του Ηλία Φραγκούλη

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω το φιλμ σε μια προβολή με… κανονικούς θεατές! Ξέρεις, αυτό το περίεργο είδος που πηγαίνει σινεμά, ακόμη. Η προδιάθεση ήταν σαφώς επηρεασμένη από την αρνητική καριέρα τού «Μαζί… με το Ζόρι» στο αμερικανικό box-office. Το μόνο που ζητούσα, λοιπόν, ήταν να περάσω ευχάριστα. Καμία σχέση με καλλιτεχνικά κριτήρια, καταλαβαίνεις. Και… εξεπλάγην! Όχι μονάχα γιατί και εγώ και το υπόλοιπο κοινό ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια, αλλά επειδή η ταινία με έβαλε σε σοβαρές σκέψεις που αφορούν τα κινηματογραφικά είδη, κάτι που μου αρέσει να μελετώ και να παρατηρώ μέσα από αυτή τη δουλειά.

Η αμερικανική παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών γνωρίζει πως υπάρχουν αρκετά είδη θεατών, τα οποία και καθορίζουν το στόχο τον οποίο πρέπει να επιτύχει στο εκάστοτε target group μια ταινία. Ένα από αυτά είναι και η οικογενειακή – νεανική κωμωδία, με περιεχόμενο και θέαμα το οποίο δεν πρέπει να προσβάλει ηλικίες τύπου 10 – 15 ετών, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να εμπεριέχει και κάτι το «adult» για να κρατήσει… ζωντανούς στην αίθουσα τους ενήλικες γονείς ή συνοδούς της πιτσιρικαρίας. Αυτό το είδος των φιλμ, ενίοτε, έχει και έναν παιδαγωγικό χαρακτήρα, εστιάζοντας σε ζητήματα ενηλικίωσης, σεξουαλικής αφύπνισης και συμπεριφοράς, γενικότερα όλα αυτά για τα οποία πολλά παιδιά ντρέπονται να ρωτήσουν τους γονείς τους για να μάθουν την αλήθεια, αλλά μέσω μιας ταινίας η αφορμή για κουβέντα θα προκύψει ευκολότερα. Στο παρελθόν, κάποιες τέτοιες κωμωδίες παρήγαγε το studio της Disney, σε εποχές σαφώς πιο συντηρητικές για να «μιλήσουν» πιο τίμια στο νεαρότερο κοινό. Παρ’ όλα αυτά, βγήκαν και διαμάντια όπως το «The Parent Trap» (1961).

Το genre αυτό επιβιώνει ακόμη στις ΗΠΑ, λόγω μαζικής δυναμικής θεατών, όμως, δυσκολεύεται να προσεγγίσει το διεθνές κοινό για δύο βασικές αιτίες: α) η γλώσσα (πλην των χωρών που μεταγλωττίζουν τα πάντα) αστοχεί στο να «πιάσει» και το πιο παιδικό κοινό και β) η κουλτούρα (όσο «αμερικάνικη» κι αν είναι η ζωή μας, ουδείς λαός το παραδέχεται και το τελικό προϊόν εισπράττει τη ρετσινιά της «αμερικανιάς»…). Εκτός και αν υπάρχει ένας extra πόλος έλξης…

Αυτόν το ρόλο έρχονται να καλύψουν ο Άνταμ Σάντλερ και η Ντρου Μπάριμορ, που έχουν πείσει ως ρομαντικό ζευγάρι στη μεγάλη οθόνη δύο φορές ακόμη στο παρελθόν, με τα «The Wedding Singer» (1998) και «50 First Dates» (2004). Η χημεία των δύο ηθοποιών είναι δεδομένη και τούτη τη φορά, ο παράγων χρόνος μπορεί να προσθέσει μια συναισθηματική νότα στο «ζευγάρωμά» τους, κάτι το οποίο, φυσικά, αφορά τους θεατές που αρέσκονται στο είδος της ρομαντικής κωμωδίας, είναι γνώστες των προηγούμενων φιλμ και… δεν ειρωνεύονται το σινεμά του entertainment value. Κοινώς, γνωρίζουν τι πρόκειται να καταναλώσουν!

Το ρομαντικό κομμάτι είναι και το πιο πιασάρικο αλλά και το πιο λειτουργικό στο «Μαζί… με το Ζόρι». Με το επιπλέον δέλεαρ του εξωτικού φόντου και τους υποστηρικτικούς δεύτερους χαρακτήρες (bonus πόντοι στη συνεργάτιδα της Μπάριμορ, Γουέντι ΜακΛέντον-Κόβεϊ, που «ανακυκλώνει» το ρόλο της από τις «Φιλενάδες» του 2011), το φιλμ παρέχει ουκ ολίγες αστείες σκηνές σωματικού χιούμορ, παρεξηγήσεις και τρελά λογοπαίγνια ή παιχνίδια με το soundtrack (η διπλή σκηνή με το «κρυφό» νόημα του τραγουδιού που παίζει στη σκέψη των ηρώων), που εξασφαλίζουν το γέλιο και εκπληρώνουν το στόχο για ένα ανάλαφρο δίωρο. Όταν προσθέτεις τα παιδιά που μεγαλώνουν και οι δύο ως single parents, όμως, η ταινία πατάει σε στερεότυπα που προσπαθούν να κάνουν πλάκα ακόμη και με ευαίσθητα θέματα (όπως η απώλεια της μητέρας της μιας οικογένειας από την επάρατο νόσο, με τη μια κόρη να φαντάζεται διαρκώς την παρουσία τής εκλιπούσας κοντά της). Βέβαια, για ένα πιο οικογενειακό (συνολικά) κοινό, όλα αυτά έχουν έναν παραπανίσιο λόγο ύπαρξης.

Το τελευταίο ημίωρο κλείνει προς το πιο έντονο συναίσθημα (αν όχι τραβάει λίγο παραπάνω τα όρια της διάρκειας του φιλμ), όμως, και πάλι υπάρχουν στιγμές που μπορούν να σε τουμπάρουν (όσο κυνικός και να είσαι, λυγίζεις με το νανούρισμα της Μπάριμορ που τραγουδά το «Over the Rainbow»), ενώ η κατακλείδα της ένωσης του πρωταγωνιστικού ζευγαριού αποδεικνύει τη δύναμη του λαϊκού θεάματος, έτσι όπως μονάχα το αμερικανικό σινεμά μπορεί να σου το σερβίρει.