του Άγγελου Μαύρου

Για να μην κάνω κύκλους σαν αρπακτικό πάνω απ’ το θύμα μου: Απ’ το «Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών» η ίντριγκα υπερασπιστών κοινότητας και είδους (εκεί κουκουβάγιες), το «μαζί μπορούμε», η απόδραση απ’ τα δεσμά ελεεινών και η σεκόγια – ενδιαίτημα. Απ’ το «Rio» η exotica φύση και το girl power ειδυλλιάκι με ένα «μωράκι». Απ’ το «Valiant: Το Γενναίο Περιστέρι» το απογαλακτιζόμενο, μικρό το δέμας outsider απ’ την επαρχία που εκπληρώνει ανδραγαθηματικά το πεπρωμένο του και ο κατεργάρης επιστήθιος. Με λοφίο το φευγάτο, περιπετειωδώς ενηλικιωτικό με μπέρδεμα πατρικό και κλου θανατικό παλιό πλείστων όσων οροσήμων, φερ’ ειπείν του «Ψάχνοντας τον Νέμο». Ναι, παπαγαλίζει η προ διετίας (που ο πελαργός της διανομής φέρνει με καθυστέρηση και στις ελληνικές οθόνες) πρώτη εκκόλαψη απ’ τις εγκαταστάσεις της Triggerfish, νοτιοαφρικανικής επίδοξης Pixar, ενός ψηφιακού cartoon. Και αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σύστηνα, εκτός αν έχεις βλαστάρια (ή είσαι, χαιρόμαστε που σου «κελαϊδάμε» ήδη) του δημοτικού ή ακόμα καλύτερα του νηπίου, να μη ρίξεις σποράκια σ’ αυτό το «κινούμενο».

Την άρτε πόβερα και την έλλειψη εμπειρίας του αντί όρασης και αδράγματος πετρίτη επιδεικνύει κατ’ αρχήν το CGI σχεδιαστήριο: στις μη φιδίσιες κινήσεις τού μοχθηρού ιγκουάνα που απεργάζεται το χαμό – ίντριγκα του φιλμ και στη σποραδική βιντεογκεϊμίλα, τόσο στην απλώς περιγραμμένη υφή κάποιων σωματικών όγκων των πτηνών όσο και στη σύνθεση κάδρου, ενώ η βιοποικιλότητα πανίδας όπως στα – αδελφά λόγω του διακόσμου Μαύρης Ηπείρου – «Mαδαγασκάρη» και «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (για το οποίο μου παρήγγειλε τ’ αηδόνι και τις ομοιότητες της μουσικής μπάντας) έχει δώσει τη θέση της σε φευγαλέας ανθρωπομορφικά χαρακτηρολογικής ταύτισης με το θεατή και σε αρκετά ειδολογικά δυσδιάκριτα στον Πρώτο Κόσμο πετούμενα. Η ιστορία, εξάλλου, ανά σημεία πηδάει… πετώντας επεισόδια δίκην πίστας και αφήνει έτσι την αίσθηση ότι τρυποκάρυδος (όχι ο Γούντι) την έχει πέσει στην πλοκή. Κρώζω, επίσης, γιατί τα πτωματοφάγα τσιράκια δεν είναι αστεία και η ύστερη αλλαγή στρατοπέδου τους είναι μη πιστευτή, ο ζουζουνιάρης μαλαγάνας φίλος δε ραμφίζει ατάκες ή γκαγκ πρωτότυπα (ούτε όταν ντερλικώνει σουβλάκι με εντομάκι) και κάποιοι ταυτόχρονοι διάλογοι και τελειώματα σκηνών τιτιβίζουν αντιστοίχως μάταια και αμήχανα.

Τουλάχιστον, στη φροντισμένα εκφραστική μεταγλώττιση (αποδημητικοί μεταξύ άλλων οι Σάμιουελ Τζάκσον, Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν και Λέναρντ Νίμοϊ) είναι σαν τη μύγα μες στο στόμ… εεε, μες στο γάλα, μα ως casting μα ως παίξιμο, μόνο η ντόπια φωνή του γεννήτορα Τεντάι, ρόλου – κλειδιού για το, κάπως κολοβό δραματικά, ξύσιμο «κρύβε λόγια» family πληγής και γονιδίων κλέους πριν απ’ την προσγείωση στα διδάγματα θετικής ενέργειας. Ο αγώνας της εξεταστικής κούρσας εισαγωγής στο επίλεκτο σώμα Ικάρων και η ξενάγηση του νεόφερτου από τον φασαριόζο Ίζι στον προ απειλής παράδεισο είναι οι πιο πούπουλο σεκάνς, θα δεις ζωντανά τη χλωρίδα της σαβάνας έως και οργιάζουσα, ιδίως στην παλέτα και το design του δεντρόσπιτου (η γιορτή της Άνοιξης και δύο μουρλοκακομοίρες στο κομμωτήριο βάζουν το περισσότερο χρώμα), με bonus τους καταρράκτες της Βικτόρια στον ονοματοδότη της ταινίας Ζαμβέζη, συν ότι δύο αιθέριες βουτιές (η μία survivor) του δοκιμαζόμενου στραβαδιού Κάι κόβουν την ανάσα. Που λέει ο λόγος, γιατί κουτσουλάνε κιόλας στη «Ζαμπίζια». Για να πιάσεις πραγματικά «Πουλιά στον Αέρα», πρέπει να ανέβεις αρκετά πόδια ψηλότερα. Και ίσως να κουρνιάσεις animated κάπου αλλού…