ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ (2013)
(ZULU)
- ΕΙΔΟΣ: Αστυνομικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζερόμ Σαλ
- ΚΑΣΤ: Ορλάντο Μπλουμ, Φόρεστ Γουίτακερ, Τάνια βαν Γκράαν, Πάτρικ Λάιστερ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Μαύρος αστυνομικός διοικητής και λευκός ντετέκτιβ αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν υπόθεση δολοφονίας νεαρής κοπέλας στο Κέιπ Τάουν. Θα βρεθούν στα ίχνη εμπόρων ναρκωτικών που πλασάρουν νέο είδος «σκόνης», η οποία προκαλεί ανεξέλεγκτες παρενέργειες και, βασικότερα, δεν είχε δημιουργηθεί για τέτοιου είδους χρήση…
Ένα αστυνομικό θρίλερ βασίζεται κυρίως πάνω στην πλοκή του, στον τρόπο με τον οποίο θα σου αφηγηθεί το μυστήριο της υπόθεσής του, αλλά και στο σασπένς που θα κρατήσει το ενδιαφέρον σου μέχρι να ξεκαθαρίσει το «τοπίο» και να καταλήξει στην πλήρη διαλεύκανση του σχετικού whodunit. Το «Ακρωτήρι της Βίας», με έναν εκτελεστικά αξιοθαύμαστο τρόπο, καταφέρνει να… αποτύχει σε κάθε επίπεδο!
Αρχικά, αφήνει σχεδόν ανεκμετάλλευτο το background τού τόπου στον οποίο διαδραματίζεται, παραπαίοντας μεταξύ «έγχρωμων» κοινωνικών αιχμών και post-apartheid πολιτικής καταγγελίας, χωρίς σοβαρές βάσεις. Θέλει να «μιλήσει», αλλά, στην τελική, έχει πάει εκεί για… «τουρισμό» (αν και σπάνια αντιλαμβάνεσαι το location της Νότιας Αφρικής και παρά τη στερεοτυπική χρήση των σεκάνς καταδίωξης στις παραγκουπόλεις, που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε σχετικά φιλμ, ο Ζερόμ Σαλ εδώ μάλλον… βαριέται να μπει στον κόπο!). Το δε σενάριο αγγίζει τόσο πολύ τα όρια του σουρεαλισμού (η επεξήγηση – flashback της ασεξουαλικής συμπεριφοράς του χαρακτήρα που υποδύεται ο Φόρεστ Γουίτακερ θα σου χαρίσει το πρώτο γέλιο), που δυσκολεύεσαι να χωνέψεις τις ανατροπές του, τις υποπλοκές και τους «εφεδρικούς» χαρακτήρες, οι οποίοι μοιάζουν απαραίτητοι μονάχα για να υπάρξουν μερικά πτώματα παραπάνω! Για χαρακτήρες, ούτε να το σκέφτεσαι…
Όταν καταλάβεις πως ο πρώτος φόνος ήταν «της κακιάς της ώρας» και φανερωθεί ποιο είναι το αληθινό ζητούμενο γύρω από τις αστυνομικές έρευνες, περιμένεις να δεις ένα άλλου τύπου θρίλερ, με έντονη δράση και (κλισέ) αποκαλύψεις που θα σε κατευθύνουν σε μια αξιοπρεπή κορύφωση. Ατυχώς, ο ρυθμός παραμένει πάντοτε πλαδαρός και η αλήθεια ξετυλίγεται σαν ταφόπλακα που βαράει κατακέφαλα την ανοχή του θεατή, ο οποίος θα «σπάσει» στη μεγάλη σε διάρκεια σκηνή «καταδίωξης» (εδώ θα γελάσει ο κάθε πικραμένος) στην έρημο. Για την ιστορία, το φιλμ έκλεισε το Φεστιβάλ των Καννών το 2013, αποκλειστικά και μόνο επειδή ο σκηνοθέτης (και το sales agency) του είναι εκ Γαλλίας. Εδώ καταλαβαίνεις την αντίφαση: η χώρα που έχει θαυμαστή παράδοση στο είδος, καταδέχτηκε να δώσει καλλιτεχνικό άλλοθι σε τέτοια σκαρταδούρα. Λέγε με και «σωβινισμό».
