της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ο Κουτσιαμπασάκος είναι σκηνοθέτης. Ξέρει σινεμά. Και αυτό φαίνεται σε τούτο το ντοκιμαντέρ που αντιπαραβάλλει εύστοχα τις – κατάματα στην κάμερα – εξομολογήσεις των φοιτητών με εικόνες μέσα από τα μαθήματά τους, τις παραστάσεις τους, και από το δρόμο έξω από τη σχολή τους (που – τι ωραία σύμπτωση! – συνορεύει με ένα θερινό σινεμά), συνοδευόμενες περιστασιακά είτε από διακριτική μουσική, είτε από αποσπάσματα ενδόμυχων σκέψεων που έχουν περάσει στο χαρτί και τις διαβάζουν off ή on camera, καθώς εκφέρονται μέσα στον κύκλο της τάξης από τα χείλη κάποιου τυχαίου συμφοιτητή τους.

Αν και η αφήγηση off δε λειτουργεί πάντα (μερικά, ιδιαίτερα τα πρώιμα κομμάτια της, είναι αναγνωσμένα πολύ επίπεδα και ξερά), ό,τι έχουν να πουν τα παιδιά on camera, πραγματικά αφοπλίζει με την ειλικρίνεια και την ατρόμητη διάθεση για αυτοκριτική που τα χαρακτηρίζει. Υπάρχουν στιγμές, μάλιστα, που συγκινούν βαθιά, όπως και μερικά ξεσπάσματά τους στη σκηνή (αν τολμάς, συγκράτησε τα δάκρυά σου στην αρχή, στην audition της κοπελιάς που αφήνεται τόσο στα λόγια του ποιήματος που ερμηνεύει, ώστε η φωνή σπάει και οι παρειές μουσκεύουν). Ωστόσο, αν και ταυτόχρονα έχεις την ευκαιρία να πάρεις μια ιδέα για μια άλλη όψη τού μπαμπά Καζάκου και του Γιάννη Μπέζου (ως καθηγητών), τα 61 λεπτά διάρκειας προκύπτουν πολύ λίγα για να σου επιτρέψουν μια πιο βαθιά, ουσιαστική ματιά / κατανόηση στο χαρακτήρα τόσο αυτών των παιδιών όσο και της – τόσο παρεξηγημένης, ως χόμπι, σε αυτή τη χώρα – τέχνης τους, που απαιτεί ιδιαίτερα σκληρή δουλειά, υπομονή, επιμονή και αυστηρή αναμέτρηση με τον εαυτό.

Παίζεται μαζί με το «Η Τέχνη της Κρίσης: Η Περίπτωση του Θεάτρου», σε ένα ταιριαστό πάντρεμα, καθώς αν το δε αφορά στο πώς ένας 35άρης και κάτι, θεατρικός καλλιτέχνης αντιμετωπίζει τη ζοφερή πραγματικότητα της δουλειάς του στην Ελλάδα της κρίσης, το μεν αφορά εμμέσως πλην σαφώς το πώς αντιμετωπίζει την ίδια πραγματικότητα ένας 20άρης καθώς βγαίνει από το προστατευτικό περιβάλλον τής σχολής του.