίσθηση ότι πετάς, που σου αφήνει αυτή η ταινία και σου ευφραίνει την καρδιά, ξανά και ξανά, ακόμα και μετά το τέλος της. Ναι, πετάς! Εκεί ψηλά, κάτω και πέρα από τα σύννεφα. Πάνω από την άγρια, λευκή ομορφιά της Αρκτικής. Τη φωτιά και τον πάγο. Από την αρχή, αλλά πάντα μαζί με τον Ψάρη και το Φαφούτη.