του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Μια πράξη, ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές άλλων, πολλά χρόνια μετά, με απροσδόκητους τρόπους που διασταυρώνονται. Ο Σέρτζαν Γκολούμποβιτς αγγίζει τον εμφύλιο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ένα θέμα που δεν πρόκειται να πάψει να απασχολεί το σινεμά της Σερβίας και της Βοσνίας για καιρό, προφανώς), με μια αφήγηση που πατάει στη φόρμα των ταινιών τού Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, τόσο σε ό,τι αφορά τις παράλληλες ιστορίες, όσο και στη δύναμη των συμπτώσεων. Τουλάχιστον, ο Γκολούμποβιτς δηλώνει ότι το σενάριο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ώστε να αποφύγει την αντίδραση «τι λες, ρε φίλε;», που προκαλεί ο Ινιάριτου με την εμμονή του στις σεναριακά βολικές, αλλά ταυτόχρονα απίθανες λύσεις.

Οι «Διασταυρούμενες Ζωές» ασχολούνται με ένα θέμα που πονάει ακόμη. Με το πώς άνθρωποι που ζούσαν μαζί ειρηνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη έγιναν εχθροί και εξέφρασαν το μίσος με τον πιο βίαιο τρόπο. Συνέβη, όσο κι αν δυσκολεύεται να το κατανοήσει κανείς. Δυσκολεύτηκε να το κατανοήσει και ο Μάρκο, ένας Σέρβος στρατιώτης, που πλήρωσε με τη ζωή του την προσπάθεια να σταματήσει το άδικο. Τον βλέπουμε σε μια άδειά του, να μιλάει με τον πατέρα του, να συναντά την αγαπημένη του και μετά ένα φίλο του. Εκεί θα παρέμβει, όταν δει τρεις άλλους Σέρβους να ξυλοφορτώνουν τον Μουσουλμάνο Χάρις. Θα τον σώσει, αλλά όπως ξεκάθαρα αφήνεται να εννοηθεί, θα το πληρώσει με τη ζωή του.

Έπειτα από δώδεκα χρόνια, ο Χάρις, που ζει στη Γερμανία και έχει κάνει οικογένεια, υποδέχεται τη Νάντα, αγαπημένη του Μάρκο εκείνη την περίοδο, η οποία ζητά βοήθεια από τον πρώτο, καθώς βρίσκεται σε κακή κατάσταση. Αλκοολική, με ένα παιδί και ψάχνοντας καταφύγιο για να ξεφύγει από έναν βάναυσο σύζυγο. Εκείνος θα της το προσφέρει, αν και θα κινδυνέψει. Πίσω στη Βοσνία, ο πατέρας του Μάρκο χτίζει ένα εκκλησάκι και παρά τους δισταγμούς του θα δώσει δουλειά, αλλά και τη βοήθειά του στο γιο ενός από τους δολοφόνους του παιδιού του. Στην τρίτη ιστορία, ο φίλος τού Μάρκο που είναι πια χειρουργός, βρίσκεται σε δίλημμα όταν διαπιστώνει ότι ένας ασθενής σε ανάγκη είναι ο αρχηγός της ομάδας που σκότωσε το φίλο του, ενώ εκείνος έμενε αμέτοχος.

Οι ενοχές, η διάθεση για εκδίκηση, η εξιλέωση, η συγχώρεση είναι μερικές από τις σκέψεις που απασχολούν και βασανίζουν τους χαρακτήρες της ταινίας. Ευτυχώς ο Γκολούμποβιτς δεν πέφτει στην εύκολη παγίδα τού διδακτισμού και της υπερδραματοποίησης και ισορροπεί τον κίνδυνο των πολλών συμπτώσεων. Οι αντιδράσεις των ηρώων του είναι πειστικές γιατί βρίσκονται κοντά στην πραγματικότητα. Και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι σοβαρές, μετρημένες, χωρίς υπερβολές και κορώνες που ψευτίζουν. Αδύναμο σημείο του φιλμ, ωστόσο, η «αποκάλυψη» του κεντρικού γεγονότος αφού περάσει υπερβολικά πολύς κινηματογραφικός χρόνος και χωρίς να αποτελεί ουσιαστικό μυστικό για κανέναν.